Kimse Bilmesin

ÖĞRENDİK

  Hayat bize çocuk olmayı değil küçük yaşta ölmeyi öğretti.
   Oyuncaklarla oynamayı , gezip tozmayı değil eve ekmek getirmeyi öğretti. Dayak yiyerek büyüyüp dayak atmayı , sabretmeyi gösterdi. Bize bu kadarı fazlaydı aslında. Daha 17 yaşında ev geçindirmeyi , aileyi korumam gerektiğini onun yükünü verdi omuzlarıma. Taşımakta zorlanıyorum biraz. Çoğu kez vazgeçmek geldi aklıma. Ama sonra ölmüş , yok olmuş hayatımın daha fazla yok olamayacağına karar verip devam ediyorum. Belki bir gün bu yük omuzlarımdan düşer diye.
  Kimseyi sevemedim ben. Çünkü sevmek nedir bilmedim , yaşamadım hiç. İçimde bir boşlukla büyüdüm 17 yıl. Çünkü her an her dakika öğrendim bu hayatta kimseye guvenilmemesi gerektiğini. Canım yana yana nefret ettim hayattan....