Ik sta zenuwachtig voor de spiegel. vanavond is het zo ver, de reünie. Ik ben super gespannen, maar ik verheug me er ergens ook wel op om de meiden weer te zien. Ik ben benieuwd of Robin nog samen is met Melle, Bo met Thomas en of Chelsea al een x een vriendje heeft gevonden.
Angie komt binnengelopen en kijkt me met grote ogen aan. Ik vraag haar wat er is. "Je bent zo mooi!" Roept ze en ze geeft me een knuffel. "Ja vind je de jurk mooi?" Ze knikt heel hard.
Ik kleed Angie om en leg haar in bed. Het is 7 uur en de oppas komt half 8. Ik loop de woonkamer in en Jay kijkt me met grote ogen aan. Hij loopt naar me toe en tilt me op. "Je bent zo mooi zegt hij, en hij geeft me een kus.
De bel gaat om 5 voor half 8 en de oppas komt binnen. Jay en ik pakken onze spullen en vertrekken naar mijn oude school. Eenmaal in de auto kijkt Jay me aan en zegt "gaat het wel schat?" "Ja het gaat prima" zeg ik, wetend dat ik keihard tegen hem en mezelf aan het liegen ben.
2 jaar heb ik de meiden niet gezien of gesproken. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Mijn moeder was weer depressief geworden en lag hele dagen in bed, en ik zorgde weer voor Angie. Jay kwam elke dag langs en was als een vader voor haar, ze was dol op hem. Nu na 2 jaar ga ik Robin, Bo en Chelsea weer zien. Maar er is een nadeel. Veronica zat ook bij ons op school en is dus ook uitgenodigd.
We lopen de school binnen en het is rustig, bijna te rustig. We lopen de gymzaal binnen en ik zie ze staan... mijn beste vriendinnen. Ik ren op ze af en knuffel ze. Chelsea begint al snel te huilen en Bo en ik volgen al snel. Robin kijkt ons aan en roept, wtf gaan jullie janken dan. Ik begin te lachen en zeg; dit is nou mijn Robin. Dan opeens gaan de lichten uit en het grote scherm aan. "Its showtime" staat er op. Ik kijk de meiden aan en zeg. Het spel is weer begonnen.
De lichten beginnen te flikkeren en er klinkt een hels kabaal vanuit de gang waar we net nog stonden. We horen een harde schreeuw en rennen er heen. Op de gang is het pikkedonker Bo ziet als eerste een lichtknop. Ze rent er heen en drukt hem in. Er komen vuurspetters van de lamp en hij knalt uit elkaar. Chelsea begint te gillen en Robin geeft haar een klap in haar gezicht. "Kappen nu roept ze "hier berijk je ook helemaal niks mee! Pak allemaal je telefoon en doe je zaklamp aan. Kijk goed of je iets of iemand ziet." We doen wat ze zegt maar we zien iets wat we niet hadden willen zien. Op de grond ligt een lichaam. Het lichaam van Melissa. Iemand heeft haar lichaam hier gedumpt na 2 jaar. Ook ligt er een spoor van bloed. Dan begint Chelsea weer te gillen. "Wat nu weer?" Zegt Robin geïrriteerd. Ze wijst trillend naar de muur. Op de witte muur staat met het bloed van Melissa geschreven: Aren't you glad you did turn on the light? (Ben je nu blij dat je het ligt aan hebt gedaan).
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
We horen voetstappen en draaien ons allemaal met een ruk om. We zien een vaag silhouet de deur uit lopen. Ik ren achter het aan maar de deur gaat op slot. We zitten opgesloten in de school. Weer gevangen in hetzelfde spel.
