CHAPTER FOUR
Harlen's Pov
One time ko pa lang atang nakikita si ate na pumasok muli ditto sa office niya. Lumabas ako to get something to drink. Bumili lang ako ng soda sa malapit na convenient store at habang naglalakad ako pabalik sa hospital, napansin ko 'yung napakagandang white camaro na nakaparada sa gilid ng hospital at sa place niyang 'yon ay kitang-kita doon ang office ni Ate.
Umupo ako sa isang bench hindi kalayuan sa pwesto ng sasakyan. Hinihintay kong lumabas ang may-ari 'non and he did just in a couple of minutes. Ohmygod! He's dashing good! He's absolutely fucking perfect! Damn it! He had this bouquet on his hands and he is just brushing his hair with his own hands. Sinundan ko siya at doon nga ang way niya papunta sa office ni Ate.
Pumasok siya sa office ni Ate. May pagtitig pa nga siya sa picture frame na nasa table ni ate at ngumiti. Shet, I am liking this man now! He's really a---- Oh my god, he's going out! Nagtatakbo ako palayo sa office ni Ate at umupo ako sa lobby. Nang makaalis na siya ay nagtatakbo naman ako papunta sa Emergency Room kung saan nag-ra-rounds na lang si Ate with her nurses.
"Ate! You can't believe what I saw!" na-e-excite kong sabi sa kanya. "Yung manliligaw mo, sobrang gwapo!"
Napalingon naman sa amin yung ibang pasyente kaya naman hinila niya ako papasok sa office niya at nakita niya yung bouquet sa kanyang table at may card 'yon.
Do you know why the sun rises every morning? It wants to see your dazzling smile. Good morning, dear.
"Wow Ate! If you will see his face, maygad! He's perfect! I guess, galing siya sa marangyang pamilya."
"How do you say so?" umupo siya sa kanyang swivel chair.
"Meron siyang Camaro!"
"Camaro? What color?"
"Pure white."
"Oh."
Bigla 'tong natahimik at sumandal sa kanyang swivel chair. Napatingin ako sa aking orasan.
"Aren't we going home now?" tanong ko kay Ate.
"Ah-hah. Sure. Let's go.."
*******

YOU ARE READING
MDG: The President's Lady
Aventure"My scars remind me that I did indeed survive my deepest wounds. That in itself is an accomplishment. And they bring to mind something else, too. They remind me that the damage life has inflicted on me has, in many places, left me stronger and more...