მხოლოდ შენ და სხვა არავინ!

თავი 10

Yoong's P.O.V
ეს ბიჭი მგონი გიჟია რა,რა სამი ოთხზე აქ თვალები დაჭყეტილი უფფ,ნერვებს მიშლის თან თვალს არ მაშორებს.იქმებ რამე მისვია სახეზე,ან თმახე მაქვს რამე,მაგრამ როდის იყო ამის გამო ვინმე ადამიანს ასე დაჟინებით უყურებდეს??ჰმმ!!არ ვიცი რა,რას გაუგებ ამ ცალტვინა ხალხს რაა.
-ჰეი!იუნგი კარგად ხარ?რაზე ფიქრობ - ფიქრებიდან ჩემთვის უკვე სასიამოვნო ხმამ გამომაფხიზლა.
- ჰაა?აამ მე ჰო არაფერზე,ქათმებზე ვფიქრობდი - ჩემ ნათქვამს მისი ხმამაღალი სიცილი მოყვა რამაც გამაგებინა,რომ ყველაზე დიდი სისულელე ვთქვი ახლა.
- რაზეე?ქათამევზე??ვაიმეე ღმერთო - ისევ სიცილი სიცილი და სიცილი.
-ოოო,კაი რა.წამო სახლში წავიდეთ რა,დავიღალე უკვე.
-კაი.
მალევე სახლში მივედით,მამას რა თქმა უნდა უხაროდა ეს ამბავი,მაგრამ მე ნამდვილად არ გამხარებია.
გადავწყვიტე დამესვენა მერე კი სასეირნოდ გავსულიყავი.
1 საათის მერე დავადექი ჩაბნელებულ ქუჩებს.ხალხი უკვე აღარ იყო,რამოდწნიმე თუ გაივლიდა.პარკში შევედი და სეირნობა დავიწყე,უცებ თვალი მომტირალ ბიჭს მოვკარი,მგონი ის ბიჭი იყო რომ მიყურებდა,მივედი იმისთვის რომ დამეწყნარებინა.
- ჰეიი,რატომ ტირი? - მისი მწველი მზერა მალევე მომხვდა.
- რაში გაინტერესებს? - მითხრა დამცინავად.
- რავი,მეგონა დაგეხმარებოდი ღამით მაინც.
- ჰაჰჰ! ფეხებზე არ გკიდია მე რას ვგრძნობ? - იგივე მზერა,მაგრამ თვალებში თუ ჩახედავდით დავინახავდით არსებას რომელიც უსუსურია და საშინლად ტკივა.
- ჰმმ..როგორც გინდა იფიქრე მე უბრა...
- როგორ ვიფიქრო იუნგი როგორ? - გაცეცხლებული იყო,მაგრამ რატო?ან საიდან იცის ჩემი სახელი?
- ჩემი სახელი საიდან იცი?
- მოიცა როგორ თუ საიდან ვიცი შენი სახელი?მე ხომ შენი შეყვარებული ვიყავი და თავისთავად უნდა მცოდნოდა.
- რააა?შენ ჩემი შეყვარებული იყავი??ბიჭი??
- ჯანდაბა რა ხდება ჩემს თავს?ჰოო რა დავიჯერო არ გახსოვს? - გაოგნებული სახე მომაბყრო და პასუხის მოლოდინში იყო.
- ჰმმ..არა არ მახსოვხარ.
- ალბათ მორიგი ტყუილი.
- რა ტყუილი ვერ გავიგე,ვინ ხარ საერთოდ?რა გინდა ჩემს ცხოვრებაში?რა გინდა რა?
- შენ მინდიხარ - ბიჭის თვალებში გაცოფება და გაგიჟება იკითხებოდა.
- არ გიცნობ ადამიანო,არა როგორ არ გესმის.
- მიცნობ საკუთარ თავზე კარგადაც კი.
ჯანდაბა იუნგი გონება დაძაბე იქნებ მართლა იცნობ ამ ქერას....აუუ არ მახსენდება რაა.
- არ მახსოვხარ მაპატიე,მაგრამ ის მითხარი შენ ჯიმინი გქვია? - ბიჭს სახე უცებ გაუნათდა და თვალების ციმციმი დაიწყო.
- ჰო იუნგი,ჰო მე ჯიმინი ვარ - საყვარელად იღიმებოდა.
- ჰომ ეს სახელი მახსოვს და როგორც ჩანს შენ ხარ ჯიმინი.ის კი ვიცი რომ შენ ჩემთვის ძვირფასი უნდა იყო თან ძალიან,მაგრამ საქმე იმაშია,რომ არ ვიცი შენ მიმართ როგორი ვიყავი და საერთოდ ისიც არ ვიცი როდის გაგიცანი.
- იუნგი მომეცი უფლება გაგახსენო.
- კარგი....მაგრამ ამას,როგ...
- სიტყვის თქმაც კი არ მაცადა ისე შეაერთა ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს.ვერ ვიტყვი რომ არ მომეწონა,მაგრამ ის ბიჭია მე კი ისინი არ მიზიდავენ.
- ვერა? - მითხრა ჩახლეჩილი ხმით.
- ვერა.

______________________________
ეს თავი ისეთი არ გამოვიდა,როგორიც მინდოდა.ამის მიზეზი კი ჯონჰიონი გახლავთ😞😞რთულია როცა ბიასს კარგავ😞გისამძიმრებთ ყველა შავოლეს ამ სამწუხარო ამბავს😞