me? ~Park Jimin~

12.

-Naomi pov-

Het is nu 3 dagen nadat alles ineens anders was. Jimin heeft me verteld dat hij een keer naar een verboden eiland is geweest. Daar heeft hij iemand gesproken die in geesten gelooft. Hij geloofde haar niet dus was grinnikend weg gelopen. Die vrouw sprak een of andere vloek over hem uit waardoor hij alleen nog maar harder moest lachen. Zodra hij thuis was voelde hij zich ineens heel moe. Hij ging op bed liggen, maar werd wakker in de woonkamer. Vanaf dat moment wist hij dat er iets mis was. De geest zou pas verdwijnen als hij op de een of andere manier uit Jimin verwijdert zou worden. Die manier was ik. Of eigenlijk mijn traan.

Nu is alles weer zoals het was aan het begin. Hij laat merken dat hij echt van me houdt. Nog nooit heeft een jongen zo tegen me gedaan. Hij geeft me het gevoel dat ik speciaal ben. Ik ben nooit zo snel van de jongens, maar Jimin heeft echt indruk op me gemaakt.

"Engel?" Hoor ik zijn stem vanuit de badkamer.

Ik wandel naar hem toe en schrik als hij met alleen een handdoek om zijn middel voor de spiegel staat.

"Heb je mijn scheermesje gezien?"

"Euhm n-nee" antwoord ik.

Jimin grinnikt waardoor mijn wangen fel rood kleuren.

"Kan je het zien?" Lacht hij waarna ik merk dat ik naar zijn lichaam staarde.

"Jazeker" antwoord ik snel.

Ik verlaat de badkamer om er vervolgens weer naar binnen te lopen met zijn scheermesje in mijn hand.

"Hier heb je je scheerme-"

Mijn mond valt open zodra hij vlak voor mijn neus de handdoek laat vallen terwijl hij met zijn rug naar me toe staat. Wat ik dan zie verbaast me nog veel meer. Op zijn kont zit een kleine tattoo. Het is een klein muzieknootje.

"Sorry sorry!" Schreeuw ik zodra ik eindelijk weer bij woorden ben.

Hij begint heel hard te lachen en trekt een boxer aan.

"Rustig maar hoor. Ik schaam me niet voor jou" zegt hij grinnikend.

Mijn wangen gloeien waarna hij me op mijn mond kust.

"Het is oké" fluistert hij.
"Echt waar. Helemaal oké"

Ik glimlach als antwoord en verlaat de badkamer.

Ik loop naar de woonkamer en zet de tv aan. Het nieuws begint net. Ik plof neer op de bank en ga op het langste stuk liggen. Ik zucht even en kijk hoe de beelden van aanslagen voorbij komen. Ik schud mijn hoofd.

Waarom is deze wereld zo? Of eigenlijk, waarom is de mensheid zo. Alles slopen, vermoorden en uitroeien.

Ineens zie ik het fel rode haar van Jimin op het scherm verschijnen. Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk aandacht naar het scherm.

Park Jimin weer op vrije voeten.

De jongeman Park Jimin die allemaal spullen stal een tijdje geleden is weer ontsnapt. De politie was heel dichtbij om hem te vinden, maar alle sporen lopen dood.

Heeft u hem gezien:
Bel de politie en vertel waar, wanneer en hoe.

Alvast bedankt.

Ik blijf nog een paar seconden naar het scherm staren voor ik weer kan reageren.

Hij word gezocht...

Ik hoor dat hij de trap af komt dus zet ik de tv snel uit. Ik probeer mijn gezicht in weer de plooi te krijgen terwijl hij naast me komt zitten.

"Ik denk er aan om naar BigHit te gaan. Weet je wel, die muziek company. Ik ga auditie doen!" Zegt hij vrolijk.

Ik voel alle lucht uit mijn longen trekken.

Daar zijn ontzettend veel mensen! Hij gaat herkend worden!

"Niet leuk?" Vraagt hij waarna ik merk dat ik nog niks heb gezegd.

"J-ja echt heel leuk!" Antwoord ik snel.

"Dat klinkt niet erg enthousiast" zucht hij.
"Denk je niet dat ik het kan?"

"Tuurlijk wel!" Protesteer ik gelijk.
"Maar ik ben gewoon bang dat je herkent gaat worden"

Ik sla gelijk mijn handen voor mijn mond en kijk weg om oogcontact te voorkomen.

"Hoezo 'herkend'?" Vraagt hij verbaast, maar op een manier waaraan ik merk dat hij op scherp staat.

"Gewoon dat mensen je herkennen van een van je diefstallen" mompel ik.

"Dat gebeurt heus niet. Buiten de politie weet niemand het" probeert hij me gerust te stellen.

Was dat maar zo...

"Wat nou als mensen het wel weten? Je kan worden opgepakt" ga ik verder.

"Ik ben al meerdere keren op gesprek geweest. Het is allemaal oké. Ze zoeken me niet meer, mensen gaan me echt niet herkennen en jij gaat gewoon met me mee"

"O-oke" antwoord ik onzeker.

"Want als ik niet eens mijn toekomst mag uitstippelen door zo'n stap te zetten kan ik net zo goed niks meer doen. Dan kan ik mijn huis niet eens meer uit. Ik neem aan dat dat niet iets is wat je wilt toch?" Vraagt hij serieus.

"Nee" zucht ik.
"Dat gun ik je niet"

"Dank je" zegt hij zacht.

"Ik ga naar bed" zeg ik na een tijdje.
"Trusten"

"Trusten engel"

Ik loop naar boven en bekijk mezelf in de spiegel.

Je kan verdomme niet eens eerlijk zijn tegen je eigen vriendje. Je bent echt achterlijk Naomi. Gewoon achterlijk. Hoe moet hij je ooit nog vertrouwen als je zulke grote dingen gewoon niet verteld? Wat moet hij wel niet van je denken?

Ik draai me met een ruk om en gooi de deur iets te hard achter me dicht.

"Ik geef het op. Ik moet hier morgen een einde aan maken. Hoe weet ik niet, maar hier gaat verandering in komen" fluister ik in mezelf waarna ik het licht uit doe en in bed kruip.

Niet zomaar een verandering. Een grote verandering...

-----------------------------------------------
Helloooooo,
Eindelijk weer een nieuw hoofdstuk^^

Sorry voor het lange wachten, maar ik heb het erg druk. Ik doe hard mijn best om steeds verder te schrijven. Het gaat alleen niet zo makkelijk.

Blijf mijn boek(en) lezen alsjeblieft.

Ik zal harder mijn best doen om te updaten zodra het kerstvakantie is.

Please wait a little longer!

Love you all guys!

-XXX- Mij aka Tae-Hyung lover