Learned to fight

21

Pov Jaclynn

Janou en ik lopen het klaslokaal binnen. Een paar jongens kijken ons grijnzend aan. Het nieuwe schooljaar is net begonnen, nieuwe klas, nieuwe mensen. Nieuw begin aangezien we op een hele nieuwe school zitten. Pappa wil ook niet dat iedereen weet dat wij zijn dochter zijn aangezien ze dan allemaal dingen gaan vragen over mamma en ze allemaal bij ons thuis willen komen voor pap en Jay. En dat snap ik ook heel goed. Het is alleen heel vervelend omdat iedereen het nu heeft over Jay en dat zo emotioneel werd voor de camera. Dat hij en Ronald heel Barca voorbij speelde en ook nog scoorde. Zijn eerste hattrick en dan ook nog in zijn debuut. En dat wij volop in beeld waren toen Jay ons knuffelde na zijn tweede doelpunt. Jay heeft ons alles verteld over mamma en dat ze zelfmoord heeft gepleegd. Janou en ik moesten er om huilen, ookal hebben we haar niet eens gekend. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ze bij me was. Niet alleen door de zon en de wind zoals Jay zegt, maar gewoon dat ze naast me loopt, of dat ze bij ons aan tafel zit bij het avondeten. En waarschijnlijk klinkt het heel raar, maar ik heb haar gisteren nog naast pappa op de bank zien zitten. Ik snap heel goed dat pap gek op haar was. Mamma was een hele mooie vrouw. En ik ben blij dat ik zo erg op haar lijk. En dat ik in haar plaats nu model mag zijn van Real Madrid. Janou houd het meer op het surfen. Volgende week is haar eerste echte wedstrijd als prof en sowieso dat ze gaat winnen. Ze heeft echt mam haar genen daarvoor. Een duwtje van Janou wekt me uit mijn gedachten. "Je staart.." zegt ze dan. Ik lach en kijk naar de tafel waar ik aan ga zitten. 1 van de jongens van net komt voor me zitten. "Hei, ga je mee op ate? De d kun je later krijgen." Zegt hij met een knipoog tegen mij. Ik doe alsof ik hem niet heb gehoord terwijl Janou moeite doet om haar lach in te houden. Als ik na een halve minuut die jongen weer aankijk haal ik 1 van de dopjes uit mijn oor. "Sorry, zei je wat?" Nu kan Janou het niet meer inhouden en proest het uit. De jongen loopt schamend terug naar zijn vrienden. Ik geef Janou een low five en daarna aan box. "Je hoorde hem wel.." ik knik. "Ja ik hoorde hem.. ik wil alleen niet ontmaagd worden door een kleine.." zeg ik met een knipoog en ik weet dat hij het hoorde. "Hoe weet jij nou hoe groot hij is." Zegt hij chagrijnig. Ik draai met mijn ogen. "Degene met de grootste bek, heeft de kleinste." Hij gaat voor me staan. "En wie ben jij om dat te zeggen?" Ik ga ook staan. Achter Janou langs het soort gangpad tussen de tafels in. "Model van Real Madrid, geen madritista zo te zien." Zeg ik. Hij komt dichter voor me staan. "Barcelona is ook veel beter." Janou en ik lachen nu. "En daarom..." zeg ik. "Scoorde Jay Rodriguez..." Zegt Janou. "Gisteren een hattrick." Zeg ik dan weer. "Gadver, zijn jullie ook al van die Jay Rodriguez fans?" Vraagt een andere jongen. Janou en ik kijken elkaar aan. "Uuhm.. dat zou ik niet zo zeer zeggen aangezien we best wel dicht bij hem zijn." Ze fronsen. "Wat bedoel je daar nou weer me.." "kom je nog wel achter." Zeg ik met een knipoog en ga weer zitten. De leraar komt binnen. Onze mentor. "Sorry dat ik zo laat ben jongens, ik kom net van het revalidatie centrum." Zegt ze en zet dingen op haar bureau neer. "Er was net een nieuwe vrouw gekomen vanuit Californië... ze moet echt alles overnieuw leren, ze weet niet wie ze is, kan zich niks meer herinneren. Het enige wat ze weet is dat ze van water houd en ze heeft een trekje." 🤙🏻. Janou en ik kijken elkaar aan. "Dat doen surfers mevrouw.. misschien herinnert ze alles wel weer als ze op een surfplank staat." Zegt Janou dan. "Hoe weet jij dat." Zegt ze. "Omdat ik prof surfer ben." Zegt ze dan. En natuurlijk gelooft niemand dat. "Oké.. zoek maar op. Janou Rodriguez Agnelli." Zeg ik. Die vrouw pakt haar telefoon en zoekt het op. "Maar.. dat is die vrouw." Zegt ze dan. Ik slik. "Dat kan niet.." zegt Janou dan. "Want." "Die vrouw is onze moeder.. en onze moeder is dood." Zeg ik dan. "Ooh, nou dan zal dat wel niet zo zijn.. laten we beginnen met een voorstelronde." En zo begint de les. "Misschien is het mam wel." Fluistert Janou opeens. "Want.." fluister ik terug. "Nou.. de energie is te groot. Ik weet dat het mogelijk is om de doden te voelen en ik weet ook dat jij hetzelfde hebt. Maar pap voelt dat ze naast hem zit en Jay voelt dat ook. Het kan niet anders dan dat ze nog leeft." Ik knik. "Laten we na school gaan kijken." Zeg ik dan nog en ga verder met mijn werk. "Nee pap komt ons halen, laten we morgen gaan." Zegt Janou aan het einde van de les. Ik knik en stop mijn spullen in mijn rugzak. We zijn zo slim geweest om beide een tas met bloemetjes te nemen. Wel twee verschillende, maar het is gewoon leuk als iedereen niet meer weet wie wie is. Pap en Jay houden ons zo uit elkaar. Maar de rest van de wereld..