003
Crush
My heart beats fast as we walked down the stairs. Nang sabihin iyon sa akin ni Yeongue ay nanlaki at halos hindi ako makapaniwala. Just... what the hell? Kaya nga ako gagala sa perya dahil kay Junghwan tapos sasama naman sila sa amin ngayon?!
My gash! Ngayon pa lang talaga ay ramdam na ramdam ko na kaagad 'yung pag-init ng aking pisngi. Kinakabahan na rin kaagad ako. Namumula na din ako. Bwisit kasi! Bakit kasi kailangan pang kasama si Junghwan sa paggala namin sa perya?! Hindi sa ayaw ko siya kasama pero nahihiya kasi ako! Nahihiya ako doon sa mga pinagsasabi ko sa mga chats lalo na't alam niyang crush ko siya!
Shit. I'm doomed.
"Bakla, tawagin mo na si Yoonbin-hyung." Biglang utos sa akin ni Yeongue nang makarating kami sa pintuan nang kwarto ni Yoonbin-Oppa.
Kumunot ang aking noo. "Oh, bakit 'di mo 'ko sasamahan?" I asked him.
He shook his head. "Hindi, susunduin ko dyan sa labas si Junghwan tapos ikaw, tawagin mo na si Yoonbin-hyung para makaalis na tayong apat."
Kaagad naman nanlaki ang aking mga mata. Bumalik na naman sa aking sistema ang kaba nang marinig ko 'yung pangalan ni Junghwan. Shit. In any minutes, magkikita na kami ni Junghwan! Shit. Shit. I'm nervous.
"Okay lang ba sa'yo?" He asked nang mapansin niyang hindi ako umimik. Hindi ako sumagot at mas pinili ko na lamang na tumango. Parang nawawalan ako nang lakas dahil sa kaba. Bwisit naman kasi! Bakit ba kasi kasama pa namin si Junghwan?! Sana, hindi na lang siya tumuloy!
"Okay, sige. Iwan na muna kita dito tapos tawagin mo na si Yoonbin-hyung, ah? Sunduin ko na muna si Junghwan, sabi niya kasi sa akin nandyan na siya sa gate ng village niyo kanina pa." Paalam niya muna sa akin bago siya umalis.
I took a deep breath. Relax, Kihyun. Hindi naman nangangain si Junghwan kaya huwag kang kabahan dyan. Just don't mind him kapag nandyan na siya. Just pretend that you can't see him.
"I can do this." I said to myself.
Humugot ako muli nang hangin atsaka kumatok na sa pintuan ni Yoonbin-Oppa. Wala pang ilang segundo ay binuksan na niya iyon atsaka bumungad ang imahe niya sa aking paningin. He's just wearing a simple black tshirt na pinatungan niya ng cardigan. He looks so handsome with those clothes.
"Hi, Kuya!" I smiled and greeted him.
He smiled to me and look around. "Where's Junghwan and Yeongue?" He asked.
"Nandito na si Yeongue pero lumabas muna saglit para sunduin si J-Junghwan sa labas." I mentally slapped myself. What the heck?! Bakit nautal pa ako nung binanggit ko 'yung name ni Junghwan?! Aish, Ha Kihyun, you dumb.
"Oh, okay. Let's go, salubungin na lang natin sila sa gate." Sabi niya at niyaya na akong maglakad kaya naman naglakad na din ako. Habang naglakakad kami at habang papalapit na kami sa gate nang pintuan ay mas lalo lamang lumalakas 'yung tibok nang puso ko.
Shit. Baka kapag labas ko nandyan na si Junghwan!
Shit. Shit. Shit.
I bit my lower lip as Junghwan greeted my sight nang makalabas kami ng gate. My eyes automatically glued on his figure. He's wearing a white printed shirt and ripped jeans, but damn, he's so attractive by just those clothes!
"Hello, hyung." Junghwan greeted Yoonbin-Oppa.
I almost choked in my own saliva when his eyes darted on me. "Hi there, Kihyun." He greeted me.
Ngumiti lamang ako nang tipid sa kanya ngunit sa kaloob-looban ko ay halos nagwawala na! Shit! Binati ako ni crush!
