Zó fout

Hoofdstuk 7

"BAM!" Ik schrik waker. 'Godver! Waarom klappen die deuren hier zo hard dicht!,' hoor ik iemand zeggen. Het is Steve. Wacht, Steve?!
'What the fuck...,' zeg ik uit reflex. Ik wrijf slaperig met mijn handen in mijn ogen. 'Eh... ik heb croissantjes!' Steve houd een zak naast zijn hoofd. Verward kijk ik hem aan.

'Stop, stop, even vanaf het begin,' zeg ik terwijl ik rechtop ga zitten in bed.
'Nou, je weet wel gister.' 'Ja, dat weet ik nog,' zeg ik beschaamd. 'Nou je wilde echt niet naar huis, dus ik dacht ik breng je hier heen.' Hij kijkt me aan alsof dit allemaal heel normaal is.

'En waar is hier?' Ik probeer zijn nuchterheid te doorbreken, maar krijg al snel door dat dat hem niet gaat worden. 'Oh, je ligt nu in het bed van kamer...' Hij kijkt even op een pasje. '... van kamer 23 in het motel.' Hij kijkt me aan alsof dit de normaalste zaak ooit is. 'Zullen we dan maar gaan ontbijten?,' vraagt hij. Voor ik kan antwoorden legt hij de zak met croissantjes op tafel. 

Verward stap ik het bed uit. 'Ik heb je gewoon met kleding en al in bed gelegd. Sorry, naar dat leek me gepaster,' lacht hij als hij me raar naar mijn kleding ziet kijken en hij opent de zak. Ik ga tegenover hem aan het tweepersoonstafeltje zitten. Best gezellig zo, lekker ontbijten met Steve in het prachtige ochtendlicht dat door het grote raam heen schijnt.

'En waar heb jij dan geslapen?' vraag ik een tikkeltje verlegen. Steve wenkt naar een klein matrasje op de grond naast het mega grote tweepersoonsbed waar ik in sliep. 'Daar,' lacht hij. 'Serieus? En dan laat je mij dáár in slapen?' Ik moet er een beetje van lachen. 'Ja, ik wist toch niet of ik er bij mocht liggen.' We schieten in de lach. 'Ik beloof je, er is niets gebeurt tussen ons.' Hij neemt een grote hap uit zijn croissant.

'Maar, waarom was je daar eigenlijk, gisteren?'
Meteen wordt het gesprek wat minder leuk. 'Dat is een heel verhaal,' mompel ik. 'We hebben alle tijd.' Steve pakt nog een croissantje en neemt een nóg grotere hap.  'Je hoeft het niet perse te vertellen, als je het écht niet wilt.' Hij kijkt me lief aan. 'Nou, ik was weggerend,' zeg ik dan toch. 'Waarom? Het heeft toch niet met je moeder te maken hè? Je weet dat je me alles kan vertellen.' Hij klinkt bezorgt. 'Nee, daar heeft het niet mee te maken. Nou, misschien half.' Ik voel dat mijn ogen zich alweer aan het vullen zijn. 'Serieus, Sue, wat was er?' Hij legt zijn croissantje neer en leunt een beetje naar me toe. 'Nou, je weet misschien wel dat ik een stiefvader heb?' Steve knikt. 'Nou, nu mijn moeder er dus niet meer is...' Ik stop even met praten, maar kennelijk heeft Steve veel geduld, want zonder dat hij ook nog maar één hap eet, wacht hij. Aandachtig kijk hij me aan.
'Mijn echte vader vind dat ik nu bij hem moet komen wonen. Hij heeft er kennelijk meer recht op en heeft alles al achter mijn rug om geregeld.' Terwijl ik praat begin ik te huilen. 'Nu moet ik bij dat kut mens gaan wonen!' Steve knikt rustig. Na een korte stilte die hij nodig had om na te denken leunt hij over de tafel en zegt: 'Je hoeft niet te huilen. Ik weet zeker dat we dit kunnen oplossen.' Hij neemt weer een hap. 'Maar je mag wel huilen natuurlijk.' Ik moet lachen. 'Gelukkig. Maar waarom was jij daar dan? Het was een beetje een raar tijdstip om alleen buiten te zijn, vind je niet.' Ik neem een grote slok van mijn glas water.

Pov. Steve

'Maar waarom was jij daar dan? Het was een beetje een raar tijdstip om alleen buiten te zijn, vind je niet,' zegt Sue. Ze neemt een grote slok van haar glas water en leunt achterover, klaar voor een mooi verhaal.
Shit! Waarom vraagt ze dit! 'Nou,' stotter ik, 'ik moest even brood kopen, en ik dacht ik ga gelijk frisse neus halen enzo.' Uit zenuwen prop ik de rest van mijn broodje in mijn mond.
'Daarom was ik daar,' lieg ik, maar ik ga haar natuurlijk niet vertellen dat ik gewoon weggerend ben. Dan moet ik haar ook gelijk vertellen waarom en dat hoeft ze niet te weten!

Je kan best populair zijn. Maar dat betekend niet meteen dat je voor de rest ook een leuk leven leidt. In ieder geval, ik ben populair en ik heb een kutleven.