Zar(i)f

Siyah Zarf

"Olmuyor...
Ne yapsam olmuyor...
Bu kaçıncı ayrılık akşamı?"

Ne güzel yazmış. Ne de güzel içime dokunuyor. Ne güzel sevmiş. Ne de güzel terk edilmiş...

Kulağımda kulaklık, Manuş Baba dinleyerek eve dönüyorum. Hava soğuk. Ellerim cebimde. Cebimde siyah zarflı bir mektup. Ellerim mektupta. Cebimin içinde tutuyorum mektubu. Soluyorum şu kirli havayı. Sorguluyorum hayatı. Yürüyorum nazlı nazlı. Ben sanırım terk edildim.

Ah şu dar sokaklar...
Ah şu yüksek binalar...
Ah şu kararan hava...
Ve ah şu içimdeki ses...

Başladım Ah' lara yine. Bitmedi ki zaten hiç. Terk edilim. Bırakın "AH!" çekeyim. Yaşadığım şehirde deniz yok. Bozkır çocuğuyum ben. Buralarda canı sıkılınca insanın, sahil kenarına gidip denizi izlemek gibi bir lüksü olamaz. "Denizsiz şehirde yaşayamam ben." ler, bizi insan yerine koysa iyi olacak. Burda deniz yok ve yaşıyorum.
Terk edildim. Sahilde yok, nereye gitsem? En iyisi mi ben sert dalgaların olduğu bir yere gideyim.

İşte nereye gittiğimi bilmeyen ayaklarım ve ben yürüyorum. Yüreğimi elinin içine alan Manuş Baba ve ben...
Her şey bana kırgın. Ben her şeye kırgınım. Terk edilmiş bir kadınım ben. Siyah bir zarfın içine mahkum edilmiş bir kadın.
Yağmurluyum bu gece.
Üzgünüm Ey İnsanlar!
Ekinler meyve vermeyecek bugün gönlümde.
Fırtınalı bir yağmurum.
Kasıp kavuracağım önüme gelen ne varsa.
Siz bilmezsiniz ama..
Ben,
Terk edildim.