Zó fout

De confrontatie

Godver de tering! Ik moet weer naar school! Ik heb een weekje vrij gekregen door het verlies van mijn moeder, maar mijn vader wilde graag dat ik weer terug ging. Ik vertelde hem dat een week niet lang genoeg is, maar hij vond dat ik school kan gebruiken als afleiding en dat als ik thuis blijf zitten dat dat dan op mijn gezondheid gaat werken. Ik gaf hem deels gelijk, alleen ik wíl helemaal geen afleiding. Ik wil blijven huilen om mamma. Ik kan het toch niet zomaar aan de kant zetten?!

Mijn vader opent de deur.
'Veel plezier op school schat,' zegt hij rustig en mij geeft me een kus op mijn wang.
'Veel plezier op je werk, pap,' zeg ik terwijl ik naar mijn fiets toe loop.
'Doei!'
'Doei'
Ik fiets weg. Naar school. Het kutste van weer naar school gaan is misschien wel de confrontatie met mijn klasgenoten. Ik hoef hun medelijden niet ge horen. Ik hoef niet te weten hoe erg ze het wel niet vinden. Ik begrijp dat ze het erg voor me vinden en dat ze er voor me willen zijn, maar zíj moeten begrijpen dat ik geen zin heb om ieder moment van de dag aan mijn moeder herinnerd te worden. Leraren zullen iedere keer weer zeggen hoe fijn ze het wel niet vinden dat ik er ben. Mijn mentor zal me ieder mogelijk moment laten weten dat ik altijd bij haar terecht kan. Nee! Ik hoef dit niet! Ik wil dit even zelf verwerken! ZELF!

Het moment dat ik de school binnen stap voel ik iedereens blik op me branden. Letterlijk íédereen merkt me op! Ik probeer onopvallend naar mijn kluisjes te lopen. Je verwacht misschien wel dat dit niet lukt. Iedereen gaat voor me aan de kant. Er ontstaat een soort open cirkel om me heen. Het is fucking druk in de gang! Kom op! Gebruik de ruimte. Het is ook wel weer fijn zo, niemand die tegen je aanbotst, alleen schaam ik me kapot!

Eindelijk aangekomen bij de kluisjes. Ik sta met mijn gezicht maar de kluisjes toe. Hopelijk zien minder mensen me zo. Ik open mijn kluisje en verberg me een beetje achter het deurtje. Misschien lijkt het een beetje alsof ik hier stiekem aan het roken ben of zo, maar nu herkent tenminste niemand me. Behalve mijn vriendengroep natuurlijk. Die herkent gewoon mijn kleding. Mijn postuur. Mij.

Ik hoor iemand kuchen. Voorzichtig kijk ik langs het deurtje van mijn kluisje. Het is Will. Zijn halflange blonde haren hangen perfect langs zijn gezicht.  Hij noemt zichzelf half-hipster. Hij draagt altijd gekke kleding, maar het staat hem wel fucking goed. Will is die ene Guy waar je altijd wel wat sigaretten bij kan halen, of druks. Volgens mij is hij ook gewoon altijd stoned.

Will

Ik (Sue)

'Drugs zijn goed tegen verdriet,' zegt zij met zijn rustige lage stem terwijl hij naar zijn zakken wijst'
'Nee bedankt,' antwoordt ik. Ik kom nu helemaal achter mijn kluisje vandaan. Er komen namelijk nooit zomaar mensen op je af gestapt als je met vrienden bent. Dat is té awkward voor ze.
'Hoe is je pa?,' vraagt Will.
'Beter dan ik,' zeg ik rustig. Ik kijk om me heen en besluit dat ik mijn kluisje weer kan sluiten.
Ik gun het je pa meer,' lacht Will. Ik lach mee. De bel gaat.

