Say you won't let go

Κεφάλαιο 2.

*Shawn pov*

Κάθομαι για λίγο κάτω κοιτάζοντας την σκουρόχρωμη πλάκα. Τα γράμματα είναι σε χρυσό χρώμα, ακριβώς σαν τα μαλλιά της.
Πριν φύγω συνήθιζα να έρχομαι εδώ κάθε μέρα. Μετά από το σχολείο ερχόμουν εδώ και της μίλαγα για τα πάντα. Ακόμη έχω αυτό το αίσθημα ότι με ακούει.
Δεν ήθελα να πάω στην περιοδεία αλλά οι γονείς μου με έπεισαν ότι ήταν ένας καλός τρόπος να ξεχαστω από αυτήν την τραγωδία και πως θα με βοηθούσε να το ξεπεράσω.
Είχαν δίκιο.
Με έκανε να ξεχαστω.
Αλλά όχι να το ξεπεράσω.
"Δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα που να μην σε σκεφτώ"  της λέω.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν αυτό που κάνω είναι περίεργο.
"Ή περιοδεία ήταν καταπληκτική. Πραγματικά ήταν", συνεχίζω.
"Πήγα στην Αυστραλία για πρώτη φορά. Είχες δίκιο, είναι υπέροχη. Το περιβάλλον εκεί είναι διαφορετικό από εδώ. Ακομη θυμάμαι την μερα που ήρθες σπίτι και μου το είπες. Δεν ήθελες να γυρίσεις πίσω αλλά είπες πως εγώ πάντα σε φέρνω πίσω και..." κοιταζω την πλάκα και έπειτα κλείνω τα μάτια μου.
Αυτη ήταν πάντα το σπίτι μου.
Η πίστη μου.
Δεν ξέρω τι με έκανε να γυρίσω πίσω αυτήν τη φορά.
Αρχίζει να βρέχει ακόμα περισσότερο από πριν.
Ακόμη και ο καιρός φαίνεται μελαγχολικός.
"Αυτός ο κόσμος είναι απλά τόσο κρύος και άδειος χωρίς εσένα" ψιθυρίζω ρίχνοντας το βλέμμα μου σε κάτι λουλούδια όπου βρίσκονταν εκεί.
Νομίζω είναι ώρα να φύγω.
Σηκώνομαι, επαναλαμβάνω για ακόμη μια φορά ότι την αγαπώ και επιστρέφω στην οικογένεια μου. "Μαμα; Γύρισα"  φωνάζω καθώς ανοίγω την πόρτα.
"Τρώμε ήδη, έλα" απαντάει απλά.
Πηγαίνω στην κουζίνα και η Aaliyah, η μικρή μου αδελφή, και ο μπαμπάς βρίσκονται εκεί.
"Που ήσουν;" ρωτάει η Aaliyah καθώς τρώει μια μπουκιά από την σαλάτα της.
"Στο νεκροταφείο" απαντώ ψυχρά και απότομα σταματάει να μασάει.
Νιωθω πως χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου.
Είμαι στεναχωρημενος αλλά δεν θέλω αυτό να επηρεάσει την οικογένεια μου.
Αυτόματα χαμογελάω. Τουλάχιστον όσο μπορώ.
"Τα λουλούδια ήταν πολύ όμορφα. Ποιος τα πήγε εκεί;" τους ρωτάω.
Η Aaliyah φαίνεται να χαμογελάει και εκείνη λίγο.
"Εγώ και η Flora" μου απαντάει.
"Πώς είναι η Flora;"
"Α, είναι καλά. Εννοώ για την κατάσταση που βρίσκεται"
Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικα.
Η Flora, η μικρή αδελφή της Faith, είναι στην ηλικία της Aaliyah και είναι πολύ καλές φίλες. Σπαράζει η καρδιά μου να τις βλέπω και αυτές να υποφέρουν.
Κοιταζω το φαγητό και δεν νομίζω πως μπορώ να φάω κάτι αυτήν τη στιγμή.
"Μπορώ να πάω επάνω; Είμαι κουρασμένος και όχι ιδιαίτερα πεινασμένος αυτήν τη στιγμή" λέω στους γονείς μου.
"Shawn, είσαι σίγουρος; Δεν έχεις φαει τίποτα από την στιγμή που επέστρεψες και..." μου απαντάει ο μπαμπάς αλλά η μαμά τον διακόπτει.
"Manny, είναι εντάξει. Άφησε τον να κοιμηθεί. Shawn, θα σου φυλαξουμμε το φαγητό σου σε περίπτωση που πεινάσεις. Πήγαινε να ξεκουραστείς" μου λέει γλυκά και της χαμογελάω καθώς σηκώνομαι από το τραπέζι.
Μένω με μια μπλούζα και το εσώρουχο μου, κάθομαι στο κρεβάτι και κοιταζω το ταβάνι.
Όλα μου την θυμίζουν.
Συνηθίζαμε να κοιμόμαστε εδώ, μαζί.
Συνηθίζαμε να μιλάμε πολύ αργά το βράδυ για το μέλλον μας.
Για τα πάντα.
Τα όνειρα μας.
Τις επιθυμίες μας.
Τίποτα απο αυτά δεν βγήκε αληθινό για εκείνη.