With You Before And Again

Chapter II: He's here

•••HEYNA•••

Mugto pa ang mga mata ko hanggang ngayon. Ang sakit talagang tanggapin na wala na talaga sila. Nagpupunas parin ako ng aking mga mata.

Tumingala ako sa langit. Punong-puno ng bituwin. Ngayon ko lang rin napansin na kabilugan pala ng buwan. Nakakatakot. Para bang nasa isang horror movie ako ngayon. The feels nga naman talaga o.

May mga nalipad pang paniki. Hindi kaya nato-trauma yung mga artistang gumaganap sa mga horror movies, tulad na lang ng 'Insidious'.Nakakatakot kaya iyon. May demonyong kulay dilaw ang mata, ang creepy.

Naiyak pa rin ako. Napatigil na lang ako sa paghikbi ng may narinig aklng sumigaw. "Tulong! Tulungan niyo ako!" Hala, anong nangyayari?

Lumingon ako sa gawi ng sumisigaw. May babaeng nakaupo sa sahig na sobrang umiiyak. Nakatingala siya sa itaas na para bang may tinitignan na katakot-takot.

Tumingla rin ako at nakita ko ang isang usok na kulay itim. Pula ang mga mata nito. "Hindi ko pa tapos ang misyon ko! Wag mo akong kukuー aakk!" Nanlaki ang aking mga mata at napatakip na lang ako ng bibig ng biglang ibaon ng itim na usok yung kanyang kamay sa dibdib ng babae.

"P-Please.... W-Wag... Urgh!" bigla naa lang siyang naging abo at bigla itong pumasok sa bibig nung itim na usok. What the heck!?

Matapos niyang langhapin ang lahat ng abo, nagpalingalinga siya. Muntikan na niya akong mahuli mabuti naman at nakapagtago ako.

Naiyak na lang ako ng dahil sa awa para sa babae. Ano kayang nangyari sa kanya? Sa kakaisip, di ko namalayang nakatulog na pala  ako sa kalsada.

**********

Nagising ako ng maramdaman kong may mainit na bagay na dumadampi sa aking mukha.

Dinilat ko ang mga mata kong nananatiling mapungay dahil kakagising ko lang, nakita kong pasikat pa lang ang araw na isang senyas na umaga na at kailangan ko nang bumangon.

Habang natayo sa sulok ng pader kung saan ako nakatulog kagabi kakaiyak, naalala ko na naman kung papaano nilisan ni Patrick at Helena ang mundo. Kung paano naglaho ang dalawang tao na natitira na nagpapakita kung ano nga ba ang naging halaga ko dito sa mundo.

My tears burst out inside my eyes as this water is making a stream down through my face. A pang of pain is felt by my heart. Para bang sinugatan ng ilang beses ang aking puso sa katotohanang wala na sila at hinding-hindi ko na sila muli pang masisilayan.

Naglalakad ako pabalik sa bahay nina Lola Gabriela, hindi parin tumitigil ang pag-agos ng luha sa aking mga mata. Hindi ko alam, pero I wish I was numb. Walang nararamdaman. Manhid na lang sana ako. I have enough of these shits and I want to be free.

Free from pains.

Free form tears.

Free from despises.

Free from guilt and hatred.

Free from dramas.

Free from everything that causes everything to be dark, dull and lightless.

I want freedom, peace so I can do what normally ghosts do.

Tumigil muna ako at hinayaan ko ang malamig na simoy ng hangin na dumampi sa aking mukha, pisngi, at sa buong katawan ko. This refreshes me. This gives me hope. Para bang nawawala lahat ng problema ko sa tuwing nalalakaran ng hangin ang aking katawan.

I felt my soul grown. Parang nagising ang diwa ko na kailangan kong bumangon if I don't want to face the consequences if ever I failed my mission. Masyado ng masakit. Wag na niyang dagdagan.