The Squad Part 2

10

Chelsea

Ik kan niet blijven stoppen met rennen, ik moet door ik moet haar te pakken zien te krijgen als ik haar te pakken krijg, misschien gaat dan... 'Chelsea laat Veronica en kom nu onmiddellijk hier!' Nee! Ik ben te laat, waarom ben ik altijd te laat waarom heb ik die stomme hakken aangetrokken iedereen snapt toch dat die dingen niet handig zijn. Ineens voel ik een hand op mijn schouder niet vriendelijk alsof het me wil steunen maar hard de hand knijpt in mijn schouder. Melissa? 'Maar jij bent toch...' zeg ik aarzelend, Melissa onderbreekt me, 'Dood? Inderdaad Chelsea, dat heb je goed opgemerkt' ze begint te klappen, ze stopt als blikken konden doden was ik er nu zeker geweest. Ik heb nog nooit zoveel haat in iemands ogen gezien. 'en dat is allemaal jou schuld.'

Ik schiet schreeuwend overeind, Sander kijkt me verschrikt aan. Als hij ziet dat ik tranen in m'n ogen heb komt hij naar me toe en veegt de traan van m'n wang, ik had niet eens door dat ik aan het huilen was. het is nou al de zoveelste keer dat ik deze droom heb, en hoe vaak ik ook naar een psychiater ga het helpt helemaal niets, en dat is behoorlijk veresterend kan ik je vertellen. Dat is ook een van de grote redenen dat ik niet naar die reünie wil vanavond. Veronica is er, het meisje met de dode nicht, en dat is allemaal mijn schuld.

'Als ik dat hele plan niet had verzonnen om Veronica te grazen te nemen was Melissa nu nog in leven, dan zat ze nu op de bank niet wetende dat de broer die naast haar muziek zat te luisteren - zonder oortjes wat ze heel vervelend vind - zonder te weten dat hij een affaire heeft gehad met haar nicht. Nu kan ze zich niet meer ergeren aan die schijt muziek van d'r broer want ze is dood!' Sander kijkt me verdrietig aan. 'Chelsea het is niet jou schuld het is een heel droevig ongeval.' zegt hij terwijl hij m'n hoofd tegen zijn borst legt en me liefdevol over mijn haar aait. 'Hoevaak moet ik dat nou nog zeggen.' Even zeggen we niets, we hoeven ook niets te zeggen van mij, maar hij mag ook niet zeggen. Het irritante is dat ik deze droom al zo vaak heb gehad en telkens als ik in paniek raak komt dezelfde vraag: "heb jij haar vermoord?" dan ben ik gedwongen om nee te zeggen, omdat ik haar ook niet van haar leven ontnomen heb, maar het was wel mijn schuld dat ze daar was, de plek waar ze dood is gegaan, want het was mijn idee om haar erbij te halen. Sander opent zijn mond. ik gooi mijn hand in de lucht. 'Vraag het nou niet, je weet toch al wat ik ga zeggen.'

Ik sta voor de spiegel aan mn jurk te trekken. 'Is hij niet veel te kort, het is maar een school reünie waarom zo chique?' Sander kijkt me met een grijns aan. 'Omdat ik alle jongens op school wil laten zien dat het mooiste meisje op die reünie van mij is, en dat ze van je af moeten blijven.' zegt hij met een zwoele stem. Ik begin te lachen. 'Ik was niet zo gelieft door de jongens toen, dus waarom zou dat nu anders zijn?' 'Oh echt wel! Weet je hoevaak ik je heb verdedigd als de kerels op school zeiden dat je wel een goeie reet hebt? jij was alleen te naïef om dat door te hebben.' Ik merk dat ik rood word, was die opmerking over m'n achterste nou echt nodig? Ik geef Sander een ongemakkelijk glimlachje terwijl ik in mijn nek krab, in mijn achterhoofd hoor ik een deuntje, "ONGEMAKELIJK DU DU DU DU". Kijk ik weet dat het twee jaar geleden is en zo maar het gevoel dat Thijs en Stan samen met Sander het hadden over mijn achterste geeft me toch niet een heel prettig gevoel.

