Een hart van staal

ONE

Dinsdag. Wat had ik toch een hekel aan dinsdag. Het weekend is alweer vergeten en de week is nog lang niet over. Gelukkig zat de dinsdag er bijna op. Na twee tussenuren heb ik nu alleen nog mentoruur. De klas heeft nog gevraagd of we al naar huis mochten, maar er zou een belangrijke mededeling worden gedaan. Waarschijnlijk heeft het wat te maken met het project van dit jaar. Ik heb er echt geen zin in, maar door al de projecten op deze school heb ik een verhoogde kans om toegelaten te worden op de studie geneeskunde. Sinds ik nog maar een klein meisje was heb ik altijd al dokter willen worden. Dat ga ik nu dus niet opgeven. 

"Hé Mena!" De schelle stem laat me opschrikken uit mijn gedachten. Het is Amra, mijn tweelingzus. Veel mensen vinden het moeilijk om Amra en mij uit elkaar te houden. Leraren zijn daar geen uitzondering op. Amra heeft nu een tijdje lenzen, maar wanneer ze haar bril opzet zijn we net elkaars spiegelbeeld. Allebei blond haar tot net boven onze schouders en groen-blauwe ogen. We zijn tenger gebouwd en hebben een smal gezicht. Onze vriendinnen kijken meestal naar onze kledingstijl. Amra draagt vaak rokjes en jurkjes, terwijl ik altijd naar school kom in jeans en een hoodie. Ik geef vrij weinig om mijn uiterlijk. Ik heb dan ook een hekel aan winkelen, behalve als het om schoenen gaat. Ik heb een onuitputtelijke collectie schoenen, die voornamelijk bestaat uit Vans in verschillende kleuren en patronen.  Opnieuw wordt ik ruw uit mijn gedachten getrokken wanneer Amra vlak voor mijn hoofd met haar vingers knipt. "Ga je nog mee naar de les of blijf je hier staan?" Ze klinkt geërgerd en aan de klok zie ik dat dat komt omdat ik hier al drie minuten sta. Ik loop dus braaf achter haar aan. Mijn mentor, mevrouw Vermaas, zucht hoorbaar wanneer Amra en ik eigenlijk iets te laat binnen komen lopen. We lopen gauw naar onze plaatsen en mevrouw Vermaas begint met haar verhaal. 

"Zoals jullie misschien al hebben geraden, ga ik het vandaag hebben over het schoolproject van dit jaar. Het is het grootste project dat deze school ooit heeft gedaan en jullie zijn de gelukkigen die het uit mogen voeren." Ze kijkt enthousiast de klas rond. Alle leerlingen blijven haar met opgetrokken wenkbrauwen aankijken. Duidelijk niet de reactie die ze had verwacht. "Goed, jullie zullen in duo's naar verschillende buitenlandse scholen gaan om onderzoek te doen naar liefde. De duo's bestaan uit een jongen en een meisje. Het land waar je heen gaat is besloten aan de hand van de talen die je in je vakkenpakket hebt." Nou, dat schiet lekker op, ik heb Duits en Frans laten vallen en ik weet vrij zeker dat er geen landen zijn waar nog Latijn wordt gesproken. Dat wordt dus Engels. Terwijl dit is waar ik me mee bezig houdt, mopperen anderen over het feit dat de groepjes bestaan uit een jongen en een meisje en dat deze al zijn ingedeeld door school. "Ik zal de groepjes even oplezen en gelijk zeggen naar welk land jullie gaan. Mena en Abel; Australië." Dat is alles wat ik heb gehoord, daarna begonnen mijn hersenen één bepaald woord te herhalen. Nee, Nee, Nee, Nee.

--------------------------------

*Het eerste hoofdstuk! Laat vooral weten wat je er tot nu toe van vindt. Ik doe mijn best vandaag nog een hoofdstuk te maken, maar ik beloof niks.*

Xoxo

Sterre :)))