76ste Hongerspelen

Boete

Als we toekomen op het plein, net voor het huis van de vermoorde president Snow, staat alles al klaar. Het podium. Camera's uit de districten. Grote tv-schermen waarop alles zal worden geprojecteerd. Vlaggen hangen uit. En dan zie ik ze, de 2 enorme boetebollen. En geloof me, die zijn echt gewoon ENORM, maar aangezien we met zoveel zijn in het Capitool is dat wel logisch.

Ik kom al meteen Brett tegen. Hij geeft me kussen en knuffels, hij heeft stress. ik zie het in zijn ogen. Joy neemt enkel mij hand vast. Ze is niet zo voor woorden. Enkele klasgenoten en vrienden komen ook gedag zeggen en me succes wensen. Het geeft me een slecht gevoel dat ik misschien binnen 2 weken iemand van die mensen kwijt raak. Rolle en Annik staan voor me. Annik neemt me vast en loodst me tussen al het volk dat er al staat naar voren. Zodat ik een goed zicht heb op het podium en de schermen. Niet dat het me veel kan schelen. Maar goed.

We waren blijkbaar bij de laatsten. De muziek begint al te spelen. En dan zie ik ze, Katniss Everdeen vergezeld door haar echtgenoot Peeta Mellark. Peeta gaat op een stoel zitten en Katniss loopt naar de microfoon. Ze kucht even en leest dan een speech voor. Over waarom deze Spelen worden georganiseerd en wat de verschillen zijn met alle andere jaren. Wat niks is, buiten dat wij geen mentor zullen hebben.

Na de 10 minuten speech loopt ze naar de eerste bol, de meisjesbol. Ze gaat telkens afwisselen. Meisje, jongen, meisje, jongen,... En zo verder tot ze 24 namen heeft genoemd.

Ze trekt het eerste papiertje. Ik werp een snelle blik op mijn broers. Ik zoek Brett en Joy in de menigte maar vind ze niet.

"Sido Claym", ik heb die naam nog nooit gehoord. Een meisje met lange blauwgeverfde haren komt naar voren. Ik heb ze nog nooit gezien.

Dan gaat Katniss naar de jongensbol.

" Wayne Port ." Ik schrij. Mijn buurjongen. De jongen waarmee ik al van kindsbeen mee speelde. Hij staat met tranen in zijn ogen op het podium. Ik voel me nu al misselijk. En zo gaat het verder.

In het totaal zijn er tot nu toe, er werden al 22 namen getrokken, 2 namen getrokken van mensen die ik ken. (Anderen heb ik al wel gezien maar ken ik niet echt. )Wayne en Tayte. Tayte is de kleine zus van Joy, ze kwam vaak mee toen Joy bij me bleef spelen. En ik weet hoeveel Joy van haar houdt.

We zijn er bijna. Ik hoop dat er nu niemand meer getrokken wordt die ik ken.

De 22ste naam wordt eruit gevist.

"Ashy Dasterk." Ik verstijf. Word rood. Ik voel m'n benen niet meer. "Dit kan niet, ik niet." Ik had er zelfs niet bij stilgestaaan dat ik ECHT gertokken zou kunnen worden. Priemende ogen kijken me aan. Sommige opgeluchte meisjes omdat zij niet werden getrokken. Anderen die me kenden en meeleven en jongens die nog in spanning moeten afwachten.

Annik knijpt in mijn hand. Ik kijk hem aan en zie de tranen in zijn ogen. Ik loop met kleine pasjes naar het podium en ga daar naast Tayte en Wayne staan die me een allebei een hand geven.

De 24ste en allerlaatste naam wordt getrokken. Een jongen.

" Rolle ..." Nee! Alsjeblieft niet mijn broer, niet hij!!! "... Curt" Ik voel me opgelucht dat ik al niet tegen mijn broer zal moeten strijden. De jongen komt het podium op met nonchalante passen terwijl ik nog steeds moet overgeven. Je moet het maar kunnen.