Say you won't let go

Κεφάλαιο 3.

*Shawn's pov*

Κάθε βράδυ βλέπω αυτό το όνειρο.
Αυτόν το εφιάλτη.
Κατεβαίνω μια κατηφόρα. Προχωράω και προχωράω μα ποτέ δεν φαίνεται να φτάνω στον προορισμό μου. Τρομάζω και αρχίζω να τρέχω. Οι δρόμοι γίνονται όλο και πιο μεγάλοι, ο ορίζοντας όλο και πιο σκοτεινός και εγώ όλο και πιο μικρός.
"Faith?" φωνάζω το όνομα της, "Faith".
Την βλέπω να στέκεται στην μέση του δρόμου.
Τα μακριά ξανθά μαλλιά της ανεμίζουν στον αέρα και στέκεται με την πλάτη της μπροστά σε εμένα.
"Faith" ψιθυρίζω τώρα και περπατάω πιο σιγά.
"Shawn;" λέει μονότονα.
"Ναι εγώ είμαι" φωνάζω ανακουφισμενος γιατί νομίζω πως πλέον με βλέπει.
Αλλά δεν με βλέπει.
"Σε χρειαζόμουν"
"Τι εννοεις, Faith?"
"Γιατί δεν με βοήθησες;"
Φαίνεται να απομακρύνεται.
Συνεχίζω να τρέχω.
Αυτοκίνητα ξεκινούν να οδηγούν γύρω γύρω και σχεδόν με χτυπάνε.
Αυτη εξαφανίζεται.
Και πάντα τελειώνει με τον ίδιο τρόπο.
Ξυπνάω με ένα ποτάμι ιδρώτα. Κοιταζω γύρω μπερδεμένος. Ήταν απλά ένα όνειρο Shawn.
Απλά ένα όνειρο.
Πηγαίνω στο μπάνιο για να κάνω ένα κρύο ντουζ.
Το σχολείο ξεκινάει σε 2 εβδομάδες και πραγματικά δεν είμαι καθόλου προετοιμασμενος.
Οι καυτοί υδρατμοί κάνουν το σώμα μου να χαλαρώσει και κλείνω τα μάτια μου.
Αφήνω το νερό να κυλήσει σε όλο μου το σώμα και στερεωνω και τα δύο μου χέρια στον τοίχο.
Ξαφνικά κάποιος χτυπάει την πόρτα πολύ δυνατά.
Το μισώ όταν με ενοχλούν ενώ κάνω μπάνιο.
"Καλημέρα Shawn. Θα έρθεις να φας μαζί μας  πρωινό;" ακούω την Aaliyah να τσιρίζει από την πόρτα.
"Σταμάτα να φωνάζεις. Κάνω μπάνιο. Και όχι, φάτε χωρίς εμένα" φωνάζω πίσω. 
"Εντάξει!"
Κλείνω τη βρύση, πιάνω μια πετσέτα και την τυλίγω γύρω μου.
Όπως έβγαινα από το μπάνιο είδα την Aaliyah να κάθεται ακόμη εκεί.
"Νόμιζα πως ήσουν ήδη κάτω και έτρωγες;" της είπα ,αλλά ακούστηκε πιο πολύ σαν ερώτηση, καθώς έσφιξα περισσότερο την πετσέτα πάνω μου.
"Όχι. Θέλω να μιλήσουμε" είπε σοβαρά και στηρίχτηκε πάνω στον τοίχο.
"Για ποιο πράγμα;" την ρωτησα με περίεργα.
Εκλεισε την πορτα και άρχισε να παίζει νευρικά με τα μαλλιά της.
"Εε, κοίταξε. Είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους γύρισες σπίτι αλλά δεν φαίνεσαι και πολύ χαρούμενος. Απλά θέλω να ξέρεις πως όταν χρειαστείς να μιλήσεις με κάποιον εγώ θα είμαι πάντα εδώ για εσένα. Πάντα!" μου υποσχέθηκε.
Χαμογέλασα και την αγκάλιασα.
Το ξέρω πως δεν διανύω και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου μιας και έχασα ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να στεναχωρω τους δικούς μου.
"Σε ευχαριστώ. Μπορεί η απάντηση μου να σου φανεί γραφική αλλά με βοήθησες να το χειριστώ καλύτερα." της απάντησα.
"Χαιρομαι, και ααα Shawn είσαι ακόμα πολύ βρεγμένος"
"Ωωχ Χριστέ μου, συγνώμη" την άφησα να φύγει και γελάσαμε μαζί.
"Εντάξει, απλά ήθελα να το ξερεις. Τα λέμε μετά" μου είπε βιαστικά και κατέβηκε κάτω