Lost ft. Roadtrip

•3

ik laat het glas vallen en laat me zakken op de grond "Auuwww! Help!" Roep ik huilend. Het laatste wat ik zie voordat ik wegval is dat alle jongens komen aanrennen....

Pov Brooklyn.

We hoorden geschreeuw uit de keuken komen en een glas die kapot viel. We rennen met z'n allen snel naar de keuken toe, "omg! Wat is er aan de hand" vraag ik paniekerig aan het meisje. Ze heeft haar hoofd nog steeds tussen haar knieën en gaat door met huilen en schreeuwen, de jongens kijken me verbaasd aan. Ik geef aan dat ze terug naar de woonkamer moeten en dat doen ze dan ook. Ik ga naast haar zitten en trek haar in een knuffel, "Wat is er?" Vraag ik zo lief mogelijk. Ze doet haar hoofd langzaam omhoog en dan zie ik haar dikke, rode ogen. Ik schrik er best wel van. "Hoofd" is het enige wat ze eruit krijgt. "Wil je een aspirientje?" Vraag ik. Geen antwoord. Ik til haar voorzichtig op waarvan ze eerst schrikt maar het daarna laat gaan, ik leg haar voorzichtig in mijn bed en loop terug om de glasscherven op te ruimen. Als ik terug kom in de woonkamer zie ik dat ze vredig slaapt, de jongens waren even boodschappen aan het doen en pijnstillers aan het halen.

Pov Mikey.

We lopen door het winkelcentrum, we moesten wat boodschappen halen en pijnstillers voor 'het meisje' waarvan we haar naam nog steeds niet weten. Ik ben best wel erg geschrokken van wat er net is gebeurd, ik zie er dan wel best wel stoer uit maar ik heb een teer hartje. "Ey mikey, kom je nog" roept Jack "ja kom eraan" roep ik terug. Ik kijk in de etalage en zie een leuke meidentrui hangen, ik loop snel naar binnen en koop hem voor het meisje, dat heeft ze wel verdiend na zo'n zware tijd. Nadat ik de winkel uitkwam zijn we terug naar huis gegaan, toen we binnen kwamen zat het meisje rechtop met Brooklyn ernaast.

Pov Laura.

Ik word wakker, ik zie geen jongens om me heen. Alleen Brooklyn die op de bank zit. Als ik recht zit schiet er iets in mijn hoofd, het was mijn naam! Ik weet mijn naam weer! "Brooklyn! Ik weet mijn naam weer! Ik heet Laura!" Roep ik blij. Hij kijkt op en heeft en grote glimlach op zijn gezicht, als de jongens binnenkomen van de boodschappen zitten we nog steeds naast elkaar. De jongens komen tegenover ons zitten en vragen "wat is er?" "Heeft ze weer pijn?" Ik begin een beetje te grinniken "jongens! Ik weet mijn naam weer! Ik heet Laura" zeg ik enthousiast. Ik hoor allemaal gejuich tegenover me en ze zijn hartstikke blij voor me, ze voelen nu al echt als broers voor me.

Pov Andy.

Ik ben hartstikke blij voor Laura dat ze haar naam weer weet, het is zo'n lieve meid en ik hoop dat ze bij ons mag blijven en dat Blair niet moeilijk gaat doen. We hebben hem namelijk nog niks verteld van ons 'bezoek'
Het is ondertussen al half 11 en ik zie dat Laura moet gapen. "Wil je slapen?" Vraagt Rye aan Laura, "ja, graag! Ik slaap wel op de bank" zegt ze. "Ga maar in mijn bed, ik slaap wel op de bank" zegt Brooklyn. Ik denk dat hij haar leuk vind, hoe goed hij steeds voor haar zorgt heb ik nog nooit gezien bij onze Brook.

Pov Laura

Ik heb mijn pyjama aangetrokken en mijn tanden al gepoetst als ik terug kom in de kamer. De jongens liggen allemaal al in positie, ik voel me best wel schuldig dat Brooklyn zijn bed moet afstaan voor mij.. ik ga stil in zijn bed liggen en val dan in een onrustige slaap..
"NEE! STOP, BLIJF ALSJEBLIEFT VAN ME AF" schreeuw ik huilend. "Alsjeblieft laat me gaan" ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Sjoerd komt met een mes op me aflopen..
Toen werd ik wakker geschud uit mijn vreselijke nachtmerrie, en zie Brook voor me zitten. "Hey, gaat het wel? Had je een enge droom?" Vraagt hij, "ja, het was een soort flashback" en dan leg ik het hele verhaal uit van de ontvoering en de 'vrijlating'. Brooklyn kijkt me met tranen in zijn ogen aan en zegt "sorry" "daar kan jij toch niks aan doen" zeg ik plagerig tegen hem. Hij gaat weer terug naar zijn bed, en ik probeer weer te slapen, maar het lukt niet.. tranen springen weer in m'n ogen "Brooklyn" fluister ik zacht "ja?" Krijg ik terug "kan je alsjeblieft naast me liggen?" Vraag ik een beetje verlegen "ja natuurlijk!" Antwoordt hij, waarna ik het bed voel inzakken. Hij slaat z'n armen om me heen en ik val langzaam in een diepe slaap.
De volgende ochtend.
Ik word wakker en er ligt niemand meer naast me, ik kijk om me heen en zie niemand! Ik sta snel op en ga door het huis. 'Ze hebben me achtergelaten' is het enige wat ik kan denken 'waarom zouden ze dat doen?!' En ik begin te huilen, helemaal in m'n eentje....