me? ~Park Jimin~

13.

-Naomi pov-

Zodra ik wakker wordt merk ik dat Jimin niet naast me ligt. Ik sta gelijk op en loop naar beneden. Ik zie dat de gordijnen al open staan dus hij is al opgestaan.

Hij is al weg.

Ik kijk naar buiten en zie dat het regent. Ik ren naar boven en gris mijn telefoon van mijn nachtkastje. Ik ga naar mijn contacten en bel Jimin.

Piep
Piep
Piep
Piep

Dit is de voicemail van ji-

Ik klik hem uit en laat mezelf op de bank vallen. Ik ga in kleermakerszit zitten en haal mijn handen door mijn haar.

"Wat moet ik doen" fluister ik in mezelf.

Ik pak nogmaals mijn telefoon en bel nog een keer.

Piep

Hey engel.

Ik zucht van opluchting en begin te praten.

"Waar ben je nu?" Vraag ik.

Ben net uitgestapt en loop nu richting BigHit. Hoezo?

"Je moet NU terug naar huis!"

Waarom?
Is er wat?
Schatje?
Naomi?
Hallo?
Oké ik kom nu naar huis!

-Jimin pov-

Ik ren naar het grote bord en kijk welke trein naar Busan gaat. Ik zie dat hij gaat over 5 minuten dus sprint ik naar het goede perron. Ik spring net optijd de trein in en ga zitten.

Wat er gebeurde is dat Naomi me belde. Ze zei dat ik naar huis moet komen waarna ze niks meer zei. De lijn was niet verbroken dus ze kon me nog horen, maar ze reageerde gewoon niet meer. Aan de verbinding kan het niet liggen, dus ga ik zo snel mogelijk kijken wat er is.

Ik tik ongeduldig met mijn voet op de grond waarna ik op schrik door mijn naam die genoemd wordt door de luidsprekers.

Wij willen iedereen verzoeken om rustig te blijven. We hebben een melding gekregen dat Park Jimin hier in deze trein zit. Mocht je bij iemand met rood haar in de coupe zitten wil ik u vriendelijk verzoeken de coupe te verlaten.
Park Jimin, vechten is niet slim want vluchten is niet mogelijk. Geef je over.

Ik kijk met grote ogen naar alle mensen die als een stel gillende kleine kinderen de coupe in hoge snelheid verlaten. Ik voel dat er een traan over mijn wang loopt.

Naomi heeft me gewaarschuwd zonder dat ik het door had. Ik word echt gezocht.

Ik duik in elkaar en staar uit het raam.

Dit was het dan...

-Naomi pov-

"Je moet NU terug naar huis!" Zeg ik in de telefoon.

Ineens krijg ik een melding op mijn telefoon.

Park Jimin is gespot op het station van Seoul. Politie is onderweg. Verder informatie kan nog niet worden vrij gegeven.

Ik laat mijn telefoon spontaan uit mijn handen vallen. Na een paar minuten besef ik me pas dat Jimin heeft opgehangen.

Ik begin zachtjes te huilen en laat mijn hoofd hangen.

"Shit. Ik had gewoon gelijk wat moeten doen!" Schreeuw ik.

Ik schrik op door een geluid die afkomstig is van mijn telefoon. Ik pak hem en zie een nieuwe nieuws melding.

Park Jimin zit in de trein van Seoul naar Busan. De coupe is ontruimd en de trein is stil gezet. Park zit vast in de coupe en kan niks doen. De politie is onder weg. Hij staart op dit moment uit het raam, maar we weten niet of hij nu een plan bedenkt.
Maakt u zich geen zorgen. Hij kan niks beginnen.
Meer informatie volgt zo spoedig mogelijk.

Ik gooi mij telefoon op de grond waarna de achterkant plus batterij verder de kamer in vliegen. Ik zie dat mijn scherm volledig is gebarsten, maar het boeit me niet meer.

Dit was het dan...

-Jimin pov-

Ik staar nu voor precies 7 minuten uit het raam. Elke minuut die voorbij gaat check ik mijn telefoon. Geen bericht van Naomi. Ik heb haar nu al meerdere keren geprobeerd te bellen maar blijkbaar heeft ze haar telefoon uit gezet want ik krijg gelijk voicemail.

"Ik hoop dat je oké bent engel" mompel ik.

Vanuit de verte zie ik politie aankomen, maar ik blijf zitten zoals ik zit. Ik zie dat de eerste agenten de trein betreden. Na een paar seconden die wel eeuwig leken te duren gaat de eerste deur naar mijn coupe open.

Er staat een agent met een geweer in zijn handen in de deur opening. Dat zie ik door middel van de spiegeling in het raam, want ik nog steeds met mijn rug naar de coupe.

"NIET BEWEGEN OF IK SCHIET" schreeuwt de agent.

Ik voel weer een traan over mijn wang lopen.

Ik sterf pas voor ik alles met Naomi heb kunnen uitpraten!

Ik doe mijn armen omhoog en knipper de rest van mijn tranen weg.

"HEEL GOED. DRAAI JE LANGZAAM OM. ARMEN OMHOOG HOUDEN"

Ik doe wat me gezegd wordt en draai langzaam om. Ik sta op waarna ik een klikje hoor. Een klikje die me verteld dat het geweer niet langer ongeladen is. Hij kan me nu met een keer de trekker overhalen neer schieten.

Ik draai me weer met mijn rug naar hem toe.

"Neem me alsjeblieft mee en laat de mensen in deze trein verder met rust" antwoord ik luid en duidelijk.

"JIJ BESLIST HIER NIET HOE HET GAAT PARK"

Ik zucht en doe mijn armen naar achteren.

Met een snelle beweging heeft de agent handboeien om mijn polsen gedaan.

"Jij gaat precies doen wat wij je zeggen. Begrepen?" Fluistert de agent dreigend in mijn oor.

Ik knik als antwoord waarna hij me meesleurt.

Sorry Naomi. Ik zal het goed maken...

-Naomi pov-

Ik zit in stilte voor de tv terwijl ik kijk naar hoe Jimin mee gesleurd wordt door een agent. Hij heeft zich ontzettend goed gedragen toen hij werd opgepakt. Hij heeft er in ieder geval voor gezorgd dat hij niet is neergeschoten.

Dat zou echt een nachtmerrie zijn.

Jimin wordt in een politiewagen geduwd waarna het nieuws over gaat op wat anders.

Ik zet de tv uit en staar een tijdje naar het zwarte scherm.

Zou hij weten wat hij naast de diefstallen heeft gedaan?