Never Be Back Again *voltooid*

epiloog

Ik zit op de bank in mijn kleine fijne appartementje. Ik heb de andere niet meer gezien sinds het vliegveld. We zijn allemaal een andere kant uit gegaan.

Flashback

Ik loop langs de bagage opzoek naar de mijne. Iedereen is stil, aan het genieten van het terug zijn. Als ik mijn kleine koffer heb loop ik naar de uitgang. Vince komt naast me lopen en pakt mijn hand. Inneens komt er een jongetje naar vince gerend en knuffelt hem. Vince laat me los en knuffelt het jongetje terug. Waarschijnlijk zijn broertje. Daarna komen zijn ouders die hem ook stevig omhelzen. Ik kijk even naar ze en loop dan door. Buiten zie ik mijn ouders staan en samen met hun vertrek ik naar huis.

Einde flashback

We zijn al 2 weken verder en mijn leven heb ik weer op de rit. Ik denk nog vaak terug aan het eiland en de mensen. Met speciaal aan Vince. Wat zou hij nu doen en denkt hij ook nog aan mij.
Vandaag heb ik een luie zondag en na een hele ochtend in bed te hebben gelegen kleed ik me aan en ga een stukje wandelen. Ik ga naar het park en luister naar de vogeltjes. Ik heb sinds het eiland de natuur meer gewaardeerd. Ik luister vaak naar de geluiden en ga meer wandelen.

Ineens hoor ik iemand achter me roepen. 'Simone, Simone'. Als ik mij om draai kan ik mijn ogen niet geloven. Mijn ex van 3 jaar terug komt op me af lopen. 'Hey ik zag je op tv, met die vliegtuigcrash'. Ik rol met mijn ogen en loop verder. 'Het is echt stoer dat je het overleefd hebt'. Ik negeer hem en loop gewoon door. 'Misschien kunnen we een keer afspreken'. Dacht het niet, is het eerste wat ik denk. Ik heb het niet voor niks uit gemaakt. Ik draai me naar hem toe en kijk hem aan. 'Nee ik wil alleen zijn oke'. Langzaam knikt hij. 'Oke ik zie je nog wel'. Ik loop van hem weg. Opweg terug naar huis langs de straatjes. Ineens grijpt iemand mij van achter. Mijn mond word dicht gehouden en ik word een steegje ingetrokken. Mijn ontvoerder draait mij om en laat mijn mond langzaam los. Gek genoeg begin ik niet te schreeuwen. Ik kijk in zijn gezicht en meteen komt er een warm gevoel in me. Ik geef mijn "ontvoerder" een knuffel. 'Wat doe jij hier', vraag ik aan Vince. 'Ik was in de buurt en toen zag ik je in het park, ik ben je gevolgd en wilde je verrassen', zegt hij. 'Nou dat is je gelukt'. Ik glimlach van oor tot oor. 'Laten we naar mijn appartement gaan', zegt ik. Vince knikt en glimlacht. Samen lopen we naar mijn appartement.

'Wil je wat te drinken', vraag ik. 'Ja doe maar wat cola', zegt hij. Ik schenk 2 glazen cola in en loop naar de bank. We gaan naast elkaar zitten en kijken elkaar aan. 'Hoe gaat het met jou', vraagt hij. 'Goed alles is weer zoals het was'. Hij glimlacht. 'Bij mij ook'. We praten veel over van alles. 'Ik heb zin in pizza', zeg ik. Ik pak de telefoon en we bestellen 2 pizza's. Terwijl we verder praten gaat de bel. 'Pizza', roep ik. Ik pak mijn geld en loop naar de deur. Als ik bij de deur ben heeft Vince de pizza's al afgerekend. 'Ik betaal', zegt Vince en loopt terug naar de kamer. Ik grinnik en loop achter hem aan. We gaan op de bank zitten en ik maak mijn doos open. De geur van pizza stroomt mijn neus in. 'Dit is de eerste keer sinds het eiland dat ik pizza eet', zegt ik. Ik neem een hap en geniet er van, tot het laatste stukje op is. Vince kijkt me aan. 'Ehm er zit nog iets op je gezicht'. Ik schrik en probeer het weg te vegen. Vince begint te lachen. 'Waar zit het', vraag ik hem. Hij komt dichterbij en voor ik het weet drukt hij zijn lippen op die van mij. Hij kust me en ik kus hem terug.eben duw ik hem weg. 'Er heeft nooit iets op mijn gezicht gezeten'. Vince knikt en glimlacht. Ik trek hem weer naar me toe en kus hem. De crash is het beste wat me ooit is overkomen.

Bedankt voor het lezen. Ik hoop dat jullie het boek leuk vinden. Ik had geen inspiratie meer en dan kan ik wel door schrijven maar daar word het niet leuker van. Ik vond het in ieder geval leuk om te schrijven.

P.s. lees ook een van mijn andere verhalen.