Artık okulumuza başlamışızdır. Zamanla derslerimizin ağırlaşacağını bilmeden en değer verdiğimiz insanlar olan ebeveynlerimize muhtaç bir şekilde acıktığımızda veya altımıza yaptığımızda ağlarız bazen ise güleriz ve zaman ilerledikçe yeni derslere geçeriz bize bir kelime söyletmeye çalışırlar, bunu başardığımızda yürümeyi öğretmeye çalışırlar, öğrendiğimiz an ilk sınıfı geçmişizdir, ayaklarımız üstünde durmanın ilk adımında başarılı olduğumuz için çok sevinirler ve iyi bir ebeveyn olduklarını anlayarak gururlanırlar. Peki ya okulun içinde ki okul'a başladıktan sonrası...
O gün en çok korktuğumuz anlardan birini yaşarız. Çünkü, ailemizden uzak 6 saat boyunca hiç tanımadığın insanlarla berabersin ve istediğin zaman oyun oynayamayacağını bilirsin, sadece sıranda oturur öğretmenlerin dediklerini korku içinde dinler eve gideceğin anı beklersin, Tıpkı hiçlikten annenin kucağına verildiği zaman ağladığın gibi. 1-2 Hafta sonra bu okula ve etrafındakilere de alışmaya başlar onlarla oyunlar oynamaya başlarsın. Bu yıllarda mutlu olmayı başarırsan hayatının en iyi güzel anlarını yaşayabilirsin, eğer tam tersi olursa gelecek yaşamında yaşayacağın zorluklara neden olacak ilk darbeleri burada alabilirsin, insanlara olan inancını hatta kendine olan saygını kaybedebilirsin.
"NOT: Eğer bu darbeleri neden aldığını anlarsan zorluklara karşı bağışıklık kazanabilirsin. Böylece, sana gelecekte yaşayabileceğin acı anlar yerine zorluklarla mücadele edebilecek güç olarak karşına çıkacaktır."
