Szkolne wspomagajki

Charakterystyka Jacka Soplicy

     Jacek Soplica jest jedną z postaci największej epopei narodowej autorstwa Adama Mickiewicza. Był on ojcem tytułowego bohatera - Tadeusza i bratem Sędziego Soplicy.

Jednak w książce początkowo poznajemy go jako tajemniczego księdza Robaka, który przyjechał do Soplicowa z polecenia, jak sam twierdził, przebywającego za granicą, Jacka, by dopilnować paru spraw dotyczących jego syna, Tadeusza.

    Jacek Soplica pochodził z bardzo licznej litewskiej rodziny i był przedstawicielem ubogiej szlachty. 
W okresie młodości był przystojnym, dobrze zbudowanym mężczyzną, mającym niezwykłe powodzenie u płci pięknej. Jego cechą rozpoznawczą były gęste, długie wąsy, dzięki którym otrzymał przezwisko "Wąsal". 

Ze względu na swój bojowy charakter zyskał duże poparcie wśród pobliskiej szlachty i dzięki temu był często zapraszany na dwory. Osobą, która szczególnie zabiegała o przyjaźń z Soplicą był magnat Horeszko, ponieważ Jacek, reprezentując w sejmie cały ród Sopliców, dysponował trzystoma głosami i liczyły się z nim najzamożniejsze rody. Stolnik chciał jedynie wykorzystać młodzieńca by zyskać poparcie u szlachty.

Jacek z reguły był żywiołowy i porywczy, przez co często wdawał się w bójki i różnego rodzaju potyczki. Był powszechnie znany jako awanturnik, warchoł, paliwoda, zabijaka i zawadiaka. 
Jednak dzięki swojemu patriotycznemu podejściu do życia oraz doskonałych umiejętności szermierczych i strzelniczych zyskiwał ogólną sympatię i podziw.

Podczas wielokrotnych pobytów na zamków Horeszków Soplica zdążył zakochać się ze wzajemnością w córce Stolnika, Ewie. Dumny magnat w momencie, gdy dowiedział się, że młodzi mają się ku sobie i planują dalszą wspólną przyszłość, podczas jednej z uczt podał Jackowi "czarną polewkę". Czyn ten oznaczał, że nie zgadzał się on na związek tej dwójki. Planował wydać swoją córkę za bogatego kasztelana, bo uważał, że młody Soplica nie jest godny jej ręki.

Urażony młodzieniec postanowił opuścić swoją małą ojczyznę i poślubić pierwszą napotkaną na drodze kobietę. Tak też zrobił. Wziął ślub z dziewczyną, która go szczerze pokochała i jakiś czas później stała się matką jego syna, Tadeusza. Jednak dawne uczucie do Ewy nie wygasło i to wyniszczało Soplicę od środka. Aby zamaskować to uczucie, zaczął pić i zaczął zaniedbywać swoją rodzinę. 
Jego zachowanie doprowadziło do śmierci jego żony, która pozostawiła pod jego opieką Tadeusza.

  Soplica często błąkał się w okolicy zamku nie mogąc pogodzić się ze stratą Ewy. Pewnego dnia był światkiem napadu Moskali na zamek Horeszków. Był pewien, że Stolnik w starciu z najeźdźcami  zginie. Jednak, gdy zobaczył, że magnat triumfuje, jego chęć zemsty zwiększyła się i pod wpływem emocji wziął od martwego Moskala karabin i strzelił do Stolnika. Strzał był śmiertelny.  
Od razu pożałował swojego czynu. Była to najbardziej przełomowa chwila w jego życiu.

Przez to co uczynił, został nazwany zdrajcą narodu, więc by uciec od kary, wyjechał poza granice swojego kraju, zostawiając Tadeusza pod opieką swojego brata. Aby odkupić swoje czyny, wstąpił do zakonu bernardynów i  na znak pokory przyjął imię - ksiądz Robak. Chciał swoja hańbę zmyć walcząc za kraj u boku generała Dąbrowskiego. Przez wiele lat poświęcał swoje życie w imię wolności, działał jako emisariusz, przenosząc wiadomości z zaborcy do zaborcy, co bywało nieraz bardzo niebezpieczne , wiele razy był aresztowany i ranny.

Wreszcie wrócił na Litwę ze specjalną misją by zorganizować powstanie przeciwko Rosjanom, które miało wybuchnąć, kiedy Napoleon ze swoimi wojskami wkroczy do kraju.

Jednak  wyrzuty sumienia ciągle nie dawały mu spokoju. Pragnął za wszelką cenę naprawić krzywdy wyrządzone innym. Ceną, jaką ostatecznie zapłacił za swoje czyny było jego życie, które stracił poprzez strzał, przed którym z wielką odwagą uchronił Hrabiego.

Umarł z czystym sumieniem, ponieważ Gerwazy wyjawił mu, że jego Pan przed śmiercią wybaczył mu to, co zrobił.

   Jacek Soplica podczas swojego życia popełnił wiele złych, ale również i dobrych uczynków. Przeszedł ogromną metamorfozę zmieniając się z lekkomyślnego, porywczego młodzieńca w poważnego, mężnego mężczyznę, co kosztowało go wiele bólu i wyrzeczeń. 

Ostatecznie przez pryzmat swoich czynów ukazał się nam jako odważny, oddany ojczyźnie człowiek, który całe życie walczył w imię jej wolności. Jego poświęcenie i chęć udowodnienia, że jest godny szanowania, sprawia że staje się on dla nas przykładem do naśladowania