Als we bij het Merlijn college aankomen is er nog helemaal niemand. 'We zijn toch niet te vroeg?' Vraag ik aan Sander. Ik trek zijn pols naar me toe en kijk op zijn horloge, die heb ik m gegeven voor zijn verjaardag vorig jaar. Het is ongeveer 20:30 de reünie zou als begonnen moeten zijn... 'Ik vertrouw dit helemaal niet.' Ik heb me al omgedraaid om terug naar de auto te lopen als Sander me bij mijn pols pakt. 'Ik weet dat je hier geen zin in hebt maar we staan ook nog steeds buiten, natuurlijk is er niemand.' Echt hij met een grijns op zijn gezichten hij trekt me mee naar binnen. Binnen staan Vier mensen Robin, Bo, Melle en een of andere kerel wat ik verwacht dat het de nieuwe vriend van Bo is, hij is wel leuk maar Sander is veel knapper.

Even sta ik stil, ik hoor in mijn achterhoofd mensen blij mijn naam roepen, maar ik ben gefixeerd op het gezicht van Melle. Hij was er ook bij... snel schud ik de gedachte van me af dit hoort een vrolijke avond te zijn, dan gaan we dat er ook van maken. Ik geef Bo en Robin een knuffel. 'Chelsea je leeft nog!' Roept Robin. Ja ik wel. Ik kijk haar even verward aan. 'Na onze Diploma uitreiking heb ik helemaal niets meer van je gehoord, ik had met iedereen contact behalve met jou.' Ik wist hoe dat kwam maar dat hoefde zij niet te weten. Bo knikte instemmend. 'Inderdaad het was alsof je compleet van deze aardbodem verdwenen was.' Na dat Bo dat gezegd had liep Sam binnen, ze rent op ons af en knuffelt ons, wat er overigens best debiel uitziet op die hakken. Ik krijg tranen in mijn ogen, Bo en Sam volgen me. Dan doorbreekt Robin de knuffel 'What the fack gaan jullie janken dan?' Sam begint te lachen 'Dit is nou mijn Robin.' Echt ze, ik draai met mijn ogen, waarom moet het nou altijd weer zo bezitterig. 

Opeens gaan de lichten uit en gaat er een groot scherm aan, ik schrik me dood als ik ineens een hand om me heen geslagen voel, tot ik erachter kom dat het Sander is Natuurlijk. Op het scherm staat met grote Letters geschreven. "It's Showtime" 'Het spel is weer begonnen.' zegt Sam opeens. Spel? welk spel, als Veronica hier achter zit dat zwaait er wat. De lichten beginnen te flikkeren en er klinkt een hels kabaal vanuit de gang. Ineens klinkt er een harde schreeuw, we kijken elkaar aan, ik geef een licht knikje en we rennen er op af. Op de gang is het dikke donker. Ik raak in paniek, wat als dit de duivel is, hij gaat ons straffen voor wat we hebben gedaan. dankzei ik Bo naar een lichtknop lopen, ze drukt er op maar het enige wat er gebeurt is dat de lamp uit elkaar spat, stukken glas vliegen alle kanten op. Ik begin te schreeuwen 'Het spijt me!' Dan geeft Robin me een klap in mijn gezicht. Bitch 'Kappen nu! Hier bereik je ook helemaal niks mee! Pak allemaal je telefoon en doe je zaklamp aan. Kijk goed of je iets of iemand ziet.' We doen wat ze zegt maar we zien iets wat we niet hadden willen zien. Op de grond ligt een lichaam. Het lichaam van Venessa. Ook ligt er een spoor van bloed. Als ik het lichaam zie hou ik het niet meer, weer iemand! Nee ik kan niet nog iemand vermoord hebben, nee ik kan het niet. Ik zak op de grond. Ik beland in een bloed spoor ik begin te gillen, het bloedspoor leidt naar iets wat op de muur geschreven staat. "Wat nu weer?" Zegt Robin geïrriteerd. Ik wijst trillend naar de muur. Op de witte muur staat metwat ik vermoed dat het bloed van Melissa is geschreven: Aren't you glad you did turn on the light? (Ben je nu blij dat je het ligt aan hebt gedaan).