İKİ DELİ~Düzenlenecek

İki Deli

"Asel uyan artık!"Birinin beni sertçe dürtmesiyle içimden küfürler saydırıp gözlerimi açtım.

Tahmin ettiğim gibi beni uyandıran Sedef'di.Hayır bu kızla niye ben bir eve çıktım ki?

Biliyordum böyle olacağını al işte Asel aldın başına belayı!

Sedef üniveristeden mimarlık bölümünden arkadaşım.İkimizde ikinci sınıfta mimarlık okuyoruz.

Özünde iyi bir kız ama bazen çok şımarık davranıyor ve beni deli ediyor!

"Kızım sen alar mısın beni neden uyandırıyorsun!?"Dediğimde sinirle yorganı başımın üzerine çektim.

"Ay Asel bir ara hatırlat da az önce yapmaya çalıştığın espriye güleyim.Off hadi kalk bugün alışverişe gideceğiz."

"Bensiz git!"

"Ay Asel şimdi düşüp bayılacağım!Kendi doğum gününü unuttum deme bana!"Sedef'in cümlesi biterken sinirle yorganı üzerimden attım.

"Evet unuttum!"

"İyi işte hatırladın hadi kalk alışverişe!"

"Ya kızım ben doğum günü kutlamıyorum!Şimdi yürü git başımdan!"

"Asel yarın doğum gününü bizimkilerin  evinde kutlayacağız.Şimdi uyursan uyu sana ben birşeyler bakarım!"

"Alma çünkü giymeyeceğim!"

"İnşallah canım ya!"Sedef odadan çıkarken konuşmuştu.

Yok daha ilk haftada bu Sedef'le kafayı yiyorum!

Kız benim gibi kimsesiz değil git ailenin yanına yaşa değil mi!?Yok hanımefendi her gün gezecek diye ayrı bir eve çıktı.

Bende bir hafta önce devlet yurdunda kalıyordum.

Bebekken annemin beni bir çöp gibi bırakıp gitmesiyle bana yetimhane yolları gözükmüş.

Annemle babamı hiç görmeden,bilmeden her ne kadar onlara öfkeli olsamda,her anımda onları özleyerek 19 yılımı geçirmiştim.

Yarın doğum günümdü ve 20.yaşıma gireceğim.

Doğum günlerimi hiçbir zaman kutlamadım kutlamayıda düşünmüyorum.

Zaten bok gibi bir hayatım varken birde doğdum diye sevinip doğum günümü mü kutlayacağım!?

Ah keşke bu berbat hayatta hiç ama hiç olmasaydım.

En azından küçük yaşımda kimsesiz kalıp anne,baba sevgisi özlemi çekmezdim.Annemle babam bana en büyük kötülüğü yaptılar.

Bana mutsuz bir çocukluk yaşattılar....

Her ne kadar hırçın bir kız olsam da aile pardon olmayan aile konusunda ister istemez üzülüyorum.

Zaten hayatta tek üzüldüğüm konuda bu.

Gözlerimde biriken göz yaşlarını zorda olsa tutup yataktan kalktım.Önce banyoya girip rutin işlerimi hallettikten sonra dolabıma yöneldim.

Yine siyah bir kot pantolonu,üzeri yazılı bir tişört çıkardım.Üzerime kıyafetleri çabucak geçirdim.Sonra kahverengi saçlarımı tepeden sıkıca at kuyruğu yapıp topladım.

Makyaj yapmayı sevmediğim için daha doğrusu hiçbir zaman makyaj yapmadığımdan yine makyaj yapmadım.

Son olarak birkaç gerekli kitaplarımı yanıma alıp vazgeçilmezim olan siyah deri ceketimi giyip fazla büyük olmayan daireden ayrıldım.

Yanımda çanta taşımayı sevmediğimden hiç hayatımda çanta almadım.Kullanmayı da sevmiyorum.

Apartmandan çıkıp yürümeye başladım.İstanbul'un başarılı üniveristelerinden olan bir okulda okuyordum ve Sedef'le tutmuş olduğumuz ev okula yakındı.

Yakın olduğu için diğer evlere göre kirası yüksekti.Bu yüzden eve girmek istememiştim ama Sedef ev sahibini ikna edip kirayı düşürünce ikna olmuştum.

Aslında ev sahibimiz bizim evin hemen karşısında bulunan lüks villaların olduğu yerde birkaç evi vardı yani zengindi.

Düşüncelerimi karşıdan bana gülümseyerek gelen o çocuğu gördüğümde yarıda bıraktım.Eve taşıdığım ilk gün bu sapık çocuğu gördüğümde az kalsın evden vazgeçiyordum.

Derin bir ya sabır çekerek yoluma devam ettim.

"Şşştt güzelim bir selam yok mu?"

"Lan yürü git işine benimle uğraşma!"

"Benimle düzgün konuş!"

"Konuşmuyorum lan ne olacak!?"Derken sinirle şu çocuğa yaklaştığımda çocuğun kolumu sertçe sıkmasıyla yüzümü buruşturdum.

Hayvan gibi gücü varmış be!

"Bırak beni!"

"Bırakmazsam!?"Dediğinde sertçe çocuğun erkekliğine tekme atacaktım ki bir refleksle beni yere doğru ittirip beni yere düşürmüştü.

Pislik herif!

"Piç!"Derken acıyla inlemiştim.Çünkü elimin üzerine düşmüştüm ve bileğim sızlıyordu.

Hayır umarım kırılmamıştır!

"Sen hâlâ konu..."

"Ah elim Allah seni kahretsin!Lan elimi kırdın!"

"İyi misin!?"

"İyiyim tabi yerde de kısır günü yapıyorum zaten!"

"Sen espri yapma!"

"Sen de karşıma çıkma!"Cümlem biterken şu manyak çocuk yanıma gelmiş beni kucağına almıştı.

Bu sefer o koyu korkutucu gözlerinde öfke değil endişe vardı.

Gözlerinin içinde insan kendini kaybediyordu..

İlk kez bu kadar yakından yüzünü inceliyordum.Yeni yeni çıkan sakalları,açık ve kusursuz yüzü,sert yüz hatları....

Aman Allahım ne diyorum ben!

"İndir beni!"

"Beni incelerken hiç öyle demiyordun!"

Piç!

☆19.01.2018☆Başlangıç☆