Papatyanın Yaprağı

Fotoğrafınn

Ben ilhamımı senden alıyorum. Seni satırlarıma konuk ediyorum. Ve sen genç adam, elinde olmadan geliyorsun. Ve yine her zamanki gibi sözlerime anlam katıyorsun.
Seni düşünüyorum uzun uzun. Sonra fotoğraflarındaki gülüşünde buluyorum kendimi.
Neye güldüğümü bilmeden bende gülüyorum.
Yakınlaştırıyorum fotoğrafını, yakınlaştırdıkça, sana daha çok yaklaşıyor, yaklaştıkça daha çok keşkeler sarıyor dilimi.
Bir pişmanlık sarıyor yüreğimi.
Sensizlik ve sessizliğimin kederi.
Bir fotoğrafa baka kalmışım.
Keşke hep bu fotoğrafındaki gibi hatırlasam seni.
Bu gülüşün kazınsaydı aklıma.
Bu bakışın kalsaydı, gözlerimin önünde, bağırışın değil...
Sevmek çaresizliktir.
Sevmek için bir neden gerekmez.
Misal ben genç adam. Ben sevmedim sevdiğimi...
Kalbim sevdi, seveceğini.
Banada kabullenmesi kaldı.
Fotoğrafınla başladık, fotoğrafınla devam edelim.
Sen hiç uzun uzun bir fotoğrafa bakıp, kimseler duymasın diye fısır fısır konuştun mu fotoğrafla.
Ben konuştum...
Ama fotoğrafla değilde, fotoğrafdaki senle.
Yavaş yavaş inceledim.
Sessiz sessiz konuştum.
Kimseler görmesin diye gözyaşlarımı bile içime akıttım gizlice.
Kaçmak korkakların işidir.
Kalıp savaşmak zor gelir belki de.
Ve cesaret ister.
Ben seni koca çınarın dallarında koşan kelebeğin bir günlük ömrü gibi sevmedim.
Ben seni bir ömür ayakta duran çınarın dalları gibide sevmedim.
Ben seni çınarın dalına yuva yapan kuş misalide sevmedim .
Çünkü ben seni çınar ağacının kendisi olarak sevdim.
Bir dalımda acılarım, bir dalımda hayal kırıklıklarım.
Başka bir dalımda gözlerin, yanındaki dalımda ise unutulmaz sözlerin.
Bütün bu dalların altında ise tiz çığlıklar içinde kocaman gövdem.
Bugün bu fotoğrafına bakınca bir şeyi daha yaşadım, ve yanılmadım.
Kalan son dallarımın birinde de çaresizliğimm...