Meegenomen

Hoofdstuk 14

~Sabine

Ik draai me weer om en besluit om weg te gaan, de aanwijzingen van de buschauffeur hadden met genoeg duidelijkheid gegeven waar ik moest zoeken en waar Gigi dus ook was. Ik hoefde maar een klein stukje naar de bushalte en vanuit daar zou ik naar de plek gaan waar Gigi met de bus naartoe was gebracht.

Bij het busstation aangekomen hoefde ik gelukkig nog maar 5 minuten te wachten op mijn bus die me naar een anders station zou brengen, als ik daar dan aangekomen zou zijn, hoefde ik nog maar 10 minuten te lopen naar de plek waar Gigi was meegenomen naar een andere plek.

Toen de bus aankwam zag ik dat er een andere chauffeur in de bus reed, dat gaf me een vertrouwd gevoel, de andere chauffeur vertrouwde ik namelijk niet helemaal. Er zaten geen andere mensen in de bus, wat eigenlijk best logisch was aangezien het al laat was in de avond. De busreis verliep goed en toen ik aangekomen was bij mijn eindhalte drukte ik op de stopknop en stapte ik uit.

Ik pakte mijn telefoon en bekeek de route naar de parkeerplaats nog een keer voor de zekerheid nog een keer. Ik begon te lopen naar de parkeerplaats en keek goed om me heen of ik niks verdachts zag. Het was donker en doodstil op straat, het enige licht wat er nog scheen was dat van maan.

Na ongeveer 10 minuten te hebben gelopen kwam ik aan bij de parkeerplaats waar Gigi meegenomen is naar een andere plek. Er stonden verschillende bussen, maar zoals ik al verwachtte, waren die allemaal buiten gebruik. Als er nu dus iets zou gebeuren, zou ik er net als Gigi helemaal alleen voor staan, maar dat stopte me niet, hier had ik zelf voor gekozen en dus moest ik niet zomaar opgeven. Ik liep rond over de parkeerplaats in de hoop dat ik nog meer aanwijzingen kon vinden, die me bijvoorbeeld zouden vertellen waar Gigi nu was. Ik liep naar de telefooncel waar Gigi vanuit gebeld had naar de politie, maar ook daar waren er geen aanwijzingen te vinden. Op de parkeerplaats stonden ongeveer 20 bussen en ik bedacht me dat een van de bussen de bus moest zijn waarmee we bijna ontvoerd waren geworden. Snel pak ik mijn telefoon en open het nieuwsbericht dat overal werd uitgezonden, daar stond namelijk het kenteken ook in en zo zou ik misschien nog meer aanwijzingen kunnen vinden in de bus.

Een voor een controleer ik alle kentekens en bij de 15e bus, komt dan eindelijk het kenteken overeen met dat wat in het nieuwsbericht stond. Ik zoek naar een tak en steek die tussen de deuren van de bus, waardoor de deuren opengaan en ik loop naar binnen. Ik loop eerst helemaal naar de achterkant van de bus en langzaam, terwijl ik alles controleer, loop ik naar voren toe. In de hele bus heb ik niksen kunnen vinden, totdat ik me bedenk dat ik nog niet in het toilethokje gekeken heb. Snel loop ik naar het toilet toe en open ik de deur, ik opende de deur en zag Gigi's ring op de grond liggen. Dit was dus zeker weten de goede bus, ik raapte de ring op en liep nog een keer naar de voorkant van de bus. Voorin de bus bij de chauffeur zit een opbergvakje waar ik nog niet in gekeken had, bedacht ik me net voordat ik de bus uit wilde lopen. Ik open het vakje en zie Gigi's telefoon liggen, snel pak ik hem en zie dat ze heel veel gemiste oproepen van ons allemaal heeft, ik verwijder deze en besluit de telefoon met me mee te nemen.

Ik stap uit de bus en kijk om me heen, er moet toch ergens een aanwijzing zijn, ergens moet er een teken zijn dat Gigi hier is geweest met de mannen... Overal waar ik kijk, lijkt het wel alsof alle sporen verdwenen zijn, maar ik weet dat ze hier geweest zijn, anders zou ik Gigi's ring en mobiel niet in de bus hebben gevonden.

Opeens hoor ik een auto rijden, het was de hele avond al stil op straat en dus besluit ik me achter een bus te verstoppen. Ik hoor de auto dichterbij komen en stoppen op de parkeerplaats, er gaan twee deuren van de auto open en slaan ook weer dicht. Twee mannen praten met elkaar, "Wat doen we met ze? We hebben hun ook nodig voor dit experiment, we kunnen het niet alleen uitvoeren met haar..." Zegt een van de mannen, ik schrik van deze opmerking en vraag me af over welk experiment ze het hebben. "We moeten afwacht, zolang de politie overal heen gaat waar zij ook zijn, kunnen wij niks, we moeten er alleen voor zorgen dat niemand weet waar we zijn." Antwoord de andere man. Ik kijk om de hoek van de bus en zie dat ze naar de bus lopen waar ik zojuist alle heb doorzocht, als ze zien dat de deuren open staan, haasten ze zich naar de bus en zie ik dat ze het opbergvakje openen. "Shit, waar is die telefoon?!" Roept de man met de blonde haren, de man met de bruine haren haalt zijn schouders op en gaat met zijn handen door zijn haren. "De politie is ons voor geweest! Hoe moeten we dit aan de baas uitleggen?!" Vraagt de man met de blonde haren gefrustreerd. "Het kan niet meegenomen zijn door de politie, wij hebben ze bij alle stappen die ze maakte gevolgd, iemand anders moet hem meegenomen hebben..." Zegt de man met de bruine haren, "We gaan nu gewoon terug naar ons huis en bellen het nummer morgen wel, dan zien we wel wie we eraan krijgen." Stelt de man met de bruine haren voor, de andere man knikt en loopt weer terug naar de auto. Ze stappen in en rijden weg, ik kan nog net een foto maken van het kenteken en dan zijn ze uit mijn zicht verdwenen.

Morgen wordt ik dus gebeld door die mannen, zeg ik nog een keer tegen mezelf. Omdat het al bijna 1 uur 's nachts is besluit ik om in de bus te gaan slapen en voor morgenvroeg een wekker te zetten om 6 uur, zodat ik op tijd weg ben, voordat er bussen vertrekken en ik een volgende schuilplaats kan zoeken. Daar kan ik dan verder slapen tot een uur of 10, wachten op het telefoontje van de mannen en in de tussentijd een plan bedenken.

k