KARANLIĞIN İNTİKAMI

2.bolum

Ece, 25 yaşlarında, güzel akıllı bir bayandı. Çocukluğunda yaşadığı acılar onu hayata karşı acımasızlaştırmış, insanlara olan güvenini almıştı. Kimsesizdi. Geçmişe dair hiçbirşey hatırlamıyordu. Tek bildiği yedi yaşındayken yetimhanede gözünü açtığıydı. Çocuktu. O yaşta bir çocuğun aile sevgisinden muaf bir şekilde yaşaması oldukça güçtü. Kaldığı yetimhane, onun cehennemi olmaya yetmişti.

Temizlikçi adamın çocuklara tacizi her geçen gün artıyordu. Bundan ece de payını almıştı. Yaşça küçük oldukları için kimse onları dinlemiyor, söylediklerini görmezden geliyordu. Her gece yatağının altında saklanıyordu. O adamın onu bulmaması için saatleri sayıyordu. Gölgelerini takip ediyor gördüğü anda, irkilerek en uc köşeye geçiyordu. Başına gelen bu olay üç yıl sürmüştü. Sesini duyuramadığı bu cehennem ona sokakta yaşamaktan başka çare bırakmamıştı.

En yakın arkadaşı Gizem'di. Kimseye anlatamadıklarını onunla paylaşıyordu. Her ikisi de aynı acıları yaşıyor kimsesizliklerini kardeş olmakla çıkarıyorlardı.

Bir gece uyurken bazı sesler duymuştu. Bu sıradan bir ses değildi. Ece başını yatağından kaldırıp, Gizem'in yatağına baktığında yerinde olmadığını farketmişti. Korkuyordu. Bu sesin ondan gelmesi onu irkiyordu. Diğer çocuklar sesi duymasına rağmen yastıklarını başına geçirmiş, duymamazlıktan geliyorlardı. Başka çareleri yoktu aslında. Hayatta kimseleri olmayanlar, her zaman yaşayacaklarını kabul etmek zorundaydılar. Ece sessizce yatağından kalktı. Parmak uçlarında yürüyordu. Sessizce sesin geldiği yere yaklaşmaya çalışıyordu. Gittiği yer çamaşırhaneydi. Karanlığın içinde gömülmüş bu küçük kız kardeşi dediği arkadaşını arıyordu.

Kapı aralıktı. Çamaşırhaneden deterjan kokuları geliyordu. Makinelerin sesleri kızın hıçkırıklarını susturuyordu resmen.Küçük Ece, kalbinin ritimlerini artık tüm vücudunda hissediyordu. Titreyen ayakları ile yaklaşmaya devam etti. Üzerinde bulunan beyaz çiçekli geceliği ile içinde zaten kaybolmuştu. Şimdi ise hayatının şokunu yaşayacaktı. Küçük gözlerini kapıdan içeri korku ile geçirebilmişti. Yerde kan izleri vardı. Gözüne takılan bu görüntü boncuk gibi gözlerinin büyümesine sebep olmuştu bile. Ama bu daha çok çığlık atmak isteyen bir kızın bakışı gibiydi. Dolmaya başlamıştı göz pınarları. Eli ile ağzını tutmuş nefes dahi almıyordu. Başını kaldırmaya devam etti. Tarık'ı gördü ilk etapta. Yan oturmuş, sigarasını üflüyordu. Üzerinde yalnızca atlet ve Boxeri kalmıştı. Terlemiş olmalıydı. Atleti sırılsıklam olmuştu. Peki ya boxeri; o neden ıslaktı.... morali bozulmuş gibi iç geçiriyordu. Birşeyler yolunda gitmemişti belli ama ne olabilirdi ki. Ece yavaşça ileri doğru bakmaya devam etti. Gördüğü manzara bir çocuk için feryattı belki ama duyanın olmayacağını bildiği bir feryat. Kalbi sıkışıyordu artık. Dökülen gözyaşlarının duruşatı yoktu. Gizem yerde cansız halde yatıyordu. Üzerindeki gecelik çıkartılmış, bacakları açılmış, arasından kan akıyordu. Sapsarı saçları dağılmış, elleri, sıkı tutulmaktan morarmıştı. Başı sağa kaymış yaşlı gözleri kapanmıştı artık. Hayat bir meleği daha cani bir insanın eline bırakmıştı. Dayanılmayacak bir acıydı bu. Nasıl oluyordu da bu kadar küçük bir canı olandan medet umulabiliyordu ki. Nasıl bir arzuydu bu. Hayatı dahi elinde olmayan küçük bir kız çocuğa sahip olmak bir insanda nasıl bir haz uyandırabilirdi. İçini geçirirken adam, hala gözleri ile tecavüze devam ediyordu. Bakışları yüzyirmi santimlik bir bedeni arzulamaya devam ediyordu. Zavallı biçareydi. Gözleri ağlamaktan şişmiş bağırmasına bile izin verilmemiş biçare. Çığlıklara kulakları kapatılmış, sahipsiz... Hayat neden bu tür insanları aralarında barındırıyordu. Onların gerçekten yaşamaya hakları var mıydı. Güzel gözleri ile bakan meleklerin hayatlarını elinden almak nasıl bir mantıktı. Bu insanlık mıydı gerçekten...