Ο θρύλος αναδύεται

Μην με αφήσεις

Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, πάντα ήξερα πως κάποια στιγμή η μητέρα μου θα σταματούσε να είναι δίπλα μου, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα ερχόταν τόσο γρήγορα αυτή η ώρα και σίγουρα όχι με αυτόν τον φρικτό τρόπο.

Ξανακοίταξα το άψυχο σώμα της, κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν φανερό ότι ο θάνατός της είχε προκληθεί από σπαθί, αλλά πως ήταν δυνατόν αυτό όταν το βασίλειο είχε δεχτεί επίθεση από δράκους και ούτε είχα δει κανέναν πολεμιστή στον δρόμο μου ώστε να δικαιολογεί το αίτιο του θανάτου της.

Μόλις κατάφερα να συγκεντρώσω αρκετό κουράγιο σηκώθηκα και με αργά βήματα βγήκα από το δωμάτιο. Δεν θα έβαζα τα κλάματα τώρα, όχι, μπορεί η μητέρα μου να ήταν νεκρή, αλλά υπήρχε ελπίδα ο πατέρας μου και ο αδελφός μου να ήταν ακόμα ζωντανοί.

Με αυτήν την σκέψη πείρα τρέχοντας την κατεύθυνση προς την αίθουσα του θρόνου. Πριν διαβώ την είσοδο ευχήθηκα σε όσους θεούς ήξερα να βρω κάποιον από τους δικούς μου ζωντανό και όντως η παράκληση μου είχε εισακουστεί.

Ο πατέρας μου ήταν πεσμένος στα σκαλοπάτια του θρόνου με αίμα να αναβλύζει από το στέρνο του, αλλά παρόλα αυτά ήταν ζωντανός. Αμέσως έτρεξα κοντά του με την αγωνία να με κατακλύζει μόλις είδα καλύτερα το τραύμα του. Πρέπει να αντιλήφθηκε τα βήματα μου διότι γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα και άπλωσε το τρεμάμενο χέρι του προς την κατεύθυνση μου.

Έσπευσα στο πλάι του και ανασηκώνοντας το κεφάλι του το στερέωσα στα πόδια μου ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο βολικά για αυτόν. Με μια βαθιά ανάσα συγκράτησα τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να ξεχυθούν από τα μάτια μου βλέποντάς τον σε αυτήν την κατάσταση και του χάρισα το πιο γλυκό μου χαμόγελο. Είδα τα χείλη του να συσπώνται στην προσπάθεια του να ανταποδώσει το χαμόγελο και ύστερα με μια έκφραση πόνου να παρατάει την προσπάθεια.

<< Δεν πειράζει μπαμπά θα μου ανταποδώσεις το χαμόγελο μια άλλη φορά όταν θα γίνεις καλά. >>

Του είπα με ένα ακόμη χαμόγελο. Τον είδα να ανοίγει το στόμα του προσπαθώντας να μου πει κάτι αλλά οι λέξεις ποτέ δεν ακούστηκαν. Προσπάθησε ξανά και αυτήν την φορά τα κατάφερε.

<< Δεν θα υπάρχει άλλη φορά Σάιβορι το ξέρεις καλά για αυτό άκουσε με προσεχτικά. >>

Μου είπε σφίγγοντάς μου το χέρι. Του έγνεψα να συνεχίσει και τον κοίταξα περιμένοντας.

<< Πρέπει να φύγεις, πρέπει να εξαφανιστεις από αυτόν κόσμο, δεν είναι ασφαλής για εσένα και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Μας θέλουν νεκρούς και αυτή την στιγμή πιστεύουν ότι το κατάφεραν, άφησε τους λοιπόν με αυτή την σκέψη, πως όλοι είμαστε νεκροί...
Βρες ένα γυναικείο πτώμα με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά από τις φλόγες, που να μοιάζει με το δικό σου και αντικατέστησε το με εσένα.
Για τον κόσμο πρέπει να φαίνεσαι οτι είσαι νεκρή, μόνο τότε θα είσαι λίγο ασφαλής. Μην φανερώσεις σε κανέναν την ταυτότητα σου, να μετακινείσαι διαρκώς και μην εμπιστευτείς ποτέ κανέναν. Πριν φύγεις πήγαινε στους υπόγειους τάφους κάτω από το κάστρο, εκεί που έπαιζες όταν ήσουν μικρή, μέσα σε αυτόν με το σκαλιστό σπαθί θα βρεις ένα σακίδιο με όλες τις απαντήσεις που δικαιούσαι να μάθεις και δεν προλαβαίνω να σου δώσω...
Τρέξε Σάιβορι δεν έχεις χρόνο, πρέπει να φύγεις. >>

<< Δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι! Δεν με νοιάζει αν κινδυνεύω, εγώ δεν φεύγω από δίπλα σου αν δεν γίνεις καλά. >>

<< Σάιβορι ξέρεις ότι η ώρα μου έχει έρθει... άλλωστε πρέπει να συναντήσω την μητέρα σου και τον Σαφ... >>

<< Τον Σαφ; Είναι νεκρός; Όχι δεν σε πιστεύω! Ο αδελφός μου δεν είναι νεκρός δεν μπορεί να με άφησε και αυτός... >>

<< Λυπάμαι Σάιβορι αλλά απο εδώ και πέρα είσαι μόνη σου... Είσαι δυνατή... πιο δυνατή από όλους μας και ξέρω ότι θα τα καταφέρεις και χωρίς εμάς... Λυπάμαι... λυπάμαι που σε αφήνω μόνη σου με όλα αυτά αλλά έχει έρθει ώρα...
Σε αγαπώ Σάιβορι... και συγνώμη που δεν ήμουν δίπλα σου όταν με χρειαζόσουν... συγνώμη... που δεν σου έλεγα πόσο σε αγαπάω κάθε μέρα... και δεν σε έπαιρνα αγκαλιά όταν έκλαιγες...
Μακάρι... μακάρι να είχα χρόνο να διορθώσω για όλα αυτά... όμως... όμως δεν έχω...........
Σε αγαπάω Σάιβορι... και πάντα... και πάντα θα σε αγαπάω........
Συγνώμη... συγνώμη που δεν ήμουν... εκεί για εσένα.....
Θα... θα μπορέσεις... να... να με συγχωρέσεις... ποτέ; >>

Με τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό μου και τρεμαμενη φωνή του απάντησα.

<< Φυσικά... φυσικά και σε συγχωρώ μπαμπά... και εγώ σε αγαπάω... >>

Όμως δεν πείρα απάντηση, όσο και να περίμενα απάντηση δεν πείρα ποτέ.
Η τελευταία του πνοή είχε φύγει από μέσα του.