Kimse Bilmesin

PAPATYA

     Belki bu ilk yarım kalışım değildi. Ama son olsun istedim bu kez. Ilk babam yarım bıraktı şimdi sen..  fazla acıtmadı aslında, sadece yaşarken ikinci kez öldüm hayat denen oyunda. Kim, kim bilir belki daha kaç defa ölücem. Önce hayallerimden vazgeçtim, şimdi umutlarımdan... 
   
      Biliyorum o papatya tekrardan yeşermicek.  Tekrar beyaz tâcını takmayacak. Çünkü sadece solan kuruyan bir papatya değildi. O papatya herşeyin son buluşunun habercisiydi.  Hayallerin, sevgileri, aşkın son bulmuş haliydi o papatya. 
   
     Saksıdan kopartıp bir kitabın arasına yerleştirdim özenle. Çöpe atmaya kıyamadım. Belkide korktum. Elimde hiçbirşey olmasa bile kaybettiklerimi tekrar kaybetmekten korktum. Bazıları için sadece papatyayken benim için kocaman bir sırdaştı o papatya. Şimdi belki kapağı hiç açılmayacak bir kitabın arasına koydum onu. Varlığını bildiğim halde unutulmaya yüz tutmuş bir hayatla birlikte kaldırdım rafa. Evdeki hiçbir eşyanın yerini değiştirmedim. Sinirlenipde kırdığın ayna, dağıttığın yastıklar.  Hepsi en son bıraktığın gibi. Bende bıraktığın gibiyim. Kırık , dökük ve kaybolmuş. Şimdi gidiyorum. Çıkıyorum hayatından. Kusura bakma senin gibi vurup kapıyı çıkamadım. Bende gidiyorum sevdiğim.  Papatyamı sana bırakıp gidiyorum. Bir gün dönersin diye herşeyi aynı bırakıyorum.  Bir deniz kenarında, rüzgârlı bir tepede yada hayallerde buluşmak üzere Elveda sevgilim. ...