me? ~Park Jimin~

7.

Terwijl ik mijn kamer binnen loop en de deur achter me sluit, zie ik een klein wit briefje op de grond liggen. Het komt me niet bekend voor dus pak ik het op. Ik draai het om en zie dat er iets op geschreven staat. Een telefoon nummer. Ik zucht en gooi het weg.

Het is waarschijnlijk weer iemand van deze school die hoopt dat ik bel.

Ik loop naar mijn kast en pak er een mooi zwart jurkje met open rug uit. Zodra ik Jimin's trui uit trek, leg ik die netjes op mijn bed.

Dit is vanaf nu mijn pyjama.

Ik glimlach en keer me weer tot de spiegel. Ik doe mijn haar een beetje warrig maar maak wel een scheiding. Als laatste doe ik wat make-up op en verlaat ik de kamer. Ik loop richting de kamer van Jimin en open zachtjes en langzaam de deur. Ik zie hem op het bed liggen met zijn telefoon op zijn buik leunden. Ik grinnik en kijk naar zijn mini onderkin die zichtbaar is. Ik kuch even en zie hem dan verschrikt op kijken.

"Oh hey" zegt hij verbaast.
"Ik dacht dat meiden altijd veel meer tijd nodig hadden!" Zegt hij er achteraan met een knipoog.

"Ik niet hoor" zeg ik grinnikend terwijl ik mijn neus ophaal.
"Je weet toch dat ik niet zo'n meisje meisje ben en anders moet je dat snel gaan leren"

"True" grinnikt hij waarna hij opstaat.
"Gelijk maar gaan dan?" Zegt hij mij aankijkend.

Hij lijkt een beetje gespannen.

"Goed plan" antwoord ik terwijl ik mijn arm door de zijne haak.

Samen lopen we zo het gebouw uit. We lopen over een mooi weggetje met aan de zijkant grasvelden met schapen en paarden. We lopen na een tijdje richting een prachtig veld vol met madeliefjes en een paar paardebloemen waarvan de meesten al witte pluisjes zijn. Ik kijk verbaast rond en zie een klein soort strandje een stukje verder op liggen. Het ziet er allemaal super mooi en perfect uit. Ik kijk dromerig rond terwijl mijn hoofd langzaam helemaal leeg wordt.

Wat is het ineens rustig en vredig als de chaos in je hoofd eindelijk eens weg is!

Ik kijk Jimin vragend aan zodra hij ineens stil staat.

"Ogen dicht" zegt hij lief.

Ik haal mijn schuders op en sluit mijn ogen. Ik voel dat hij zijn handen op mijn ogen plaatst en me zachtjes naar voren begeleid. Ik loop voorzichtig naar voren en vertrouw maar gewoon op hem.

Veel keus heb ik toch niet.

"Oké stop hier maar en wacht even met je ogen open doen" zegt hij zacht.

Ik knik en wacht geduldig af. Zijn handen gaan voor mijn nog steeds gesloten ogen vandaan waarna ik hem niet meer om me heen voel.

"Open je ogen maar" fluistert hij in mijn oor. Zijn warme adem geeft me kippenvel.

Ik open mijn ogen en sla gelijk mijn handen voor mijn mond. Wat ik zie is een klein huisje van een soort glas, maar je kan er niet doorheen kijken. Naast dat huisje staat een boom die zo scheef groeit dat hij over dat huisje heen groeit. De boom is helemaal bedekt met roze bloesem. Er om heen is een nog steeds dat veld met paardebloempluisjes en madeliefjes wat het allemaal nog net wat magischer maakt. Als ik naast me kijk zie ik Jimin me onzeker en afwachtend aankijken.

"Wat is er?" Vraag ik zacht

"Vind je het leuk?" Vraagt hij zacht terug.

Ik kijk hem een paar seconden stil aan en laat me tegen zijn borst aan vallen.

"Tuurlijk vind ik het leuk" fluister ik.
"Het is prachtig"

Terwijl hij zijn armen om me heen slaat hoor ik hem opgelucht zuchten.

"Ik was zo bang dat ik je niet kon geven wat je verwachtte" fluister hij in mijn oor.

"Jij kan meer bereiken dan je denkt Park Jimin" zeg ik met een glimlach.

"Door jou wel ja" zegt hij.

Hij pakt mijn hand en neemt me mee richting het huisje. Daar aangekomen ruik ik de heerlijke geur van de bloesem om me heen en geniet ik van de zon op mijn gezicht. Ik sluit even genietend mijn ogen en adem diep in en uit. Zodra ik mijn ogen open doe zie ik Jimin bij een klein deurtje staan waar je moet bukken om er door te gaan. Ik krijg er gelijk een Alice In wonderland gevoel van.

"Ga je mee?" Vraagt hij.

Ik knik en ga naar binnen. Ik zie dat je van binnen uit wel door de ramen heen kan kijken wat betekend dat ik alle schoonheid van de prachtige natuur kan zien. Ik blijf verbaast over hoe mooi deze plek is. Nu keer ik me naar de inrichting van het huisje. Er staat een 2 persoon bed met allemaal rode rozenblaadjes er op en ernaast. Er staat een klein bankje en een grote ronde hangsteol die met een touw aan het plafond hangt. Verder zie een een klein trapje die verder naar beneden gaat.

"Ik ben nog nooit bij zo'n mooie plek geweest" zeg ik nog steeds een beetje sprakeloos.

Ik kijk Jimin aan die er best trots uit ziet.

"Ik wilde het beste voor onze eerste echte date" zegt hij met een glimlach.

"Dank je. Ik had het me niet beter voor kunnen stellen" glimlach ik.

Ik loop naar Jimin toe en geef een klein kusje op zijn wang waarna ik zie dat hij flink begint te blozen.

"Cutie" zeg ik zo zacht dat hij het niet kan horen, maar door dat hij nog roder wordt ben ik toch bang dat hij het gehoord heeft.

Hij pakt mijn hand en trekt me op zijn schoot op het bed. Hij trekt me dicht tegen hem aan en slaat zijn armen beschermend om mijn middel.

"Weet je" begint hij.
"Ik ben best een flirt van mezelf"

"Dat heb ik gemerkt ja" zeg ik grinnikend terug.

Ik zie hem ligt beledigend kijken maar zodra ik hem begin te knuffelen verschijnt er een glimlachje op zijn gezicht.

"Ik kan je humor niet zo waarderen" grinnikt hij.

"Dan leer je dat maar accepteren" antwoord ik.

"Komt goed" zegt hij waarna hij me even aankijkt en ineens zijn lippen op die van mij drukt...