Please don't ~Ashton irwin fanfic~

#5 her eyes

P.O.V Ashton

Ik wiebel onwennig met mijn been heen en weer, ziekenhuizen maken me ongemakkelijk. Overal lopen zieke en treurige mensen, er is geen sprankeltje vrolijkheid te bekennen op de spierwitte muren die je omringen. En er hangt altijd dezelfde geur in het hele gebouw, je stapt er binnen en de geur begint meteen te prikken in je neus. Niet te vergeten, de herinneringen die je er aan koppelt.
Ik slik en laat mijn ogen opnieuw door de wachtkamer glijden, mijn ogen blijven hangen op de deur. Ik weet niet wat Calum gezegd heeft, maar een uur nadat hij het huis verlaten had kwam hij terug, met Lily die achter hem aan liep. Ze heeft nog geen woord gezegd sinds ze het huis vanochtend verlaten heeft.

Ik laat mijn ellebogen op mijn knieën rusten en wijf in mijn handen, een zachte zucht rolt over mijn lippen. Een paar minuten verstrijken waarna de deur eindelijk open gaat. Lily loopt naar buiten en loopt zonder enige aarzeling rechtstreeks naar de uitgang. Met een klein sprongetje sta ik op uit mijn stoel en loop snel naar haar toe. "Hoe ging het?" Vraag ik voorzichtig terwijl ik haar aan probeer te kijken. Maar ze loopt stug door met haar ogen op de grond gericht, "niet hier" fluistert/ sist ze tussen haar lippen door. Nadat we het ziekenhuis verlaten hebben en het einde van de parkeerplaats bereikt hebben komt ze langzaam tot stilstand en draait ze zich naar me om. Haar hoofd gaat omhoog en ze kijkt me recht aan, haar ogen kijken recht in die van mij, en nu zie ik het echt. Haar ogen zijn blauw met groene tinten er doorheen, net zoals gister nacht. Maar nu er geen kunstmatig licht van de dichtstbijzijnde lantaarn op ze schijnt is het pas echt zichtbaar. Geen leven, er is geen enkel sprankeltje leven in ze te bekennen. De kleur is vel, maar toch zijn haar ogen dof, ze zijn wazig, er is geen glinsteringen of greintje blijdschap in te zien. Haar oogwit is nog steeds een beetje rood getint van het huilen en wallen sieren haar gezicht, vlak onder haar ogen. "Hij zegt" ik word uit mijn gedachte gehaald door haar woorden, ze slikt en haar ogen staren me nog steeds even doordringend aan. "Hij zegt dat het niet goed met me gaat" een pluk haar glijd achter haar oor weg en valt voor haar linker oog, ze strijkt hem niet weg, ze staart me nog even intens aan. "Was dat de diagnose die je wou?" Zegt ze. Mijn ogen wijden een beetje en ik open mijn mond om wat te zeggen, maar ze was me voor. "Moesten we daarom zo nodig naar die- die witte hel" , haar stem word na elk woord feller. Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat haar handen zich strak om de uiteinden van haar mouwen vouwen. "Moesten ik daarom hier naartoe? Om-om me te vertellen wat ik al weet, om wat jij al weet." "Nee" ik onderbreek haar snel, ik weet maar al te goed waar dit naartoe gaat. "Ik heb je meegenomen omdat ik geen arts ben" zeg ik. "En ik niet wil dat je armen gaan ontsteken" haar ogen wenden zich snel weer van die van mij af.