Een hart van staal

THREE

De rest van de week gaat in een waas voorbij. De hele school heeft het over het project, terwijl ik er het liefst niet eens aan denk. Als ik dit wel doe, kom ik steeds meer tot het besef dat dit een onmogelijke opgave is. Abel windt elk meisje om zijn vinger en wanneer dat gebeurd, ben ik degene die de vele meisjes mag gaan uithoren over hoe geweldig hij wel niet is. Toch moet ik wel mijn best doen, want als ik geen goed cijfer haal voor dit project is er een grote kans dat ik dit schooljaar opnieuw kan doen. Maar dat betekent niet dat ik als een braaf hondje achter Abel aan ga lopen. 

Het is nu zaterdagochtend en vanmiddag vlieg ik naar Australië. Mijn koffers staan al ingepakt in de hal. Amra en ik zitten stil op mijn kamer. "Ik ga je zo missen Meen, beloof je dat je me belt? Ik kan niet zonder je hoor!" Ik kijk glimlachend opzij. Mijn lieve, gekke tweelingzus. "Natuurlijk bel ik je. Ik houd het niet uit daar zonder iemand alle roddels te vertellen." "Gelukkig heb je Abel nog." Ik lach, maar ik voel me gelijk al weer misselijk worden. Hoe ga ik het in godsnaam drie maanden met hem volhouden. "Amra, Mena, komen jullie? Het is tijd om te gaan. Straks mist Mena haar vliegtuig." Gelukkig, gered door de bel, of in dit geval het onuitstaanbare gegil van mijn moeder. Dat is een ding wat ik zeker niet zal missen. Zie je hoe optimistisch ik ben. 

Ik denk dat ik niet nog langer in de auto had kunnen zitten. Mijn ouders hebben me de hele weg naar het vliegveld verteld hoe erg ze me wel niet gaan missen en dat ik wel goed op mijn spullen moet letten. Ik was de auto dus al uit voor deze stil stond. De opluchting was alleen snel verdwenen. Een paar auto's verderop stapte namelijk mijn favoriete studiepartner ook uit zijn auto. Hoe gezellig. Toen ik zag hoeveel koffers Abel mee had, viel mijn mond open. Ik dacht dat ik veel had meegenomen, maar deze gast had kleren bij zich voor het hele internaat. "Heb je je eigen inrichting meegenomen voor in je kamer?" Hij keek me verontwaardigd aan. "We blijven daar drie maanden, volgens mij heb jij kleding mee voor drie weken." Wauw, inwendige face palm. "Je weet dat ze daar ook wasmachines hebben toch?" De families kwamen in beweging en ik liep snel achter ze aan. Abel mompelde nog wat, maar ik verstond het niet en besloot er geen aandacht aan te geven. 

Abel en ik stonden op het punt om door de douane te gaan. Tijd om afscheid te nemen van mijn familie. Hoe erg ik me soms ook aan ze kon ergeren, ik zou ze alledrie verschrikkelijk gaan missen. Na zeker tien minuten te hebben geknuffeld, was het toch echt tijd om te gaan. Met een diepe zucht draaide ik me om. "Is het zo erg om drie maanden met me opgescheept te zitten?" Bijna zei ik dat het inderdaad een nachtmerrie zou zijn, maar ik ben nog wel een beetje opgevoed. "Het zou al een stuk helpen als we niet aan de andere kant van de wereld zouden zitten." 

-----------------------------------

* Ik wist even niet meer hoe ik verder moest, dus tadaa einde hoofdstuk. Het is nog maandag, dus ik ben echt ontzettend trots op mezelf. Even wat anders dan onzin over dit boek: Ik ben een vegetarische hipster, dus ik luister naar onbekende muzikanten. Het zou leuk zijn als jullie allemaal Rhys Lewis zouden uitchecken. Zijn stem is echt prachtig en hij heeft echt leuke liedjes. Volgende update komt hopelijk morgen, maar dat weet ik nog niet zeker. *

See yaa

Sterre :))