Σ αγαπάω... αλλά φοβάμαι

Κεφάλαιο 2

Αλίκη

Το μαγαζί είναι γεμάτο από κόσμο και τρέχω συνεχώς στα τραπέζια για να πάρω παραγγελίες...
Παίρνω συνεχώς τηλέφωνο την Λένα, την άλλη σερβιτόρα του μαγαζιού, χωρίς καμία ανταπόκριση.

Ξαφνικά βλέπω την πόρτα να ανοίγει και η Λένα να εμφανίζεται...
Βλέπει το χαμό που επικρατεί στο μαγαζί και μου μιλάει διστακτικά...
"Αλίκη μου, συγνώμη που άργησα... Απλά ήμουν με το  Στέργιο και..
Ξεχάστηκα"

"Καλά θα τα πούμε μετά.. Βοήθησε με τώρα γιατί τρέχω σαν τρελή" της μιλάω απότομα. Εκείνη φεύγει και συνεχίζω την δουλειά μου.

Κάθε Σάββατο απόγευμα γίνεται χαμός στο μαγαζί, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δουλεύουν και αποφασίζουν να ξεφύγουν από την ρουτίνα τους.
Μου αρέσει να συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο και να συζητάω μαζί τους, το κακό όμως σε όλο αυτό είναι ότι χρειάζεται να παίρνω εκατοντάδες παραγγελίες, να τις ετοιμάζω, να τις σερβίρω και να δείχνω ότι με ευχαριστεί. Αντίθετα εκείνες τις στιγμές νιώθω όλο μου το σώμα να πονάει και το μόνο που θέλω είναι να ουρλιάξω και να κλάψω.

Μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου δεν έχω άλλη επιλογή από το να εργάζομαι σε αυτό το μαγαζί για να βγάλω τα έξοδα μου.

Η ώρα είναι περασμένη και ο κόσμος σιγά σιγά φεύγει...
Βρίσκω την ευκαιρία να κάτσω λίγο να ξεκουράστω, καθώς νιώθω την Λένα να με πλησιάζει...
Βγάζω το κινητό μου και ασχολούμαι με αυτό διότι δεν θέλω να μιλήσω μαζί της. Είμαι πολύ θυμωμένη γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που αργεί... Κάθε φορά φορά την καλύπτω, σήμερα όμως ξεχείλισε το ποτήρι.
"Αλίκη μου... Δεν θα ξαναγίνει στο υπόσχομαι" μου μιλάει εμφανώς μετανιωμένη.
Την κοιτάζω δίχως να της μιλάω...
Καταλαβαίνει τον εκνευρισμό μου και συνεχίζει τις προσπάθειές της για συμφιλίωση.
"Αλικάκι μου σε παρακαλώ κατάλαβε με. Ζω την απόλυτη ευτυχία με το Στέργιο και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα."
"Ναι Λένα μου; Εσύ έχεις σκεφτεί όμως τι περνάω για να τα βγάλω πέρα με όλη αυτή την δουλειά, χωρίς να καταλάβει κάτι το αφεντικό μας γιατί εσένα κάθε φορά σου παίρνει κάποιος το μυαλό; " 
Επικρατεί σιωπή ανάμεσα μας...
" Λένα δεν θα το επιτρέψω να ξανασυμβεί... Ήταν η τελευταία φορά" την συγχωρώ τελικά, καθώς την λυπόμουν που την έβλεπα κατσουφιασμένη.
Με αγκαλιάζει χαρούμενη και με ευχαριστεί...

Το μαγαζί άδειασε και έπρεπε να μαζέψω πριν φύγω.
Η Λένα βάζει το χέρι της στον ώμο μου και γυρνάω να την κοιτάξω.
" Μπορείς να φύγεις γλυκιά μου... Θα μαζέψω εγώ.. Εσύ αρκετά κουράστηκες!!!" Της χαμογελάω γλυκά και πηγαίνω να πάρω τα πράγματα μου.

Επιλέγω να πάω σπίτι με τα πόδια για να με χτυπήσει λίγος καθαρός αέρας, άλλωστε είναι σχετικά κοντά από το μαγαζί.
Φτάνοντας σπίτι πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα και γεμίζω την μπανιέρα με ζεστό νερό. Ρίχνω αφρόλουτρο, αιθέρια έλαια και ανάβω τα κεριά που βρίσκονται στο μπάνιο...
Μπαίνω μέσα και χάνομαι σε μια γλυκιά ηρεμία...