Say you won't let go

Κεφάλαιο 4.

*Shawn's Pov*

2 εβδομάδες αργότερα

Χαζεύω τις φωτογραφίες στο κινητό μου και βλέπω όλες τις φωτογραφίες από το tour.
Υπάρχουν μερικές δικές μου και των fan μου.
Δικιές μου και του Geoff.
Δικές μου και του James.
Κάποια κτήρια.
Εγώ στην σκηνή.

Ξαφνικά αυτή η φωτογραφία με την Faith πριν από την περιοδεία, εμφανίζεται. Βγάλαμε αυτήν την φωτογραφία στα 16α γενέθλια της, λίγο πριν πεθάνει δηλαδή.

Και οι δυο γελαμε ενω εγω την εχω στην αγκαλια μου. Φοράει ένα μακρύ άσπρο φόρεμα και πραγματικά δεν θυμάμαι τον λόγο που γελάμε.
Εξαιτίας μου μάλλον γιατί κοίταζε προς εμένα.

Πόσο μου λείπει αυτό. Θα έκανα τα πάντα για να ακούσω το γέλιο της και πάλι.

"Shawn, θα αργήσεις στο σχολειο"  ακούω ξαφνικά την μαμά να φωνάζει από το δωμάτιο της.
Σκατα. Το ξεχασα. Πρώτη μέρα στο σχολείο.
"Έρχομαι" απανταω, παίρνω τα πράγματα μου και τρέχω τις σκάλες.
Τρέχω έξω και περπατάω προς το σχολείο.

Καθώς φτάνω στο σχολειο, όλοι με κοιτάζουν. Τους ακούω να ψιθυρίζουν:
"Αυτός δεν είναι ο Shawn? Γύρισε από την περιοδεία".
Με κάνουν να νιώθω περίεργα. Ξαφνικά όλοι με ξέρουν.
Τότε κάποιος με πιάνει από πίσω.

"Shawn, αδελφέ γύρισες!" ο Jason, ο καλύτερος μου φίλος, φώναξε και γέλασα.
Κάνουμε μια περίεργη χειραψία και περπατάμε προς την τάξη.
"Πώς είσαι;" με ρωτάει και με σπρώχνει ελαφρά.
Γελάω και τον σπρώχνω και εγώ.
"Είμαι τέλεια" απανταω ψέματα.
Ξαφνικά σταματάει να περπατάει και γυρίζει προς το μέρος μου.
"Φιλε, είμαστε κολλητοί. Σε ξέρω από μικρό. Μην κάνεις καν τον κόπο να πεις ψεμματα" μου λέει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Γνωριζόμαστε από όταν ήμασταν τριών χρόνων. Ξέρει κάθε λεπτομέρεια για εμενα.

"Σωστά, το ξέχασα" λέω σαρκαστικά και κουνάει το κεφάλι του γελώντας.
"Όχι, το ξέρω. Εγώ απλά... μετα από το ατύχημα που είχε προσπαθώ να το ξεχάσω".
"Να το ξεχάσεις; Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσεις και εκείνη;"
"Ναι απλά ξερεις, ήμουν σοκαρισμένος και τώρα προσπαθώ να ζήσω με αυτό"
"Ξέρεις, μπορείς να προσπαθήσεις να την αφήσεις να φύγει"
Δεν είναι τόσο εύκολο.
Δεν μπορείς απλά να το ξεχάσεις. Κάθε φορά που μιλάω για εκείνη, για να την ξεχάσω, νιώθω αυτό το περίεργο αίσθημα στο στομάχι μου.

"Δεν μπορώ να την ξεχάσω" απανταω απότομα και περπατάω γρήγορα προς την τάξη.
Όλοι έχουν επιστρέψει από τις διακοπές και φυσικά έχουν έρθει και δύο καινούρια άτομα.
Ένας τύπος, τον λένε Zane, και μόλις μετακόμισε από την Αμερική και ένα άλλο αγόρι που τον λένε Nathan και απλά είχε πολύ χαμηλούς βαθμούς.
Έχει περάσει μισή ώρα που κάνουμε μάθημα και ηδη ο Jason φαίνεται να βαριέται.
Άρχισε να πετάει γύρω γύρω κάτι χαρτάκια λες και είναι κανένα μωρό.

"Σταμάτα το" του λέω επιβλητικά, "είναι πρώτη μέρα στο σχολείο και δεν θέλω να αποβληθω" αλλά άρχισε να γελάει.
"Συγνώμη" απολογείται αλλά τώρα γελάει περισσότερο. Προσπαθώ να συγκεντρωθω αλλα δεν με αφήνει με τίποτα.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα.
Ένα κορίτσι με μακριά κάστανα μαλλιά μπαίνει μέσα ντροπαλά.

"Συγνώμη... ειμαι καινούρια και... δεν μπορούσα να... βρω την τάξη" εξηγεί χωρις ανάσα.
Η καθηγήτρια μας, η κυρία Ashton της είπε κάτι άλλα δεν το άκουσα.
Την κοιταζω.
Δεν ξέρω καν γιατί, αλλα δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της.
"Shawn, έχεις αποβλακωθεί. Είναι κούκλα όμως" μου λέει ο Jason και χαζογελαει.
Τώρα με κοιτάζει και εκείνη και γρήγορα κάνω πως κοιταζω αλλού.
"Σκασε, δεν την κοίταζα. Απλά ο... πίνακας ειναι πολυ ...ενδιαφέρον ξέρεις" λέω την πιο χαζη δικαιολογία και γελάει.
"Ναι σίγουρα" στριφογυριζει τα μάτια του αλλά χαμογελάω.
Κοιταζω πάλι αυτό το κορίτσι και ακόμα με κοιτάζει.
Το χαμόγελο μου εξαφανίζεται.
Δεν είναι ότι μου αρέσει να νιώθω ελκυστικός σε εκείνη.
Απλά έχω αυτό το περίεργο αίσθημα.
Το αίσθημα ότι από κάπου την ξερω.
Αλλά από που;
Ποια είναι;

Συγνώμη αν έχω κάνει κάποιο τυπογραφικό λάθος απλά δεν είχα χρόνο για να το ελέγξω και το έγραψα γρήγορα.❤