Learned to fight

5

P.o.v. Janou

Voor het verzorgingstehuis staat de auto van Elia. Ik frons en loop naar binnen. Elia is altijd wel lief tegen me geweest en hij vertelde me altijd alles. Altijd als hij problemen had op school dan kwam hij naar mij. Advies vragen als hij een meisje leuk vond. Dan kwam hij altijd naar mij. Hij os zeg maar nzo'n persoon als James. Je huilt en hij wil weten wat er is. Super irritant maar wel geel erg lief. Ik loop mamma's kamer in en zie dat de hele familie daar zit. Alle 8 mijn broers en zussen en hun vrouw of man. "Janou, fijn dat je er bent." Zegt Marino. Zijn ogen zijn rood van het huilen. Ik zie mamma voor zich uit staren op haar lievelingsstoel die van mij hier mee naar toe moest. "Wat is er aan de hand.." zeg ik zacht en loop naar de groep toe. "Mam reageert nergens op." Ik glimlach. "Dat is normaal.." zeg ik en ga voor mamma op mijn hurken zitten. "Hei mam, hoe gaat het met je." Zeg ik vrolijk en druk een kusje op haar wang. Ze kijkt me aan en glimlacht. "Meissie, fijn dat je er weer bent." Zegt ze en legt haar hand op mijn wang. "Hoe gaat het met je mam." Vraag ik nog eens. "Goed goed.. wie zijn al deze mensen.." fluistert ze dan. Ik glimlach en kijk naar iedereen die opgelucht adem haalt. "Dat is ons gezin mamma, jou zeven andere kinderen." Een kleine twinkel komt in haar ogen. "Kijk mam, dat is Marino, jou eerste kind. Chiara, Annalisa en Fedezz. En Elia, Antonio en Leonardo." Zeg ik en wijs iedereen aan. Ze fronst. Dan knikt ze. "Ze herkent ons niet, of wel." Zegt Leonardo zacht. "Jawel, maar ik denk dat jullie haar wat vaker moeten bezoeken. Natuurlijk hoeft het niet als ik elke week en het liefste om de dag, maar 1 keer in de maand is al beter dan 1 keer in het jaar." Zeg ik en ga op een stoel zitten. "Waarom zijn jullie er vandaag allemaal?" Vraag ik dan. "Pap is vandaag twee jaar overleden." Ik frons en schud mijn hoofd. "Dat is pas in maart." Zeg ik dan. "Ik zei het toch.." zegt Chiara. Ik slik en schud zuchtend mijn hoofd. "Interesseert het jullie niks? Het is jullie vader, hoeveel heeft hij voor jullie betekend." Zeg ik zacht. "Pappa hield alleen van jou." Zegt Antonio dan. Chiara kijkt hem raar aan. "Wat klets jij nou.. pappa hield heel veel van ons. Heb jij die ring niet binnen gekregen." Zegt ze en laat Antonio de ring zien. "Wij hadden een armbandje.. maar alsnog. Hij hield het meeste van Janou." Elia slaat zijn arm om me heen. "Alleen omdat zij er wel voor hem was toen hij het nodig had, alleen omdat zij dag en nacht naast zijn bed zat. Niet alleen in het ziekenhuis. Ook thuis. En waar was jij? Ooh ja, jij lag te neuken met een slet." Mamma kijkt iedereen aan. "Als jij mijn zoon was wist ik het wel." Zegt ze. Zo blijft de discussie doorgaan. "Mamma ik ga weer naar huis toe, ik ben snel weer terug." Zeg ik dan en druk weer een kusje op haar wang. "Waar ga je heen meissie." Zegt ze en pakt mijn hand vast. "Real Madrid heeft morgen een wedstrijd en ik moet mee, dus ik ga nog even naar de fitness en dan ga ik slapen." Zeg ik. "Waarom ga jij naar de fitness." Zegt Annalisa arrogant. "Denk je dat die kont daar vanzelf komt?" Vraagt Fedezz. Ik kijk hem vragend aan. "Waarom kijk jij naar mijn kont." Zeg ik dan. "Ja ook echt, je moet nu echt normaal gaan doen. Ze is je zusje!" Zegt Marino dan boos. "Doe rustig dude.. heb je haar lekkere lichaam nooit gezien." Ik draai met mijn ogen en loop de kamer uit. "Doei mam, tot over een paar dagen. En de anderen, zie jullie 17 Maart, als jullie het niet vergeten." Zeg ik en klap de deur achter me dicht. Er komt een verzorger aan. "Hallo mevrouw Agnelli, ik heb een bericht van de artsen." Zegt ze. "Artsen? Wanneer zijn hier artsen geweest." Zeg ik dan. Ze kijkt me verbaasd aan. "Weet u daar niks van? Uw zus zou u inlichten. Het gaat namelijk erg slecht met uw moeder." Ik slik. "Wat is er met mijn moeder?" Vraag ik zacht terwijl er een traan over mijn wang loopt. "Uw moeder heeft kanker, en volgends de doctoren zal ze vlak na kerst overlijden." Wacht even... wat? Ik hou me vast aan de muur om niet om te vallen. "Met wie heeft u gesproken? Chiara of Annalisa." Vraag ik terwijl mijn wangen al helemaal nat zijn van de tranen. "A.j. Agnelli." Zegt ze. "Dank u wel mevrouw, voor het vertellen." Zeg ik en loop mamma's kamer weer in. Iedereen kijkt me verbaasd aan. "Wat is er lieverd." Zegt Antonio zacht en neemt me in zijn armen. Ik begin harder te huilen als ik ook Elia zijn hand op mijn schouder voel. "Mamma heeft kanker." Fluister ik dan zacht. "Mam heeft wat?" Vraagt Chiara verbaasd. Bij iedereen loopt er een traan over zijn wang, behalve bij Annalisa. "Wat maakt het uit jongens, zo lang zou ze toch niet meer leven." Zegt ze. oké, nu ga ik ontploffen. "WAT! Dat ze dement is betekend niet dat ze na een paar maanden overlijd, dat betekend dat ze over een paar jaar overlijd.!" "Ja dus, wat nou als ze over twee jaar zou overlijden aan haar dementie." Zegt Annalisa dan. "Beter nog twee jaar dan nog maar een maand, de artsen zeggen dat ze nog tot na kerst heeft." Ik ga voor haar staan. Ze kijkt me aan van 'wat wil jij man..' "so What, iedereen gaat dood." En nu krijgt ze hem. Ik geef haar een harde stoot in haar gezicht, het zal me nu niks verbazen dat haar jukbeen gebroken is. Na die klap ren ik huilend het gebouw uit naar mijn kamer in het hotel. Voor kamer nummer 4, die van Sergio dus, kom ik er achter dat ik de code ben vergeten. Ik zak tegen de muur naar beneden en ga in elkaar gedoken zitten. Uiteindelijk val ik van verdriet in slaap.