Evrim.

-Başlangıç.-

Sabah uyandım okula gittim herzamanki gibi itilip, ezilip dışlanma. Okuldan çıktım eve gittim, bir güzel eşofmanlarımı hazırladım koyuldum yola.
Salona vardım, üstümü değiştirdim önce herkezle bir tanıştım. Oradaki insanlar böyle çok cana yakın, içtenlik ile hitap ediyordu bana. Bu beni heveslendirdi, antrenörüm yanıma geldi beni kocaman bir aynanın karşısına geçirdi, ve devam etti;
İlk işimiz ayaklar, duruş.
İlk bir ay bunları yaptım evet çok sıkıldım, ama o hırsımı hiçbir zaman kaybetmedim, yılmadan devam ettim. Bu arada okuldada bana bir özgüven gelmişti bile.
Sonunda eldivene ulaşabildim, bundan sonra arkadaşlarım kum torbalarıydı. Böyle yaklaşık 2-3 ay kum torbası ve ağır antrenmanlar sonucu yavaş yavaş içimdeki cevher parlamaya başlamıştı. Oradakı insanlar tebrik ediyor, ne kadar başarılı olduğumdan bahsediyorlardı. Zaman geçti dahada geliştirdim kendimi, okulda kimse ile işim olmuyordu kimseninde benimle.

   İlk kavgam.
Okulda herşeyin sıradan olduğu bir gün çocuğun biri dik dik beni kesiyor. Amacı belli idi kavga etmek. Şeytana uyup kabul ettim. nereden ettiysem!
Çıkış zili çaldı okulun az aşağısında boş bir araziye götürdüler bizi dedilerki başlayın artık!!
Çocuk bana ilk yumruğu attı, afalladım, kendimi toparladım gardımı aldım. Darbelerden kaçtım ve öğrendiklerimi uyguladım. Bir kaç yumrukla çocuğu yere serdim. Sevinmiştim tabiki kim sevinmez okulda bir havam olmuştu artık. Bu kavgalar bir değil, beş değil, on değil, böyle böyle devam etti.
Ta ki vicdanım dur! Diyene kadar.
Artık benimde o gaddar çocuklardan farkım kalmamıştı,
Çevremdekileri kırmak bana göre değildi. Kavgaları kazandım belki ama hayatın bana kurduğu bu pusuya düştüm. Okulda çok arkadaşım olmuştu, hatta kız arkadaşım bile vardı. Herşey ne kadarda hızlı gelişmişti....

Devamı için  takipte kalın yakında 3. Bölümü saygılar...