Sam...
"Deze punch is geweldig!" "Verdomme Robin, ik schrik me dood." Ik kijk haar boos aan. Ik pak ook maar een bekertje van de tafel en schenkt die vol.
'Fijn dat julloe het gezellig hebben.'
Vlak na ik dit hoor wordt ik opeens meegetrokken. Ik zie en hoor alles nog. Robin draait zich om en vraagt of ik het ook heb gehoord maar op dat moment ga ik net de hoek om. "Sam?" Hoor ik haar vragend roepen.
"DAMMIT SAM!" Ik hoor Robin nog een keer schreeuwen. De rest komt naar haar toe en dan wordt ik een kamer in gesleurd. De deur wordt gesloten en ik probeer te kijken wie er achter me staat.
Versuft wordt ik wakker. Ik voel enorme steken door mijn hoofd gaan. Helemaal in mijn linker oog. Dan pas valt me op waar ik ben. Ik zit in een kamer met een paar zwarte schermen voor me. Opeens gaat er een aan. Ik zie de andere 3 meiden met hun vriendjes staan. Opeens hoor ik een gil. Ik heb niet gezien van wie maar opeens rennen ze allemaal naar de muur. Ze kijken naar een scherm. Dan zet Bo, die voor het scherm staat, een stap op zij. De camera die verbonden is met mijn beeldscherm zoemt in. Ik zie mezelf. De rest ziet mij. Ik kijk naar mezelf. Kleine sneetjes zijn op mijn gezicht gekrast. Dan zoemt de camera nog verder in. Naar mijn linker oog. Er is iets in gebrand. Een M. Dan gaat het beeld waarop ze mij kunnen zien uit. Ik zie hun nog wel. Opeens gaat het licht uit en weer aan. Chelsea, Bo en Robin zijn ook weg. 5 min gebeurt er niks en dan flikkeren de lichten weer. Iedereen is de kamer nu uit. Dan gaat mijn beeld helemaal uit.
Ik denk dat het de volgende dag is als ik weer wakker wordt. Mijn hoofd doet super veel pijn en ook mijn rug doet pijn van het zittend slapen. Mijn polsen zijn rood van de schurende touwen. Opeens klinkt er een helse piep uit een speaker in de hoek van de kamer. Dan klinkt er een stem. Hij is zo vervormd dat ik niet kan horen wie het is maar ik denk wel dat het een man is. "Lieve, lieve meiden. Tijdje terug dit. Vermaken jullie je een beetje. Omdat ik me wel zo vermaak ga ik jullie iets meer macht geven in "mijn spel" zoals Sam het al zo mooi verwoordde. Jullie vriendjes zitten in de problemen. Ik zeg niet wat maar ik zou het maar serieus nemen. Haha. Jullie gaan gedurende het spel keuzes maken die de rest van jullie en van jullie OH ZO GELIEFDE VRIENDJES!!! zullen beïnvloeden. Succes."
De stem is weg en ik weet niet wat me nu staat te gebeuren. Wel vreemd dat hij m zo flipte toen hij het had over 'onze geliefde vriendjes'. Dan gaan weer de schermen aan. Maar dit keer 3 van de 8. Ik zie de meiden. Allemaal op een ander scherm. "DIE VERDOMME KLOOTZAK GENIET HIER NOG VAN OOK!" Hoor ik Robin schreeuwen. "Rob rustig" zegt Chelsea. "Meiden hebben jullie net ook de controle gekregen?" Vraagt ze dan. We zeggen allemaal ja. Dan gaan 2 schermen uit en veranderd de 3e. Ik zie Jay. Hij hangt bewusteloos in een stoel. Hij zit niet vast ofzo. Dan zie ik het ergste wat me nu zou kunnen overkomen. Ik zie Angie.
Ze zit naast Jay en zit zachtjes tegen hem aan te huilen. Dan verschijnt er een vraag in beeld. 'Overwint de liefde echt alles?' Ik begin het steeds benauwder te krijgen. Opeens zie ik Robin in beeld. Ze zit te huilen. "Huil je nou?" Vraag ik verbaasd. Als Robin huilt is er wel echt wat. "Ja dat zie je toch" zegt ze droog. "Melle zag ik net in een kamer, bewusteloos. Met Mae naast m. Ik kreeg de vraag: overwint liefde echt alles?." "Shit ik ook. Maar dan met Angie. Maar ik dacht dat jij Mae al 2 jaar niet had gezien. Dat ze met je ouders was verhuisd." "Ja Sam er is een ding wat ik je nooit heb verteld... Mae is mijn dochter. "Shit. Hoe durven ze onze kinderen hier bij te betrekken!" "Wat ga jij doen?" Vraagt Robin me nerveus. "Ik weet het niet Rob, ligt aan wat het is. Ik ben vooral benieuwd naar wat Chels en Bo moeten doen. Zij hebben geen kinderen." Robin wil nog iets reageren maar het beeld gaat al weer op zwart. Verdere informatie over iedereen zal ik rustig moeten afwachten.
