Umut Var Korku Yok

Maç

"Abla!" Jake koşarak yanıma gelip sarıldı. "Merhaba tatlım" dedim ve anlına küçük bir öpücük kondurdum.Elimden tutup masaya çekiştirdi. "Yarın geliyosun dimi?" diye sordu. Kafamı evet anlamında salladım. Gülümseyip masaya otrudu. "Babam nerde?" diye sordum.Annem her şeyi yerleştirdikten sonra "Bilmiyorum. Emniyetten acil çağırdılar ve gitti o zamandan beri haber gelmedi." dedi ve oturdu. Jake hemen önündeki tabağa uzanıyordu ki annem eline vurdu. "Baban gelmeden yemeğe başlayamayız

." dedi annem. Yaklaşık 10 dakika olmuştu ve babam hala yoktu. "Anne ben çok acıktım." dedi Jake. "Neyse o sonra yer. Hadi başlayalım." Dedi huzursuz bir şekilde. Umarım babama bir şey olmamıştır. Bir kaç saat sonra herkes odasına çıkmıştı ve babam hala yoktu. Yatağıma yatıp kitabımı okumaya başladım bir kaç dakika sonra Aşağıdan su almak için odamdan çıktım. Merdivenlerden inerken annemin kapıda biriyle konuştuğunu gördüm. "..üzgünüm." Dedi adam. Annem ağlayarak "Peki yakalandı mı?" Diye sordu. Biraz daha yaklaştım. "Malesef." Diyince annem daha kötü oldu. "Tekrar üzgünüz bayan Walker." Dedi ve gitti. Annem kapıyı kapattı ve arkasını döndüğünde beni gördü ve gözyaşlarına hakim olamayıp sarıldı. Bende ağlamaya başlamıştım. Ne olduğunu anlamak uzun sürmemişti. "Sende yat artık." Dedi ve yavaş yavaş odasına çıktı. Annem daha çok üzülmesin diye belli etmedim ama kötü olmuştum sonuçta o benim babam. Su içtikten sonra odama çıktım. Yatağama yatıp camdan dışarıya baktım. Yağmur yağıyordu. Küçükken sabahtan akşama kadar "babam geri dönmeye bilir" düşüncesiyle yaşadım, bugün bu düşüncem gerçek oldu. Babam yoktu artık. Hayatımda sevdiğim tek erkek oydu. O benim için her şeydi. Jake bunu nasıl karşılıycak hiç bilemiyorum. O sadece 10 yaşında ve bunu kaldıramaya bilir. En azından yarın ki maçtan sonra söylenmesi en iyisi olur. Bu kadar soruyla uyuyamazdım. Geç olmuştu ve yarın erken kalkmam lazım en iyisi uyumaktı gözlerimi kapadım ve uyumaya çalıştım..

Ertesi Gün..

"Hadi Jake!" Alkışlayarak Jake'e tezahürat yapıyordum. Maç 2-0 Jake'in olduğu takım öndeydi. Bir kaç saat sonra maç bitmiş kazanmışlardı. Jake koşarak yanıma geldi ve sarıldı. Kafasını kaldırıp şaşkın bir şekilde yüzüme baktı "Abla? Burnun.."