Yatılı Okul ( Düzenlenecek )

8.bölüm

Size birşey söylemeyi unuttum. 7. Bölümde attığım resimdeki wolli. Neyse sizi daha fazla sıkmayayım. İyi okumalar☺

Elena'nın ağızından

karanlık ve soğuk. Başımı salladım. Ağlamamalıyım. Annem ve babam beni bekliyor olmalılar. İçimdeki büyük sıkıntıyı bir uf la halletmeye çalıştım. O sırada zihnim bana hatırlamadığım şeyleri inatla tekrar gösteriyordu. O tarafa bakmamalıyım. Sıkıca gözlerimi kapattım. Ama ağlama ve hıçkırma sesleri buna engel oldu. Küçük ben siyahlar içinde, bir mezarın başında ağlıyordu. Yanına küçük freedy gelip sarılıyordu. Kız ağlamaya devam etti. Görüntü kayboluyordu. Zihnim bana gerçekleri gösteriyordu. Ailemi çok özlemiştim. Bunu hiç bir zaman dile getirmesemde. Çünkü yeni aile kurmuştum. Tesa,zera ve melody benim gerçek ailemdi. Onları yalnız bırakamam. İçimdeki savaşa rağmen zihnim vaz geçmemişti. Ailemle olan resimlerimi unuttuğum anılarımı sürekli bana gösteriyordu. Zihnim artık yorulmuştu. Yaşamaktan, yalnız kalmaktan. Bende yorulmuştum. Zihnimin uçurumunda durdum. Eyer atlarsam bu zalim dünyadan kurtulacakmiydim? Yoksa beni mahvedecek bir yeremi sürükleyecekti? Karşıdan bir kadının sesi gelmişti. Sesi çok tatlı ve sakinleştiriciydi. Bana gülümsedi. Mavi güzlerini bana dikti. Bu sanırım benim annemdi! Yanına biri daha geldi. Babam bana seslendi

" Elena seni çok özledik."

göz yaşlarım akmaya başladı. Annem yine gülümsedi.

" artık gitmemiz gerek Elena."

" anne, baba lütfen gitmeyin! Bende sizi çok özledim."

Elimi uzattım. Tam o sırada biri adımı haykırdı.

"ELENA!"

Arkamı dönüp baktım. Tesa ve melody bana hüzünle bakıyordu. Zera ağlıyordu. Erkekler bana bir umutla bakıyordu. Bana seslenen kişiye baktım. Gözleri dolmuş bir şekilde bana bakıyordu. Şimdi anlamıştım bir seçim yapmam gerekiyordu...

Will'in ağızından

" Elena'nın yanına gönderin bizi."

müdür en sonunda dayanamayıp eline anahtarlığını aldı.

"yürüyün bakalım Elena'yı ziyarete gidiyoruz."

hepimiz küçücük arabaya sığmayı başarmıştık. Telefonumu elime aldım ve Tsuki'ye mesaj attım.

"geliyoruz."

telefonumu cebime koydum. Ön tarafta Wolli müdüre yolu tarif etmeye çalışıyordu. Yaklaşık bir saat sonra orada olacağımızı tahmin ediyorum.

             1 saat sonra

Ve sayın seyirciler arabamızın tekerleği patladı. Ben çıldırmış bir şekilde arabanın tekerleğini tekmeliyordum. Freedy birden bir çocuğun yanına gidip bisikletine para vererek aldı. Bizi takmadan harita ile beraber yola çıktı. Bir dakika haritayımı aldı o?! İçimden ona saydırıyordum. Kızlarda arkasından bağırmaya başladı. Müdür telefonuyla birilerini aradı. Kapattığında bize

" yarım saate gelirlermiş."

hepimiz yine yerlerimize geçtik. Ben başımı cama vuruyordum. Allah'ım sen beni neyle sınıyorsun böyle?

Freedy'nin ağızından

Gelmiştim! Bisikleti bir kenara fırlatıp hastaneye girdim. Danışmandaki kişiye aceleyle sordum.

" 7. Katta, 456. Ameliyat hanede."

merdivenlerden çıkıyordum. Çünkü salak işçiler asansörü yapamamışlar.  7. Kata geldiğimde nefes nefese kalmıştım. Karşıda bana şaşkınlıkla bakan Tsuki'ye bir şey açıklamadan cama ellerimi koydum. Hala baygın bir şekilde yatıyordu. Tsuki gayet sakin görünüyordu.