Devil eyes

4. Dobrze widzieć, że jednak żyjesz

Wygląda na to, że moje zmysły były jednak przytłumione, ale zdawałam sobie sprawę, że ten koleś nie ma wobec mnie dobrych intencji.

Chyba mam kłopoty.

- Już myślałem, że nie uda mi się z tobą pobyć sam na sam - powiedział powoli zbliżając się do mnie na niebezpiecznie bliską odległość.

- Nie znam cię i nie mam pojęcia czego chcesz - odparłam pełna strachu. - A teraz jeśli pozwolisz, to ja już pójdę.

Wykręciłam się i podbiegłam do drzwi, ale mnie złapał.

- Puszczaj ty pieprzony skurwielu! - krzyknęłam, próbując się wyrwać.

- Obserwowałem cię od samego początku - powiedział będąc blisko mojej szyi. - Jesteś taka gorąca.

- Odpierdol się! - krzyknęłam próbując się wyrwać. Poczułam, że próbuje zdjąć ze mnie sukienkę. W końcu udało mi się okręcić ciało i kopnęłam go w krocze, po czym szybko otworzyłam drzwi i wybiegłam z łazienki.

Przez pośpiech wpadłam na kogoś. Lekko się potknął, a ja upadłam na ziemię.

Podniósł mnie, a ja spojrzałam w twarz tej osobie.

To był Blake.

- Przepraszam, ja - zaczęłam mówić roztrzęsionym głosem i czułam, że po policzkach spływają mi łzy.

- Bella, co się stało? - spytał się chwytając mnie za ramiona.

- Jakiś koleś... w łazience. Nie chciał... mnie wypuścić... - zaczęłam mówić urywanymi zdaniami. Nie mogłam poskładać odpowiednio słów. Wypity alkohol jednak robił swoje.

Blake jednak wszystko zrozumiał.

- Spokojnie, poczekaj tutaj chwilę. Pójdę tylko zobaczyć, kto to był - powiedział, po czym poszedł w stronę łazienki.

Usiadłam na schodach, które były obok. Zaczęło mi się kręcić w głowie i ciągle miałam przed sobą obraz tego gościa w łazience.

Po dłuższej chwili siedzenia zauważyłam, że Blake z powrotem jest obok mnie. Wyciągnął do mnie ręce, chcąc pomóc mi wstać i wtedy zobaczyłam, że na jedna z jego dłoni jest brudna od krwi.

Uchwycił moje spojrzenie.

- Dostał za swoje - powiedział krótko.

Nie wiedziałam co mam myśleć o całej tej sytuacji. Nie chciałam, żeby kogoś bił. Z drugiej jednak strony cieszyłam się, że przypierdolił temu dupkowi.

- Dzięki - odparłam ocierając łzy. - Nie wracasz do swoich dziewczyn?

Oczywiście nie mogłam się powstrzymać, chociaż przed chwilą przecież mi pomógł. Ale przypomniało mi się, w jakim towarzystwie go tutaj zastałam i poczułam lekkie obrzydzenie.

- Nie mam ochoty.

Pokiwałam głową. Dlaczego on jest taki?

No właśnie jaki?

- A ja nie mam już ochoty tutaj być - powiedziałam słabo.

Było mi coraz bardziej niedobrze.

- Mogę cię odwieźć do domu - zaproponował.

Spojrzałam na niego.

- Nie piłeś? - zapytałam zaskoczona.

- Już dawno, a potem nie miałem ochoty - odpowiedział niedbale.

- Okej, tylko muszę jeszcze pójść do salonu po torebkę i powiedzieć Vee, że się zmywam - powiedziałam, ale poczułam, że zabolał mnie brzuch. Chwyciłam się za niego.