Bilgisayardan kendi çektiğim fotoğrafları açtım. Tabi ki içinde Zeynep'in olduğu klasörü seçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel kadınım benim...
Nereden nereye geldik ama yine tam olarak toparlanamadık.
Ayrı evlerde uyumak nedir ya?!
Saat 02.31 olmuş bile.
Daha fazla dayanamayacağım. Telefonu elime alıp Zeynep'i aradım. Cevapladı. Sesini duyacağım için sevindim, rahatlayıp derin bir nefes aldım.
"Efendim"
"Uyandırdım mı?"
"Uyumuyordum"
"Cihangir?"
"O çoktan uyudu"
"Gelip alayım mı sizi?"
"Hayır, Kerem"
"Ooofff.. Sen niye uyumadın?"
"Oturuyoruz Nihan ablalarla"
"Seni dolduruyorlar mı yine?"
"Yok öyle bir şey"
"Gördük! Onlar yüzünden şu an yanımda değilsin"
"Bir dakika"
Tahminimce Nihan ablaların yanından kalkıp başka bir yere gitti. Cevap verene kadar bekledim.
"Kerem böyle söylediğinde beni suçluyorsun farkında mısın? Ben dolduruşa gelmiş oluyorum sonra. Sadece onların söyledikleri bana mantıklı geldi ve sana tavır almam gayet olası bir şeydi. Bugün olmasa yarın olacaktı. Çünkü annenle ilgili sorunu çözmedin"
"Tamam bundan sonra çözüldü. Bir daha böyle bir şey olmayacak"
"Ne için söylüyorsun bunu? Ne için emir veriyorsun? Bir daha böyle bir şey olmayacak, çünkü gitmeyeceksin mi diyorsun?"
"Zeyneep... Hayır! Alınganlık yapma. Senin için söylemedim. Annem için söyledim. Annemle ilgili sorunu tamamen çözdüm. Haliyle senin de bana tavır almana gerek kalmayacak işte, olay bu"
