Tatlı Küçük Eller (Haikyuu)

30 Numaralı Dolap (part 1)

Kageyama

Kahretsinkahretsinkahretsinkahretsinkahretsin. "Het Kagayama elini oradan çeker misin?" dedi turuncu kafalı çocuk. Bir dolapta sıkışık vaziyetteyekn Hinata'ya sarılıyordum ve iki elim onun popsunu kavramıştı.

"D-d-doğru düzgün HAREKET EDEBİLİYORUM SANKİ GERİZEKALI!" diye bağırdım.

"NEDEN KIZIYORSUN BAKAYAMA HEM BURAYA SIKIŞIP KALMAMIZ SENİN SUÇUN!"

"HİÇTE BİLE HEP SENİN YÜZÜNDEN OLDU PORTAKAL CİK!"

Sanırım size her şeyi en başından anlatsam iyi olur. Hadi biraz zamanda geriye dönelim.

Hinata yanıma gelmişti. Çok heyecanlı görünüyordu. Gözleri resmen parlıyordu. "Kageyama-kun! Az önce çok acayip bir şey öğrendim!"

"N'oldu?"

"Kız soyunma odasında 30 numaralı dolabı kimse kullanmıyormuş. Çünkü dolabın içinden bazen garip sesler geliyormuş."

"Ne saçmalıyorsun sen? Tabii ki bu bir yalan."

"Dediklerine göre 30 numaralı dolapta eskiden bir ceset bulunmuş. Bu okulun öğrencisi bir kızmış. Biri onu öldürüp dolaba atmış. Ceset oradan götürülse de o günden beri kızın ruhu dolabın içinde sıkışmış diyorlar."

"Yalan bunlar. Açıkça yalan."

Hinata sinirlendi "Neden sana yalan söyleyeyim ki!"

"Hayalet diye bir şey yok çünkü geri zekalı!"

"Hemen hakarete geç zaten sen Bakayama!" Hinata kaşlarını çattı "Sana ispatlayacağım. Bu okul çıkışı herkes gittikten sonra kızlar soyunma odasına gidip 30 numaralı dolaba bakacağız. Yanıldığını görüp korkudan altına yapacaksın."

Ben de kaşalarımı çattım "Asıl sen korkudan altına yapacaksın! Tamam geliyorum!"

Hinata'nın gülüşü muzip bir hâl aldı "Hem hayalet olmadığını savunuyorsun hem de korkudan altıma yapacağımı söylüyorsun gerçeten salaksın değil mi Ka~ge~ya~ma~kun."

Ona karanlık bir gülümsemeyle karşılık verdim "Zaten altına yapma sebebin hayalet olmayacak."

Hinata irkilip geri çekildi "He-her neyse. Ben sınıfıma gidiyorum. Unutma buluşacağız."

****

Okul çıkışı herkes gittikten emin olduktan sonra kızlar soyunma odasına girdik. Anlaşılan bir gurup oğlan kızlar soyunma odasının anahtarının kopyasına sahipmiş. Hinata herkesle hemen arkadaş olabildiğinden anahtarı onlardan almış.

Soyunma odasına sessizce girdik. Çok yanlış hissettiriyordu ve bir açıdan utanç vericiydi. 30 numaralı dolabın önüne geçip birbirimize baktık. Başlarımızla yapacağımız işi onayladık. Hinata korkudan titriyordu. Arkama geçiti. Hayalet olmadığını savunan ben olduğumdan dolabı açan da ben olmuştum. İtiraf etmeliyim açarkan biraz tırsmadım değil ama davamdan vazgeçmezdim.

Dolabı açtığımda düşümdüğüm gibi bomboştu. Gülümsedim "Gördün mü sıradan bir dolap işte."

Hinata "Belki şuan burada değildir." dedi lafı ağazında geveleyerek.

"Nasıl burada olmasın salak! Sen dedin ya ruhu buraya sıkışmış diye!"

Biraz tartışırken kapıdan kız sesleri gelmeye başladı. Kahretsin herkes gitmiş olmalıydı! Panikle Hinata ile 30 numaralı dolaba girip kapağını üstümüze kapadık.

Buarada kızlar da içeri girmişiti içlerinden biri konuşmaya başaldı "Çok enteresan kapı açık. Kilitli olur sanmıştım."

Başka bir sesi ona karşılık verdi "Ne iyi işte şanslısın. Hemen dolabına bak burada bırakmışsın diye."

"Tamaaaam." Kız bir süre dolap gıcırtıları kulağıma geldi. En sonunda kız "Gerçekten burada unutmuşum."

"Peki artık gidellim mi?"

Gidecekler diye bir oh çekecekken Dirseğim yanlışlıkla dolabın yaslandığım yüzüne çarptı. Tırsan Hinata da başını çarpmıştı.

"Bu-bu da neydi?" dedi eşyasını unutan kız "30 nu-numaralı do-dolaptan geldi."

Diğer kızın da sesi korku doluydu "Sa-saçmalama hayalet diye bir şey yoktur. Yi-yine de he-hemen  gidelim bence."

Eşyasını unutan kız "Hemde hemen!" dedi. Ardından koşma sesleri duydum. Burayı terk etmişlerdi.

"Sonunda gittiler." dedim "Hadi biz de buradan gidelim artık."

"Bence de." diye bana karşılık verdi. Dolabın kapağını içeriden ittirmeye başladı "Ha?"

"Ne 'ha?' sı?"

Hinata korkuyla bana baktı "Açılmıyor Kageyama!"

"Ne demek açılmıyor! Dur ben de deneyeyim." Dolap kapağını tüm gücümle ittirdim. İşe yaramayınca vurmaya başaldım. Ama... "Açılmıyor!"

İşte bu yüzden şuan bu haldeyiz. Daha sonra bir şekilde Nishinoya-senpai'yi arayıp bizi kurtarmasını istedik ama o gelene kadar maalesef burada böyle kaldık.