Once upon A time~ A lost girl

Once Upon A Time~ Dreamshade

Vermoeid en kapot probeerde ze overeind te komen, maar tevergeefs. Ze hoorde voetstappen en gejoel dichterbij komen en aan zachte plopjes hoorde ze dat er pijlen in bomen werden geschoten. De voetstappen kwamen tot stilstand en Aeryn hoorde een bekende stem lachen; Felix. "Kom op, sta dan op." Plaagde hij. Een voet in haar zij draaide haar lichaam om zodat ze Felix en de Lost Boys nu wel aan moest kijken. "Misschien helpt dit dan." Dreigend stak Felix een hand in de lucht en maakte met zijn vingers een beweging waardoor een van de Lost Boys zich losmaakte van de groep en zijn boog erbij pakte. "Dit is dreamshade, word je geraakt, ben je dood." Legde Felix met een vermakende glimlach uit. De pijl werd gespannen en op Aeryn gericht. Ze keek even snel Felix aan, vroeg zich af of dit echt gebeurde. Al snel was haar aandacht weer bij de gespannen boog en voor ze op kon staan, werd hij losgelaten en Aeryn kneep angstig haar ogen dicht. Een seconde ging voorbij, vijf seconden gingen voorbij, een halve minuut ging voorbij en toen pas durfde ze haar ogen weer te openen. De pijl had haar niet geraakt. Peter was plotseling naast haar verschenen en had de pijl vastgegrepen. Woedend keek hij naar de groep jongens.

"Wie?" Siste hij nijdig, zich tot de jongens wendend. Felix wees meteen naar de jongen die hij had geroepen en Aeryn wierp hem een vuile blik toe, die Felix met genoegen ontving. Peter wenkte hem en de jongen zette onzeker een paar stappen naar voren, zodat hij uit de kring viel en een metertje voor Peter en Aeryn stond. Peter liep naar Aeryn en bukte. ''Hou even vast, wil je?'' Hij gaf voorzichtig de pijl aan Aeryn en ze pakte hem met haar pijnlijke hand aan. Ze sloot haar vingers om de pijl met een pijnscheut als gevolg. Peter merkte het en hielp haar overeind. Zachtjes veegde hij een pluk haar uit haar gezicht. Hij liet de jongen de boog brengen en gaf hem aan Aeryn. Zij pakte de boog met haar goede, rechterhand, aan en hoe erg ze het ook vond, ze had door wat ze moest doen. Peter ging achter haar staan en pakte met zijn linkerhand, Aeryns linkerhand. Ze voelde hoe iets door haar hand trok en plotseling deed het geen pijn meer. Peter pakte ook haar andere, trillende hand en begeleidde haar armen tot ze in een schiethouding stond. Enkele Lost Boys joelde, maar de jongere jongetjes hadden hun handen voor hun ogen gelegd en keken door de vingers mee. Peter, en daardoor automatisch ook Aeryn, richtte op de jongen en spande de boog.

Aeryn voelde Peters regelmatige ademhaling in haar nek en de warmte van zijn lichaam maakte haar iets rustiger. Maar dat nam niets weg van het feit dat haar hartslag zo snel ging, dat het pijn deed en dat ze er duizelig van werd. Ze beefde over haar hele lichaam, bang voor de situatie waarin ze zich bevond. Hoe had het zover kunnen komen? Peter draaide iets naar rechts en mikte op de jongens arm en even dacht Aeryn dat Peter hem zou sparen. ''Niet bang zijn.'' Fluisterde hij in haar oor. De warmte van zijn adem bracht haar terug tot de werkelijkheid en voor ze het doorhad, liet Peter de pijl los. Een zachte plof volgde.

''Welkom op Neverland.'' Fluisterde Peter voordat hij Aeryn losliet en ze haar handen geschokt voor haar gezicht sloeg. Opnieuw stonden de tranen haar in de ogen en ze rende naar de ingezakte jongen toe. ''Sorry, sorry.'' Mompelde ze trillend. De jongen grijnsde zwakjes maar antwoordde niet. Zijn gezicht vertrok van de pijn en Aeryn keek naar de wond op zijn arm. ''Niet aanraken!'' Waarschuwde Peter haar nadat hij achter haar aan was gelopen.