'Wat heb je nu?,' vraag ik aan Will.
'Muziek, jij?'
'Wiskunde of zo denk ik'
'Borrringgg! Maar daar denk jij zeker weer anders over'
'Yup'
'Nou dan zie ik je weer in de pauze meid'
'Ik hoop het... Doei!'
'Dag schat!'
Denk niet dat ik een relatie heb met Will hoor. Vrienden zeggen ook schat tegen elkaar. Hij zegt eigenlijk tegen iedereen wel schat. Hij is best wel wat ouder dan ik. We zitten wel allebei gewoon in de zesde maar hij is een paar keer blijven zitten. Druks enzo...

Ik stap net op tijd het lokaal binnen.
'Ga maar snel zitten, Sue,' zegt mevrouw Brokkels vriendelijk terwijl ze naar de enige lege plek wijst, helemaal achter in het lokaal. Ik schenk er nog geen aandacht aan en ga gewoon zitten. Wanneer mevrouw Brollels begint met de les merk ik pas op naast wie ik zit. Kut... het is Steve, mijn crush!

Steve (foto van zijn insta... ik geef toe, ik ben een stalker... maar doe jij dat dan niet bij je crush?)

Ehe... akward! Ik merk dat ik opeens heel onhandig word en me niet meer kan concentreren. Kijkt hij? Hij is echt fucking populair. Niet dat ik dat niet ben, maar toch. Ik heb eigenlijk nog nooit iets tegen hem gezegd. Hij merkt op dat ik ongemakkelijk wordt van deze situatie en hij vind het wel grappig.

Hij besluit dus ook een typische "Steve-grap" te maken. Nou ja, grap... het is meer gewoon plagen. Hij laat zijn potloot "perongeluk" vanaf zijn tafel naar de mijne rollen. Heel ver over mijn tafel heen.
'Oeps,' zegt hij sarcastisch. Hij bedoelt het gewoon als een grapje, maar ik raak helemaal in paniek.
'Ik pak het wel even zelf hoor,' voegt hij toe met een sexy lachje. Ik schrik van zijn arm die helemaal over mijn tafel hangt en deins weg. Kut, kut, kut! Dat zag er echt niet uit! Waarom deed ik dat!

Hij lacht even en gaat daarna weer door met het gesprek dat hij had met zijn overburen. Dat was zó akward! Niet normaal!

Eindelijk gaat de bel en ik vlucht het lokaal uit. Ik heb me gewoon níét kunnen concentreren naast Steve! Ik heb de hele tijd na zitten denken over hoe ik er uit zag, of hij keek, of ik niet te dicht bij zat en bij iedere onverwachte beweging deinste ik vanzelf weg. Het was zó awkward!

Het is pauze en ik loop naar mijn kluisje. Zoë en Macy zijn er ook. Meteen lopen ze naar me toe.
'We gaan het niet over mijn moeder hebben,' laat ik ze even herinneren.
'Wat jij wil schat,' antwoordt Macy en Zoë knikt.

'Laten we het hebben over boyssss!,' voegt ze toe. 'Jaaaasss! Leuk!,' schreeuwt Macy net iets te hard waardoor een paar mensen omkijken.
'Nu je het zegt,' begin ik, 'ik zat tijdens wiskunde naast Steve!'
'Omg girl! Tell me the details!,' giechelt Zoë en ze komen bijden dichter op me staan.
'Nou het was niet bepaald leuk ofzo...,' lach ik een beetje, 'het was eerder gewoon fucking akward!'
'Ahhh, next time better! Misschien zie je hem wel op het feest van Femke!,' zegt Macy en ze geeft me een knipoog. 'Feest?,' vraag ik. 'Oh ja, jij was er vorige week niet...,' zegt Macy, 'maar Femke heeft serieus de hele vijfde en zesde klas uitgenodigd bij haar thuis!'
'Omg, precies waar ik aan toe ben! Wanneer?,' vraag ik. 'Morgen, vanaf tien uur, party time!,' lacht Zoë en dan gaat de bel.

'Daaaaag,' gillen Zoë en Macy en ik gil vrolijk terug alsof ik alles wat er is gebeurt, met mijn moeder en zo, al ben vergeten. Nou, ik kan je vertellen, ik doe als of.