CAUTION: HINDI EDITED KASI TAMAD TALAGA ANG ATHOR KAYA BEWARE OF TYPO's AND GRAMMATICAL ERRORS :*
Broken 15: Downfall
Sarah's Point of View
"Ang ganda ng sunrise" bukang bibig ko nung lumabas na yung araw. Hindi na 'ko nakatulog at ayoko ring matulog, why? kasi parang last day ko na 'to. Alam niyo yung feeling ng ieexecute kana? Yung bibitayin ka na? Na para bang every seconds of your life is very important kasi kinabukasan mawawala kana. Ganun ang pakiramdam ko ngayon
The whole dawn nasa kwarto lang ako at nakatitig sakanya. Yun lang ang ginawa ko, I just stare at him. That time ang saya ko, like kahit na tulog siya tapos tinititigan ko lang sumasaya ako. Siguro nalaman ko na saan ako lulugar na ikakasaya ko. Siguro nalaman ko na yung halaga ko. Siguro nalaman ko kung ano ang ikakasaya ko na hindi ako masasaktan. at siguro nalaman ko na ang salitang maging kontento
Maybe this time hindi para saakin ko at nakatadhana talaga sakin to. Siguro ito ang way ni Lord na sabihin na dapat tanggapin ko nalang ang mga nangyayare sa buhay ko kasi may plano siya para sakin
Napangiti nalang ako nung unabot yung tubig ng dagat sa mga paa ko. Mga ilang minuto lang ako nag ganun tapos tumayo na at umupo sa may nipa hut. Habang nakaupo doon ramdam na ramdam ko yung simoy ng hangin. Ipinasok ko yung kamay ko sa bulsa ng shorts na sinusuot ko at inilabas yung ballpen
I just stared it. Alam ko namang mangyayare yun ngayon araw kaya kailangan handa ako
And just when I thought about it, biglang lumakas yung ihip ng hangin and I heard a foodsteps sa loob ng nipa hut kaya ipinasok ko ulit yun sa bulsa ko
"honey..."
Napangiti ako and look at him and smile. Tumingin naman ako ulit sa dagat
Ang ganda lang tignan, ang peaceful, ang sarap ng hangin. What a wonderful day
"I'm sorry..."
Nakangiti pa rin ako pagkasabi niya nun. Tumingin ako sakanya and smile again then it hits me. Slowly para akong kinakapos ng hininga pero hindi ko pinapahalata, slowly para akong nilalamon ng sakit na gusto kong umiyak pero hindi ko magawa, and slowly... slowly parang pakiramdam ko mamamatay na 'ko sa sakit na nararamdaman ko
"May kabit ako"
Don't cry. Please, I beg you. Wag kang umiyak, wag mong ipakita na sobra kang nasasaktan. Wag mong ipakita na mahina ka. Please...
I kept reminding myself na wag umiyak. Na wag magpakita ng sign na mahina ako. But I know deep inside na sirang-sira na ako, na anytime kapag magsasalita ako, magcra-crack boses ko. Anong kasalanan ko at kailangan mangyare saakin 'to?
"I'm so--"
"Alam ko... Matagal na..."
I said those words while looking at him at hindi ko napigilan na hindi mapaluha habang ngumingiti. Kitang-kita ko yung pagkabigla niya pero nawala kaagad, at kitang-kita ko rin ang past niya na kasama ako. Every moments, every hardships, and every accomplishments nakita ko kaya siguro nakangiti ako despite of what is happening
Then I saw a woman na umiyak nung nahiwa yung daliri niya sa kutsilyo, umiyak nanaman nung narinig niyang naguusap yung husband at kabit niya, umiyak nung nakita niya yung husband niya kasama ang kabit niya sa mall, umiyak nanaman nung nasa bar, umiyak nanaman nung kunyareng may tinuturo sa hangin, umiyak nanaman ng umiyak hanggang sa naawa na ako ng husto sa babaeng yun. She doesn't deserve those
"Kailan pa?"
