GERİ DÖNÜŞ

Ölüm ve Yeni Başlangıç

Ailem bu aralar bana daha farklı davranıyor sanki düşüp kırılmamdan korkar gibi. Ben böyle davranmalarını önümüzdeki doğum günüme bağlıyorum. Tek çocuk olduğum için ilgi hep bende ama bu sefer daha farklı adlandırmadığım bir sekilde. Masada ailecek kahvaltı yapıyorduk.

" Bugün arkadaşlarımla buluşabilir miyim?"

babam kafasını yemekten kaldırdı ve

"tabiki de ne kadara ihtiyacın var?"

ah babamın böyle ince düşünüşlü olması beni mutlu ediyor

"400 lira yeter baba."

babam kafasını salladı ve yemeğe devam ettik.
"Kendine dikkat et."

masadan  kalktım, babam ve annemin yanaklarından öperek

"merak etme baba kendime dikkat ederim."
                            ***
Mağzada ayaklarım yorulmuştu oturmaya başladım ama canım arkadaşlarım hiç yorulmamışlardı gezmeye, kıyafet bakmaya devam ediyorlardı. Sabahtan beri izlendiğim duygusuna kapılmıştım, arkama bakmaktan kendimi alamıyordum. Mağazadan dışarı bakınca siyah kapşonlu uzun boylu biriyle göz göze geldik. Gözleri gökyüzü mavisine benziyordu. Hipnotize olmuş gibi birbirimize baka kaldık ismimin seslenilmesiyle o tarafa doğru döndüm.

"Alivina bu üstümde ki nasıl?"

geçiştirmek amacıyla

"iyi iyi olmuş."

başımı dışarıya doğru çevirdiğim de mavi gözlü adam yok olmuştu. Mağazadan çıktım ve dışarı da gözlerimle onu aradım, 5 saniyede nereye kayboldu ki? Arkama döndüm tam ilerleyecekken onu yine gördüm, tam yanına doğru ilerleyecekken ayağıma kramp girdi

"Ayh ayağım çok acıyor. "

gözlerim doldu. Bianda acı geçmişti. İyleşmem sanki bu sefer daha yavaş olmuştu. Bunu babama sormam gerek. Hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalktım, mağazaya hızlıca giriş yaptım. Kızlar aldıkları kıyafetlerin parasını ödedikten sonra

"ben eve gidiyorum siz ne yaparsanız yapın."

kızlar yanlarından ani ayrılmama alışmışlardı.

"Görüşürüz, kendine iyi bak." Anna'ya gülsedim.

"sende iyi bak kendine. "
                              ***
Eve geldiğim de hiç ses çıkmıyordu.

"Baba, anne"

içeriye doğru seslemdim ama cevap gelmemişti. Solona doğru ilerledim salonda  2 kişi oturuyordu yanlarına ilerledim bunların annem ve babam olduğunu anladım ama kafalarından vurulmuşlardı.

"ANNE, BABA GÖZLERİNİZİ AÇIN LÜTFEN!"

hıçkırırak ağlamaya başladım.

"Gitmeyin beni bırakmayın. Bunun için hazır değilim."

yere çökmüş bir şekilde ağlamaya devam ettim.

"Onların ölmesine hiçbir zaman  hazır olmiyacaktın. Onların ölmesi gerekti. Zamanında seni bize vermeleri gerektiği gibi."

korkuyla kafamı kaldırdım ve mavi gözlü çocukla karşılaştım, ayağa kalktım ona bağırmaya başladım.

"Sen mi öldürdün? Onlar benim ailem bunu nasıl yaparsın? Beni kimseye vermek zorunda değillerdi."

bana ifadesizce baktı.

"Onlar senin gerçek ailen değil senin gerçek ailen benim, sana hiçbir gerçeği anlatmamışlar."
 
Selam yeni kurguyla ben geldim. Bu kadar emek veriyorum küçük bir  yıldıza basılması çokta zor olmamalı. Lütfen o küçük yıldıza basın ve mutlu olayım , şevke geleyim.❤❤