Once upon A time~ A lost girl

Once Upon A Time~ Peter Pan

Pan staarde haar een tijdje zwijgend aan. Aeryn wendde haar blik niet van hem af, hij zou haar niet zomaar klein krijgen. Zijn blik gleed over haar hele gezicht, van haar kin tot hij bleef haken bij haar ogen. ''Je moet iets voor me doen.'' Zei hij na een tijdje. Aeryn trok haar wenkbrauwen op en kruiste haar armen. ''En waarom zou ik?' Vroeg ze met een ondertoon. ''Omdat ik Peter Pan ben, en Peter Pan krijgt altijd wat hij wil.'' Antwoordde hij met een grimas. Aeryn moest serieus de neiging om hem bij zijn haar te grijpen, onderdrukken, wat Pan blijkbaar doorhad, want met een grijns keek hij haar uitdagend aan. ''Durf je niet?'' Verschillende jongens hadden zich om hen heen verzameld en joelde bij Pan's uitdaging. Aeryn wendde haar ogen af, wat nog meer geroep opbracht, en speurde de kleding van de jongens af, in de hoop een mes tegen te komen. ''Dacht ik al.'' Zuchtte Felix verveeld. Pan keek hem vernietigend aan en draaide zich om naar de jongens. ''Maak een kampvuur klaar, nu!'' Aeryn grijnsde en zag een zakmes in Pan's riem gestoken. Ze sprong eropaf en greep Pan van achter, waarbij ze het zakmes tegen zijn keel zette. Jongens joelde en riepen en Aeryn vermoedde dat Pan weer grijnsde. ''Ik durf wél, ik wacht alleen op het goede moment.'' Fluisterde ze in zijn oor. Pan hield even stil maar zei toen: ''Hou maar.'' en daarmee verdween hij.

Het werd echt donker op het eiland en het kampvuur werd groter. Aeryn zat, met geknevelde handen op de grond, buiten de kring dansende jongens. Peter speelde afwezig op zijn panfluit en Aeryn wierp af en toe een blik op hem, om zeker te weten dat hij er nog steeds zat. Ze staarde naar de dansende kring, blijkbaar was zij de enige die Peters muziek niet kon horen. Een jongen deed haar aan Baelfire denken. Waar was hij? En hoe zouden Wendy, Michael en John zich voelen? Laat staan hun ouders. Het moment dat ze zich echt thuis voelde, werd het meteen van haar afgepakt. Misschien had ze wel helemaal geen familie nodig. Haar ouders hadden haar, toen ze nog heel jong was, in de steek gelaten, en dat moest ze maar accepteren. Niets kon dat nu nog veranderen en het enige wat nu belangrijk was, was hier samen met Baelfire levend wegkomen. En wat betreft pan, die vertrouwde ze voor geen goud. Waarvoor had hij haar nodig? Wat moest ze doen? Alsof Peter haar gedachten kon horen, keek hij op. Aeryn staarde nog altijd naar de blije, door het kampvuur verlichte gezichten en zonder dat ze het echt doorhad, rolde er een traan over haar wang.

Peters blik ving die van Aeryn en abrupt stopte ze met huilen. Iedereen behalve hij had het mogen zien en haarzelf vervloekend wendde ze haar gezicht af. Peter stond tot haar verbazing op en stopte met spelen, terwijl de groep jongens gewoon doordansten.