Ο θρύλος αναδύεται

Η Υπόσχεση

Προσπάθησα να σταματήσω τα νέα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου αλλά πλέον ήταν αδύνατο. Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ πως είχε αλλάξει η ζωή μου μέσα σε λίγες μόνο ώρες.

Εκεί που σκεφτόμουν πώς θα αποφύγω την μητέρα μου και τα κηρύγματά της,πλέον είχα χάσει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και κάθε ελπίδα για μια σχετικά φυσιολογική και χαρούμενη ζωή μαζί τους.

Με χέρια που έτρεμαν έκλεισα τα βλέφαρα του πατέρα μου και έφερα τα χέρια του πάνω στο στήθος του, έτσι που αν τον έβλεπες από μακριά θα νόμιζες πως τον είχε πάρει ύπνος. Όμως δεν τον είχε πάρει ο ύπνος, είχε σκοτωθεί, η καλύτερα είχε δολοφονηθεί αυτός και η υπόλοιπη οικογένειά του, όλοι εκτός από εμένα.

Γιατί; Γιατί να είμαι εγώ η εξαίρεση; Γιατί να γλιτώσω εγώ όταν έχουν πεθάνει όλοι οι υπόλοιποι; Ποιος άκαρδος και άδικος θεός σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο;

Ξεκίνησα να βρω ένα πτώμα το οποίο θα μπορούσε να πάρει την θέση μου. Τι φρικτό, έπρεπε να κοιτάω κάθε πτώμα ξεχωριστά για να βρω το κατάλληλο. Η ανάγκη να κάνω εμετό ολοένα και αυξανόταν κάθε φορά που έπρεπε να παρατηρήσω ένα ακόμα άψυχο σώμα.

Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν νομίζω πως θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ την έκφραση που είχαν χαραγμένη στο πρόσωπό τους. Πόνος, φρίκη, αγωνία και τρόμος ήταν τα μόνα αισθήματα που υπήρχαν στα μάτια τους, δεν τους αδικούσα και τα δικά μου μάτια τα ίδια συναισθήματα είχαν, με την μόνη διαφορά πως τα δικά μου είχαν την λάμψη του ζωντανού να τρεμοπαίζει μέσα τους.

Έπειτα από ώρες που περιφερόμουν σαν τον άγγελο του θανάτου ανάμεσα στα πεσμένα κορμιά, το βρήκα. Μια νεαρή σε ηλικία ακολούθους της μητέρας μου, ταίριαζε στο σωματότυπο του δικού μου κορμιού, το πρόσωπό της ήταν αλλοιωμένο από την φωτιά οπότε δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα.

Με γρήγορες αλλά απαλές κινήσεις της έλυσα τις κοτσίδες και άφησα τα μαλλιά της ελεύθερα, ύστερα τοποθέτησα στο κεφάλι της το στέμμα μου που το είχα πάρει από το δωμάτιό μου και στα χέρια και στον λαιμό της και άλλα ακριβά κοσμήματα που θα μπορούσε να φορά μόνο μια πριγκίπισσα.

Τελειώνοντας σηκώθηκα και ξανακοίταξα το νεκρό σώμα, κάνεις δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί πως αυτό το σώμα δεν ήταν πραγματικά το δικό μου, με το πρόσωπο κατεστραμμένο και το παραμικρό διαφορετικό στοιχείο μεταξύ μας είχε εξαφανιστεί.