Meegenomen

Hoofdstuk 19

~Sabine

Langzaam wordt ik wakker en open mijn ogen. Overal om me heen is het zwart en ik kan me niet bewegen. Ik open mijn mond om te schreeuwen maar er komt geen geluid uit, in paniek probeer ik om me heen te slaan maar ook dat gaat niet. Mijn ademhaling versnelt en ik begin steeds sneller en harder te ademen. Rustig blijven. Denk ik bij mezelf. Ik denk na over wat er precies gebeurd is, maar dit maakt me niet echt rustig en dus probeer ik te gaan slapen in de hoop dat dat me tot rust brengt.

~~~~ Een uur later...

Ik voel dat iemand aan mijn lichaam trekt en snel open ik mijn ogen. Weer zie ik alleen maar zwart en ik probeer me te concentreren op wat er met me gebeurd. Mijn lichaam kan ik nog steeds niet bewegen en ik merk dat mijn handen los worden gemaakt. Ze worden langs mijn lichaam gelegd en als ik een lichaam dichtbij me voel, grijp ik mijn kans en begin ik het lichaam te slaan.

Opeens voel ik een hard klap tegen mijn wang en snel stop ik met slaan. Mijn wang voelt pijnlijk aan en zonder tegen te werken word ik verder losgemaakt. Als ik dan helemaal los ben gaat er licht aan, bij me staat de man die ik in de bibliotheek ook al gezien had. Ik kijk hem boos aan en probeer mijn angst niet te laten zien. Hij grijnst breed naar me en ik blijf hem boos aankijken. Ik zie dat hij een afdruk van mijn hand in zijn gezicht heeft en ik lach zachtjes. "Wat lach je nou?!" Schreeuwt hij dan boos naar me, ik schrik en kijk de andere kant op. Snel verberg ik mijn lach en ik zie dat hij geïrriteerd raakt. Nog steeds zeg ik niks en de man blijft me aanstaren.

Na een tijdje merk ik dat hij nog steeds aan het kijken is en als ik wil vragen waar hij naar kijkt, merk ik dat ik nog steeds niks kan zeggen. Ik voel met mijn handen aan mijn mond en merk dat er ducktape op mijn mond geplakt zit, ik kijk de man boos aan en hij komt naar me toe gelopen. Mijn boosheid slaat over in angst en als de man dichtbij is begin ik om me heen te slaan en te trappen, de man reageert snel en grijpt mijn handen vast waardoor ik alleen nog maar kan trappen. Een paar keer trap ik raak maar hij blijkt niet onder de indruk te zijn van mijn trappen en in plaats daarvan lacht hij me alleen maar uit. Na een tijdje geef ik het op en zucht ik diep. De man kijkt me trots aan en laat mijn handen los. Daarna kijkt hij me waarschuwend aan en komen zijn handen dichterbij, ik kijk hem vreemd aan en besluit om niet tegen te werken.

"AAAHH!!" Schreeuw ik als de ducktape van mijn mond afgetrokken wordt. Hij gooit het stukje ducktape op de grond en kijkt me spottend aan. Ik kijk hem boos aan en trap hem in zijn mannelijke deel, hij zakt in een en ik ren naar de deur. Als ik merk dat die op slot is begin ik om hulp te schreeuwen en sla ik hard op de deur in de hoop dat iemand me hoort.

Met volle kracht wordt ik naar achter getrokken en ik knal met mijn hoofd op de grond, even zie ik sterretjes maar blijf bij bewustzijn. Zo stil mogelijk blijf ik liggen en heb geen idee wat ik moet doen en wat ik hier doe. Mijn hele plan was in de soep gelopen, ik zou Gigi komen bevrijden en dat zou zo niet kunnen.

De man opent de deur en loopt de kamer uit, langzaam kom ik rechtop en voel ik aan mijn hoofd, ik voel dat er een gat in mijn hoofd zit. Over mijn handen stromen de warme bloeddruppels en ik zoek naar iets waarmee ik de wond dicht kan drukken. De man is nog steeds niet terug en ik kruip rustig naar de deur. Ik begin er zachtjes op te kloppen voel mijn lichaam steeds zwakker worden, "help me alsjeblieft..." Fluister ik zachtjes.

Na een paar minuten wordt de deur geopend en komt de man, met blonde haren, de kamer binnen met een EHBO koffertje. Hij tilt me op het bed en verzorgd mijn wond. "Dit kan even prikken." Zegt hij en ik voel na een paar seconden een pijnlijk gevoel, ik kreun zachtjes van de pijn en knijp in het matras waar ik op lig. Nadat de man klaar is met het verzorgen van mijn wond bedank ik hem en hij knikt alleen maar.

Weer tilt hij me op en loopt de kamer uit, naar een andere kamer, als we binnenkomen zie ik een groot bed staan en daar word ik op neergelegd. "Je moet rusten, ga maar slapen." Zegt de man met de blonde haren kortaf terwijl hij de kamer weer uitloopt en afsluit.

Ik zucht diep en probeer, zoals de man me ook gezegd had, wat te gaan slapen.

Ik sluit mijn ogen en voordat ik het weet beland ik in een droomloze slaap.