"Matagal na"
I just stare back at the sea. Hindi ko siya kayang tignan. Hindi ko kayang tignan ang pagmumukha niya baka kasi kapag hindi ko madisistract mata ko, puso ko st kaluluwa ko sakanya baka magmakaawa ako, Baka luhuran ko siya, at baka mawala na yung self respect ko
"Ganun ba? Sorry talaga.. Mahal ko lang kasi talaga siya Sarah kaya gusto ko sana ng annulment"
Napapikit ako and a tears roll down my face na pra bang nagpapaunahan sila kung sino ang mauunang makapunta sa dulo dahil sa sobrang bilis at dami but I open my eyes and look at him, and smile
All my life... wala akong minahal na lalake kundi siya lang. All my life I kept reminding myself na hindi ako nagiisa at may lalakeng magmamahal saakin. All my life I tried my best to survive this world. And all my life ngayon lang ako nasaktan ng sobrang sobra na mas pipiliin ko nalang na mamatay kaysa sa makakaramdam ng ganitong klaseng sakit
"Ok.. Alam kong gagawin mo to kaya nagdala ako ng ballpen"
I joked or made my voice na cheering pero hindi umapekto kasi mas lalo akong nasaktan. Inilabas ko yung ballpen and wave it infront of my face at may patawa-tawa pa ng konti habang pinupunasan yung mga luha ko pero deep inside gusto ko nang humagulhol, gusto ko nang magwala, gusto ko nang maglumpasay, at gusto ko nang mawala
Kinuha ko yung mga papelis habang nanginginig yung mga kamay ko. Unti-unti kong inilapit yun and I saw again the word Petition for Legal Separation at biglang tumulo ang luha ko kaya agad agad ko namang pinunasan mukha ko at may nakita kong basa ng tubig sa mga papel
"Sorry nabasa pa tuloy, ang bobo ko naman" mahina kong sabi sa sarili ko and nanginig yung kamay ko habang pumipirma, hindi pa ko makahinga ng maayos. Nung natapos na ko magpirma napapikit ako, Wala na, Tapos na.
"Thank you and Goodbye"
Rinig ko pagkasabi niya nung naibalik ko na sakanya yung mga papelis. Nakatitig siya saakin habang sinasabi yun at para na 'kong pipi, hindi na ko makapagsalita. Para akong nawalan ng lakas na pra bang hinigop yun at hindi na babalik
Tumalikod na siya pero nakatitig pa rin ako sakanya pero bago pa man siya nakaalis bigla bigla kong hinawakan yung mga kamay niya at mas lalong sumakit yung puso ko
Napatingin siya sakin na parang kinikwestyon kung bakit ko siya pinigilan pero ngumiti lang ako sakanya and look at my ring finger na nakahawak sa braso niya and slowly, I let go of him and slowly I stare at my wedding ring, our wedding ring
Hinimas ko yung sa daliri ko and close my eyes while pulling it out
Mas lalong tumulo ang mga luha ko nung nailabas ko na yung at hinawakan ng buong buo sa kamay ko. I open my eyes and look at him and smile, the best smile I can provide. A geniune one that can tell that I'm perfectly fine
Hinila ko yung kamay niya and I opened his palms while saying...
"Goodbye.. I hope maging masaya kayong dalawa at wag matulad satin"
I said it with a smile on my face
then he go away
without a word
without a responds
and with my heart
and I just sit there
head on my knees
arms around my legs
tears streaming down my face
shoulders are shaking
a very loud sobbing
and realized that I have my heart but it is already turned into pieces
****
A/N: This chapter is dedicated to @EnirellaTapawan kasi nabasa ko last comments niya pati comment niya sa last chap is sobrang nakakakaimspried at nakakaappreciate. Thank you po for supporting ♥
Btw sobrang tagal nanaman ano? pero salamat pa rin po sa suporta. Sana hindi kayo mawala hehe XD
Sa mga readers ko jan kina Acacia at Nathaniel KAWAY KAWAY! ALAM NIYO NA TO EHHHH PERO SUPPORT PA RIN HEHE
Yun lang, Have a good night sleep guys.
Comments and Votes are highly appreciated :*
