Aşk Mı? Yok Almıyım!

3.Bölüm

Numaramı verdiğimde çapkın bir şekilde sırıtarak benden uzaklaştı.Bende doğal olarak hemen okuldan çıktım ve Nazlı'nın yanına gittim ama benle pek ilgilenmedi çünkü maçı izliyordu. " Nazlıı biraz benimle ilgilenir misin?" dedim huysuzlanarak. " Maçın bitmesini bekle! " dedi sinirle. Bayağı şaşırmıştım Nazlı'nın bu tür sporlara ilgili olduğunu bilmiyordum. Ayrıca bu maçta benden daha önemli ne olabilirdi ki? Sorularım artarken maç bitmişti. Ve Nazlı koşarak bir çoçuğun yanına gitmişti. Bu kimdi acaba? Belki de sevgilisiydi ama bana hiç bu durumdan bahsetmedi. Diye düşünürken Nazlı'nın beni çağırdığını gördüm ve hemen yanına gittim. " Bak Gökçe bu Murat" dedi Nazlı mırıldanarak. Bende Murat'a dönüp"Tanıştığımıza sevindim." dedim. O da bana  karşı dönüp yanağıma bir öpücük kondurdu." Naptığını sanıyorsun sen! " diye bağırdım. Herkes bize bakıyordu okulda. Ve tabi Deniz'de...
O an Deniz hemen yanıma geldi ve " Noluyor?" dedi kızgınlıkla. Bende kavga çıkmaması için Deniz'i kolundan tutup okulun arka tarafına getirdim. O bana şaşkın gözlerle bakarken bende niçin,neden Deniz'i buraya getirdiğimi bilmiyordum. Sadece onu korumak istiyordum. Sonra Deniz'e döndüm ve " Sen bu işe karışma! " diyebildim sadece. Deniz bana kızmıştı ve hiç vakit kaybetmeden okuldan çıkmıştı. Tabi bende çok beklemedim. Eve gidiyordum ki yolda  Murat'la karşılaştım.Bana sapık sapık bakıp gülüyordu. Korkmuştum hatta bayağı korkmuştum ben yolumu değiştirdim ve koşar adım yürümeye başladım. Ama arkamdan koşuyordu. Tam kavşağı dönüyordum ki Murat beni kolumdan tuttu ve duvara yasladı. Ona beni bırakması için bağırdım ama bırakmadı bende erkekliğine vurdum ve kaçtım. Koşarken de "Seni pislik piç hesablaşıcaz! " diye bağırdım o orada acı ile sızlanırken. Eve gelmiştim annem yemek yapıyordu, babam ise her zamanki gibi gazetede ki bulmacasını çözüyordu.

"Ben geldim!"

"Hoşgeldin kızım."

dedi babam bulmacasını çözerken... Bende onaylarmış bir şekilde kafamı eğdim ve hemen odama çıktım. Kendimi yatağa fırlattım ve boş tavana bakmaya başladım taki bilinmeyen bir numara beni arayana kadar. Önce açmıycaktım ama sonra cesaretimi toplayıp tok bir sesle konuşmaya başladım.

"Efendim!"

"Naber Gökçe?"

"Kimsin?"

"Tanıyamadın mı? ....Bugün zorla numaranı kim aldı acaba?"

"Seni öküz sen misin? Ödüm koptu burda. Aramazsan sevinirim!"

diyip telefonu kapattım ve tekrar boş boş tavanı izlemeye devam ettim.Ama bu sırada camıma atılan taş sesiyle irkilmiştim. Hemen camı açtım ve taşı atana göz gezdirmeye başladım. Biraz sonra duvara yaslanmış birkaç tel saçı önüne gelen Deniz'i gördüm. Şaşırmıştım hatta bayağı şaşırmıştım. Bişey demeden onun o kahverengi gözlerine bakmaya başladım. Yüzünde alaycı ve rahat bir tavır vardı.Ve bu da beni sinir ediyordu.

-Ya bu öküz benim evimi nasıl buldu?
-Şimdi babam bir çıksa.... Olacakları ben bile düşünmek istemem.

diye düşünürken Deniz seslendi:

"Bir hoşgeldin yok mu bebeğim?"

"Se-sen nasıl buldun benim evimi ha?"

"Aaa Gökçe çok ayıp beni kayın babamla tanıştırmıycak mısın?"

-Ne kayın babası ya bi saçmalık yapmasa bari.. Ya yaparsa... Onu hemen burdan uzaklaştırmalıyım!"

Hemen koşar adım dışarı çıktım ve Deniz'in o çapkın bakışıylarıyla karşılaştım.Onu eski bir araziye kadar sürüklemiştim.Zorda olsa...

Ama şimdi onu buraya neden getirdiğimi bilmeyerek konuşmaya başladım.

"Evet Deniz seni dinliyorum.Benim evimi nasıl buldun?Ne kayın babası? Hah bir de şu bebeğim mevzusu!"

"Sana hesap mı vericem güzelim..."

"Evet canım ya zahmet olucak ama çok  özür dileriz! Seni dinliyorum Deniz cıvıma! "

dediğimde beni arazide bir duvara yasladı ve boynuma minik bir öpücük kondurup fısıldadı.

"Kimseye hesap vermem güzelim buna alışsan iyi olur..."