Dag 5

62 3 0
                                    

Henk van Laar...

Het is net een doolhof, deze plek. De bomen omringen me als muren en nergens komt ook maar een straaltje zonlicht doorheen. Het bladerdek boven me is net een dak dat me afsluit van de rest van de wereld.

De natuur hier is prachtig. Maar het wordt nog eens mijn dood...

Ik draai de dop van mijn fles open en laat het water tegen mijn lippen lopen. Er is te weinig water over om nog een volwaardige slok te kunnen nemen, dus sinds een paar uur bevochtig ik alleen nog maar mijn lippen, anders gaat het water te snel op.

Als ik opsta, zie ik hoe zwarte vlekken zich op mijn netvlies vormen. Snel grijp ik met mijn handen een boomstam vast om mezelf staande te houden. Ik mag mezelf niet laten vallen, want als ik val, is er een grote kans dat ik niet meer op kan staan.

"Als je niet snel iets te drinken vind, maakt het toch niet meer uit..." klinkt ineens een stem uit het niets.

Verward kijk ik om me heen. "Hallo?" zeg ik vragend. "Is daar iemand?"

Op het geluid van de takken die zachtjes bewegen in de wind na, blijft het stil.

"Hallo?" vraag ik opnieuw.

"Er is helemaal niemand, sukkel," zegt de stem.

Boos kijk ik om me heen. "Ik hoor je toch? Kom nu tevoorschijn!"

"Wat een sukkel... Het is nog net zoals vroeger. Alleen toen dronk je te veel en nu heb je juist te weinig gedronken. Best ironisch eigenlijk, als je erover nadenkt, niet waar?"

"Wie ben je en wat weet je over mijn verleden?" roep ik geïrriteerd uit. Als ik zou weten waar die mysterieuze persoon zich verborgen hield, zou ik hem allang de nek omgedraaid hebben.

"De nek omdraaien? Dat is niet heel beleefd van je, Henk. Zeker niet tegen een oude vriend van je..."

Ik neem niet eens de moeite om de persoon te vragen hoe hij mijn gedachten kan lezen. Hij zal waarschijnlijk toch geen antwoord geven. "Ik kan tegen je zeggen wat ik wil. Ik herinner je me toch niet meer."

De stem lacht. "Ik zal het iets duidelijker voor je maken. Ik ben geen persoon, zoals je denkt. Mensen kunnen namelijk geen gedachten lezen."

Ik zucht. "Goh, daar was ik zelf nog miet achter," kaats ik sarcastisch terug. "Wat ben je dan? Je bent zeker een eenhoorn of zo... Of ben jij zo iemand die denkt dat hij Harry Potter is?"

"Ik begin me toch wel een beetje af te vragen of jij de echte Henk wel bent. De echte Henk zou nooit zulke domme vragen stellen."

"Nou bedankt, weer," mompel ik.

"Je bent wel net zo sarcastisch!"

Ik rol met mijn ogen. "Wauw, wat een compliment..."

"Weet je, je zou blij met mijn aanwezigheid moeten zijn. Nu ben je tenminste niet alleen als je sterft. Misschien zal er zelfs iemand huilen om je dood."

"Het zou wel heel wat helpen als ik je ook zou kunnen zien."

"Hé, ik zal je eens even een geheim vertellen," zegt de stem fluisterend. "Ik ben niet echt. Ik zit in je hoofd. Het is een wonder dat je dat nog niet door had, 'meneer' Van Laar."

De 6 uitverkorenen // Jeremy FrieserWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu