Selaaaaaam. Arkadaşlar bu benim ilk kitap yazışım.Biraz acemice olabilir. Umarım beğenirsiniz. İllaki kötü yorum yapanınız olucaktır. Sonuçta bunlar bir görüş belkide yorum yapan bile olmayacak ama yinede size çok teşekkür ederim. Oylarınızı bekliyorum 😊
Bugün memleketime geri dönüyorum. Her ne kadar memleketimi sevmesemde oradaki insanlar beni memleketime bağlıyordu. Daha doğrusu beni oraya bağlayan tek bir insan vardı. Çocukluğumu onunla yaşadığım ve bana çocukluğumu yaşattığı için ona teşekkür edebileceğim tek bir kişi.
Annemle,babam sorulacak olsa onlar beni bu dünya'ya bir çöp olarak getirdikleri için onları sevmiyordum. Onlar için bir eşya bile değildim ben sadece bir çöptüm.Düşüncelerimden arınmak istedim fakat her ne kadar olsa da insanın canını çok fazla yakıyordu. Üzerimdeki yorgunluk daha fazla artınca göz kapaklarım beni ele geçirdi ve onlara teslim oldum. Gürültüden dolayı uyandığımda uçağın hava limanına indiğini gördüm. Uçaktan indiğimde memleketimin buram buram özlem kokusunu içime çektim. Her ne kadar kötü anılarım olsada çocukluğum burada geçmişti. Düşüncelerim ile birlikte son kontroller yapılırken birinin bana yaklaştığını gördüm. Çocukluğumu gördüm. Bana doğru kollarını açmış göz kırıyordu. Yine o eşi benzeri olmayan diş etleriyle bana sıcak bir gülüş atmıştı. Bavullarımı bırakıp swagim'e doğru koştum ve kucağına atladım. (Fesatlaşmayın sjsjsjs ) Gözyaşlarıma hakim olamadım ve ağlamaya başladım. Çok özlemiştim. Benim gençliğim, çocukluğum herşeyim suga idi. Fakat farkettim ki suga'nın yüzü solgundu. Ellerimin arasına yanaklarını koyup öne büzüştürdüm ve ona neden yüzünün solgun olduğunu sorduğumda beni geçiştirmişti. Karşılıklı vakit geçirmek için küçüklüğümüzde anne ve babamızla gittiğimiz kafeye gitmiştik. Ona tekrar soru yönelttim.
" Bana anlatmayacak mısın swag"
" Anlatması güç bir durum nasıl anlatacağımı bilmiyorum "
Swagimin yüzüne bakınca endişelenmeye başladım. Solgun ve korkunç gözüküyordu.
" Söylemelisin swag "
" A-Annen ve Baban 2 gün önce trafik kazasında hayatını kaybettiler Mira "
Sessizlik, sessizlik, sessizlik
Ne yapacağımı ne söyliyeceğimi bilmiyordum. Söyleyecek çok şeyim varmış ama yokmuş gibide hissediyorum. Evet ikiside çok kötülerdi ama bu dünyada ebeveynim olarak sadece onlar vardı. Sonuçta onlar anne ve babaydı ne gelirdi ki elden. İçimin acıtmasına dayanamayıp hıçkırarak ağladım.
Değeri değersiz kılan bir insan için göyaşı dökülür mü sizce ?
1.Bölümüm bitmiş oldu. Nasıl bulduğunuza dair yorum yapın benim için çok önemli. Hayırlısıyla çok okunması ve beğenilmesi üzere birdahaki bölümde görüşmek üzere 😘
