Once upon A time~ A lost girl

Once Upon A Time~ Henry

''Welkom op Neverland.'' Fluisterde Peter voordat hij Aeryn losliet en ze haar handen geschokt voor haar gezicht sloeg. Opnieuw stonden de tranen haar in de ogen en ze rende naar de ingezakte jongen toe. ''Sorry, sorry.'' Mompelde ze trillend. De jongen grijnsde zwakjes maar antwoordde niet. Zijn gezicht vertrok van de pijn en Aeryn keek naar de wond op zijn arm. ''Niet aanraken!'' Waarschuwde Peter haar nadat hij achter haar aan was gelopen.  

Felix kwam naast Peter staan en zette zijn handen in zijn zij. ''Jammer, hij was een goede jongen.'' Zei hij terwijl de jongens gezicht ontspande, het teken dat hij er niet meer was. Aeryn stond op en keek Felix vernietigend aan. ''Jij.'' Siste ze. Peter deed een stap naar achter, zodat de weg tussen Aeryn en Felix vrijkwam. Met grote stappen liep ze op hem af en Felix leek zo overdonderd dat hij niet wist wat hij moest doen. Aeryn zette, verblind door woede, haar arm tegen zijn keel en duwde hem naar achter tot hij tegen een boom tot stilstand kwam. ''Jij.'' Siste ze nog een keer voor ze haar armspieren aanspande. Felix probeerde te grijnzen, maar ze zag de angst in zijn ogen, en dat was genoeg voor haar. Ze liet haar arm zakken. Plotseling voelde ze hoe Peter haar hand pakte en voor ze hem los kon laten, stond ze heel ergens anders.

''Ik ben onder de indruk.'' Glimlachte Peter. Aeryn realiseerde zich dat Peter er ook was en liet onmiddellijk haar hand uit de zijne glijden. ''Waarom deed je dat, waarom hielp je me?'' Vroeg ze zacht, haar gezicht afwendend. ''Ze wilden je pijn doen.'' Antwoordde Peter alsof het het meest logische antwoord was. Peter liep weer naar Aeryn en begeleidde haar naar het meer voor hen. ''En hoe deed je dat met mijn hand?'' Vroeg Aeryn ongemakkelijk toen ze aan de kant van het water ging zitten en haar voeten in het water liet baden. ''Magie.'' Had Peter schouderophalend uitgebracht. Aeryn fronste haar wenkbrauwen. ''Waarom kwamen ze achter me aan?'' Vroeg ze, verwijzend naar de Lost Boys. Het was even stil voor Peter antwoordde. ''Omdat niemand dit eiland verlaat zonder mijn toestemming.'' Vertelde hij. ''Dus jij hebt hun op mij afgestuurd?'' Merkte Aeryn op terwijl ze haar benen waste. ''Ik heb nooit gezegd dat ze je mochten doden, of pijn mochten doen.'' Verontschuldigde Peter hemzelf. Ze durfde er verder niet op in te gaan, ook al was ze vrij boos.

Ze veranderde haar houding. Ze ging op haar knieën zitten en maakte een kommetje van haar handen om water in haar gezicht te plenzen. Het was een tijd stil en Peter, die merkte dat Aeryn veranderde sinds ze op het eiland was, begon te praten.
''Luister. Ik heb een goede reden voor het vasthouden van Baelfire. Ik laat hem vrij als je iets voor mij doet.'' Aeryn keek Peter met gefronste wenkbrauwen aan. ''Wat dan?'' Vroeg ze fel. ''Je moet een jongen, Henry, naar mijn kamp zien te krijgen,' 'Hij is al op het eiland.'' Zei hij er snel achteraan toen hij Aeryns protesterende gezicht zag. ''En ik weet dat jij hem hier kunt krijgen." Hij leek heel zeker van zijn zaak en Aeryn dacht na over zijn voorstel, terwijl ze naar haar spiegelbeeld in het water staarde. Ze zag Peters gezicht naast de hare verschijnen en via het water grijnsde hij naar haar. ''Niet bang zijn. Ik beloof je dat je op dit eiland niet meer alleen zult zijn.'' Aeryn onderdrukte een neiging tot glimlachen en vroeg: ''Dus als ik Henry voor jou haal, laat jij Baelfire gaan?'' Peter knikte bevestigend. Weer was het een tijdje stil en Aeryn spitte haar vele gedachten door. 'Wat ga je met die Henry doen?' Vroeg ze uiteindelijk. Haar stem klonk onzeker, haast angstig. De jongen naast haar zuchtte, 'hoe minder je weet, hoe beter,'